အမုန္းတရား၏ေနာက္ေတာ္ပါး Ep-60
Zawgyi
ႏြားစာေကြၽးၿပီး ႏြားတင္းကုတ္အေ႐ွ႕မွ သစ္ပင္ငုတ္မွာထိုင္ကာ ေဆးလိပ္ကေလးဖြာေနမိသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေပမလို႔ ေဆးလိပ္ရဲ႕ေဆးက်ိဳးေတြ သင္ၾကားသိနားလည္ေပမယ့္လည္း ေမာပန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးလိပ္ကေလးဖြာလိုက္ရမွ အေမာကိုေျပသြားရျခင္း။
ႏြားတင္းကုတ္မွခ်ည္ထားေသာ ႏြားေတြကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏြားစာခြက္ထဲမွ အစာေတြကို တျမံဳ႕ျမံဳးဝါးေနၾကၿပီး ေျမႀကီးေပၚလွဲခ်လိုက္ၾကသည္။ ကြၽဲႏြားေတြဆိုသည္မွာလည္း ယာလုပ္၊ ကုန္ပစၥည္းေတြ သယ္ရနဲ႔ နားရတယ္မ႐ွိ။
သခင္ေတြက ဂ႐ုစိုက္ေပး၊ အစာမွန္မွန္ေကြၽး၊ ေရမွန္မွန္တိုက္၊ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ခ်ိဳး၊ ေနထိုင္မေကာင္းတာတို႔ ခြာနာျဖစ္တာတို႔ဆိုလ်ွင္ တိရစာၦန္ဆရာဝန္ပင့္ၿပီး ေဆးထိုးေဆးတိုက္ကာ ဂ႐ုစိုက္တိုက္ေပးၾကရသည္။
ၿမိဳ႕ျပနဲ႔အလွမ္းေဝးၿပီး ေတာေတာင္ေတြႏွင့္နီးေသာရြာငယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေႏြဆိုရင္ အသားလြတ္ပူၿပီး၊ ေဆာင္းဆိုလ်ွင္လည္း အသားလြတ္ေအးတတ္ေသာေၾကာင့္ ႏွမ္း႐ိုး၊ ထင္းေျခာက္၊ အိမ္ဝန္းကိုကာရံထားေသာ ဝါးလံုးျခမ္းမ်ားေဆြးျမည့္သြားပါက အိမ္ဝန္းကြက္လပ္တြင္ မီးဖိုကာ အိမ္နီးခ်င္းေတြဝိုင္းဖြဲ႔၍ မီးလႈံရင္း ေရာက္တတ္ရာစကားမ်ား ေျပာတတ္ၾကသည္။
ဒီရြာငယ္ကိုေရာက္ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ တစ္ပတ္႐ွိၿပီျဖစ္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းဝိုင္းကလူေတြနဲ႔လည္း မ်က္ႏွာမစိမ္းေတာ့ဘဲ ရင္းႏွီးေနေလၿပီ။ ငယ္စဥ္အခါက တစ္ႏွစ္အၾကာေနခဲ့သည့္ရြာမလို႔ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေနသားတက်႐ွိေပမယ့္၊ က်န္႔နဲ႔ကေလးေတြကေတာ့ နည္းနည္းစိမ္းေနၾကေသးသည္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာစိမ္းတယ္လို႔သာေျပာရေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးေတြႏွင့္ ဟိုအိမ္ကူးဒီအိမ္ကူး အေဖာ္ျပဳကစားတတ္ၾကသည္မွာ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့။ တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႔မသိတဲ့အိမ္ကို အလည္လိုက္သြားလ်ွင္ ေဒၚေလးက လိုက္ေခၚေပးရစျမဲ။
ေပက်င္းတြင္ ယခုလို အေဖာ္အေပါင္းအသင္းမ႐ွိ၊ ပတ္ဝန္းက်င္၌ အရြယ္တူကေလးမေျပာႏွင့္ အသက္အရြယ္အပိုင္းအျခား႐ွိေသာ ကေလးေတြမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တစ္ေလပင္မ႐ွိ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဒီရြာေလးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပ်ာ္ေစရန္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း လႊတ္ထားေပးသည္။
ဒီရြာငယ္ကိုေရာက္တာ တစ္ပတ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒၚေလးတို႔ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရင္း ကြၽမ္းက်င္မတတ္ေျမႇာက္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္မ်ွကူညီလုပ္ကိုင္ေပးတတ္ၿပီ။
ႏြားစာေကြၽးၿပီးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေ႐ွ႕မွကြပ္ပ်စ္တြင္ သစ္သားေခါင္းအံုးကိုခုကာ လဲေလ်ာင္းအနားယူလိုက္သည္။
"ေမာင္"
မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးအနားယူေနစဥ္ နားထဲမွ က်န္႔ရဲ႕တိုးဖ်ဖ်ေခၚသံကို ၾကားရၿပီး၊ မ်က္လံုးေတြကို အားယူဖြင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း မ်က္ခြံမ်ားက စိတ္အလိုကိုမလိုက္ဘဲ ေလးပင္ေန၏။
"ေမာင္"
ေနပူထဲမွလာၿပီး အက်ႌရင္ဘတ္မွၾကယ္သီးေတြကိုျဖဳတ္ကာ တန္းအိပ္လိုက္ေသာေမာင့္ကို စိတ္ပူ၍လႈပ္ႏိူးေသာ္လည္း မ်က္ခြံေတြသာလႈပ္လာၿပီး ျပန္အိပ္ေမာက်သြားသည္ေၾကာင့္၊ ျဖဳတ္ထားသည့္ၾကယ္သီးေတြကိုတပ္ေပးကာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ တင္ပလႊဲထိုင္လိုက္သည္။
"ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားပံုပဲ သမီးေလးရဲ႕ ဒက္ဒီက"
ႏို႔ကိုငံုခဲရင္း မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ငံု႔မို႔ၾကည့္ကာေျပာလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ကေလးေတြကို အေပၚေအာက္လႈပ္ယမ္းကာ သေဘာတက်႐ွိေန၏။
"ဒီေလာက္ေနပူတာ သမီးရဲ႕ေကာေကာေတြ ဘယ္အိမ္မွာသြားကစားေနၾကျပန္ၿပီလဲ မသိဘူး၊ ဒီရြာေရာက္ကတည္းက လည္ပတ္ေနၾကတာ သူတို႔မေရာက္ဖူးတဲ့အိမ္ေရာ ႐ွိေသးရဲ႕လား"
"ခေလာ. . .ခေလာ"
"ေဟာ. . .သမီးရဲ႕ဒက္ဒီက ေဟာက္သံေတြေတာင္ထြက္ေနၿပီ၊ ဟိုအႁမႊာႏွစ္ေယာက္လည္း မနက္စာစားၿပီးကတည္းက ထြက္သြားတာ ေန႔ခင္းေရာက္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ ျပန္မလာၾကေသးဘူး၊ ပါပါးေတာ့ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရြာထဲလိုက္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
"ႁပြတ္. . .ႁပြတ္"
အပူပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ႏို႔စို႔သူကစို႔၊ အိပ္သူကအိပ္၊ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလ်ွာက္သြားၾကတဲ့သူကသြား သူကသာ မီးခဲႀကီးကိုဖင္ခုထိုင္ထားရသလို အပူပင္ေသာကေရာက္ေနရတာ. . .
ကြပ္ပ်စ္ေျခရင္းတြင္ေထာင္ထားေသာ ထီးကိုယူၿပီး ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကိုလံုေအာင္အရိပ္ခိုၿပီး အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ျပန္လိုျပန္ညား လမ္းျပင္ထြက္၍ ၾကည့္ရသည္။
ေတြ႔ပါၿပီ. . .
ဦးထုပ္အျဖဴေရာင္ေတြက မည္းညစ္ေနၿပီး အက်ႌအဝတ္အစားေတြက အေဝးမွၾကည့္လ်ွင္ပင္ ရႊံ႕ေတြနဲ႔ေပပြေနတာကို. . .
ျဖဴျဖဴဥဥအသားအေရေလးေတြက တစ္ပတ္အတြင္းေနပူခံလိုက္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ညိဳသြားသေယာင္။ အေဝးမွလွမ္းျပံဳးျပေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေတြထက္ သြားတန္းျဖဴျဖဴေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္။
ေပက်င္းျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ညိွဳသြားတဲ့ေနရာေတြကို ျဖဴေအာင္လုပ္ေပးရေတာ့မည္။ ရီက်န္႔နဲ႔ရီေ႐ွာင္ကို လိုက္ပို႔လာေသာကေလးက သူ႔ကိုျမင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္လွည့္ေကြ႔သြား၏။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က သူ႔ဆီေျပးလာေနၾကကာ လက္ထဲမွကိုင္လာေသာအရာက လႈပ္ယမ္းေနၿပီး ဘာဆိုတာမသဲကြဲ။
"ပါပါး"
"ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္"
"ေျဖးေျဖးလာၾက ေမွာက္လ်က္လဲမယ္"
". . . . ."
"ေအာက္ကိုၾကည့္ ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ ခလုတ္တိုက္မိၿပီး အနာတရျဖစ္မယ္"
သူမ်ားရြာကိုလာၿပီး ကိုးအိမ္ၾကားဆယ္အိမ္ၾကား ေအာ္ဟစ္ေျပာေနရတာကို မ႐ွက္မေၾကာက္မိေတာ့။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ကေလးေတြကို ေအာ္ဟစ္ေနရသည္မွာ စကၠန္႔မလပ္။ မနက္၊ ေန႔၊ ည၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လံုး အာေခါင္ျခစ္သံႀကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနရသည္မွာ ဧည့္သည္အေနနဲ႔မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရြာခံတစ္ေယာက္အလား။
"ပါပါး"
"ပါပါး"
"အခု ဘယ္ကေနျပန္လာၾကတာလဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေပပြလို႔"
မ်က္ႏွာေလးေတြႏွင့္ လက္ေမာင္းတစ္ေလ်ွာက္မွာ ေနပူေလာင္ထားေသာေၾကာင့္ အညိွဳေရာင္သမ္းေနၿပီး လူ႐ုပ္ပင္မထြက္ခ်င္ေတာ့။ လက္ထဲ၌ ျမက္ပင္ေတြျဖင့္ တြဲထားေသာငါးေပါင္းစံုေတြက ပါးစပ္ကေလးေတြ ဟစိဟစိျဖစ္ၿပီး အျမႇီးေလးေတြတရမ္းရမ္း။
"ဒီငါးေတြကေရာ ဘယ္မွာရခဲ့တာလဲ ဟမ္"
ရင္ခြင္ထဲမွ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကလည္း ေျခလက္ေတြလႈပ္ယမ္းၿပီး သူ႔ေကာေကာေတြကိုၾကည့္ကာ သြားဖံုးရဲရဲေလးေတြ ေပၚသည္အထိ တခစ္ခစ္ရယ္ေနသည္။
"ပါပါး"
"ဘာေျဖ႐ွင္းခ်က္မွ မေပးနဲ႔ဦး၊ အိမ္ထဲအရင္ဝင္"
အိမ္ထဲဝင္ၿပီး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ မတ္တပ္ရပ္ကာ လက္ပိုက္ေစ၏။ ယူေဆာင္လာေသာ ငါးကိုေမတၱာမျပတ္ ေအာက္မခ်ခ်င္ျဖစ္ေနသည့္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေငါက္ရျပန္ေသးသည္။ ဖြားေအနဲ႔ေဒၚေလး အိမ္မွာမ႐ွိတာ ေတာ္ေသးသည္ေျပာရမည္။ အိမ္မွာ႐ွိလ်ွင္ အရင္ကတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အိမ္က အခုသူတို႔ေရာက္လာမွ ကုလားတိုက္က်ားဝင္ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ၾကာရင္ ဖြားေအနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ခဲလံုးျဖင့္ေပါက္မွာ ျမင္ေယာင္ေသးသည္။ ဒီရြာေရာက္မွ သူ႔အသံကပိုေအာင္လာၿပီး ေဒါသပိုႀကီးလာသည့္ႏွယ္. . .
"အဲဒီငါးကိုပဲ ၾကည့္မေနနဲ႔ ေျပာေနတဲ့သူက အဲဒီငါးမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္"
သူေအာ္လိုက္တာပင္ ငါးကိုလွည့္ၾကည့္,လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနၾကေသးသည္ေၾကာင့္ ေအာ္ရျပန္ေသးသည္။
"ေျပာစမ္းပါဦး ဘယ္ေတြသေဝထိုးေနၾကတာလဲဆိုတာ"
"ဟို. . .ဟို ကိုကိုႀကီး ေျပာျပလိုက္"
"ငယ္ေလး ေျပာျပလိုက္"
"ကိုကိုႀကီး ေျပာ"
"ငယ္ေလးေျပာ"
"ဒီေန႔ေရာ ေျပာလို႔ၿပီးဦးမွာလား၊ ကိုကိုႀကီးေျပာ ငယ္ေလးေျပာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေျဖ႐ွင္းခ်က္ တစ္ခုစီေပး"
"လင္းခ်န္းေကာတို႔နဲ႔ ရြာေခ်ာင္းဘက္မွာ ငါးသြားဖမ္းတာပါ"
"သားသားေလးတို႔ ငါးမဖမ္းဖူးလို႔ လိုက္သြားတာပါ"
"ငါးသြားဖမ္းရေအာင္ မင္းတို႔ကို ဒီအေဖေတြက မဝယ္ေကြၽးလို႔လား ဟမ္၊ ငါးသြားဖမ္းတာ အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ မေတာ္လို႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ေရက တိမ္တိမ္ေလး"
"ေရတိမ္ေပမယ့္ မင္းတို႔အရပ္ေတာ့ တစ္ျမဳပ္စာ႐ွိတယ္ေလ"
"သားသားေလးတို႔က ကုန္းေပၚမွာပဲေနတာပါ"
"ကုန္းေပၚမွာပဲေနၾကတဲ့သူေတြက ဒီအဝတ္အစားေတြေပၚ ရႊံ႕ေတြကဘယ္လိုေရာက္လာၾကတာလဲ၊ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီးေရာက္လာတာလား"
"လင္းခ်န္းေကာတို႔က ဖမ္းလို႔ရတဲ့ငါးေတြကို ကုန္းေပၚပစ္တင္ေပးၿပီး သားသားေလးတို႔က ပံုးထဲထည့္လို႔ ညစ္ပတ္တာပါ"
"အခုေန႔ခင္းတစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ေန႔ခင္းစာလည္းမစားရေသးဘူး၊ အိပ္လည္းမအိပ္ရေသးဘူး၊ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ပဲေလ်ွာက္သြားေနၾကတယ္"
"ဦးဦးလုရီထ်န္းတို႔အိမ္မွာ ထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီ"
ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလ်ွာက္သြားရံုသာမက ကိုယ့္အမ်ိဳးအိမ္မွာေတြပါ ထမင္းလိုက္စားေနၾကေသာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေသြးပင္တိုးခ်င္ခ်င္။ တစ္ကိုယ္လံုးညစ္ပတ္ေပပြၿပီး ေရခ်ိဳးအဝတ္စားလဲကာ အိပ္ခိုင္းေစခ်င္ေသာ္လည္း ေနပူၾကဲႀကီးမွျပန္လာၾကေသာေၾကာင့္ ေျခလက္ေဆးၿပီး အဝတ္စားလဲရန္သာ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ယူေဆာင္လာသည့္ငါးေတြကို ဇလံုထဲထည့္ကာ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားၿပီး၊ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ပုခက္ထဲထားခဲ့ကာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးရ၏။ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္း၌ ေမာင္ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားေပးေသာ ႀကိဳးပုခက္မွာ ထုတ္တန္းတြင္ျပဳလုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ပ်ဥ္တန္းႏွင့္ႀကိဳးပြတ္တိုက္သံက တအိအိျမည္ေလသည္။
အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးၿပီး အိပ္ခိုင္းျပန္ေတာ့ သူတို႔ဒက္ဒီအိပ္တဲ့ ကြပ္ပ်စ္မွာအိပ္ခ်င္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးႏွစ္ခုကိုယူၿပီး လႊတ္လိုက္ရသည္။ တဖန္အိမ္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ေနာက္မွခ်ီပိုး၍ မီးဖိုခန္းထဲဝင္ကာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ယူေဆာင္လာေသာ ငါးေတြကို ေၾကးထိုးၿပီးဆားႏွယ္ထားရန္ ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။
ေနာက္မွခ်ီပိုးခံထားရေသာ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ကလည္း အၿငိမ္မေနဘဲ ေကာ့လန္ထိုးေနေသာေၾကာင့္ မၾကာသင့္တဲ့အလုပ္က ၾကာေနရ၏။
"က်န္႔"
"ေမာင္ ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ေလးကို ခဏေခၚထားေပးပါဦး"
ေကာ့လန္ထိုးေနသည့္ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုအၿငိမ္မေနဘဲ လႈပ္ယမ္းေနေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္က်ၿပီး သူ႔ပါပါးကို ငံု႔ၾကည့္ေနျပန္သည္။
"သားေတြ အိပ္သြားၾကၿပီလား"
"အင္း"
". . . . ."
"အိုး. . .ဒက္ဒီရဲ႕သမီးက ႐ွဴးေတြေပါက္ခ်ကုန္ၿပီ"
"ဒိုက္ဘာကိုခြၽတ္ၿပီး အဲဒီေဘာင္းဘီပဲဝတ္ထားေပးလိုက္၊ ဒိုက္ဘာခံထားေတာ့ ေဘာင္းဘီကစိုမွာမဟုတ္ဘူး"
"အင္း. . .အဲဒီငါးေတြ ဘယ္ကရတာလဲ"
"ဘယ္ကရမလဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕သားေတြ ဒီရြာကကေလးေတြေနာက္လိုက္ၿပီး သြားဖမ္းလာတာေလ၊ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေပပြလို႔၊ မေတာ္လို႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္သူမွသိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး"
"ေဘာင္းဘီလဲၿပီးသြားၿပီ၊ ေခ်ာင္းက ရြာနဲ႔လည္းမေဝး၊ အခင္းလုပ္တဲ့ တဲ႐ွင္ေတြ႐ွိေတာ့ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာ မပူရပါဘူး"
"သူတို႔က သူတို႔အလုပ္သူတို႔လုပ္ေနတာေလ၊ ကေလးေတြကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး"
"ေနာက္တစ္ခါ ရြာျပင္ဘက္မသြားေအာင္ ေမာင္ ဆံုးမထားပါ့မယ္"
"အင္း. . .ငါးေစာ္နံတယ္၊ အိမ္ေ႐ွ႕မွာသြားေန"
"မနံပါဘူးကြာ၊ လက္ကို ဂ႐ုစိုက္ ထိမိမယ္"
"ေမာင္ မနံေပမယ့္ ကေလးနံမွာေပါ့၊ အိမ္ေ႐ွ႕မွာသာ သြားေနပါ၊ သားေလးေတြကိုလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ဦး"
"အင္း အင္း"
"ဪ. . .ထီးေဆာင္းသြားဦး၊ ေနပူတယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
အိမ္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး ထီးယူကာ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ဆီ ထြက္လာခဲ့ေတာ့၊ အပူပင္ကင္းကင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က ပါးစပ္ကေလးေတြဟကာ ေဟာက္သံေလးေတြပင္ ၾကားေနရသည္။
"သမီးရဲ႕ေကာေကာေတြ ဘယ္ေလာက္ေမာသြားၾကၿပီလဲ မသိဘူး၊ ေဟာက္ေတာင္ေဟာက္ကုန္ၿပီ"
"ခစ္ခစ္. . .ခစ္ခစ္"
"အိုး. . .ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးက သေဘာက်ေနတာလား"
ကြပ္ပ်စ္ေပၚ တင္ပလႊဲထိုင္ၿပီး၊ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ေျခဖမိုးေပၚတင္ၿပီး လက္ေတြကိုထိန္းကိုင္ကာ ကူးကူးကဲကဲေရရြတ္ရင္း ေျခေထာက္ေတြကိုလႈပ္ယမ္းလိုက္ေတာ့ ေအာ္ရယ္သံေတြက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေလသည္။
"ဘန္း!"
"ဘုတ္!"
အသံႏွစ္သံကတစ္ခ်ိန္တည္းထြက္ေပၚလာၿပီး အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကလည္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ေျခကားယားလက္ကားယား။ ပါးစပ္ေတြကလည္း တစ္ခုခုဝါးေနသလိုလို။
"မင္းေလးရဲ႕ေကာေကာေတြ ေတာ္ေတာ္အိပ္ေရးဆိုးတယ္"
"ခစ္ခစ္. . .ခစ္ခစ္"
"ဒက္ဒီရဲ႕သမီးေလးေရာ အိပ္ၿပီးၿပီလား"
"အား. .ဝူး"
"ပါပါးက ေခ်ာ့မသိပ္ဘူးလား"
"ခစ္ခစ္"
"အင္း. . .ဒက္ဒီ ေခ်ာ့သိပ္မယ္ေနာ္"
နံေဘးမွခ်ထားေသာ ရီေ႐ွာင္ရဲ႕ဦးထုပ္ကိုယူၿပီး သူတို႔ေလးေတြကို ျခင္ယင္မနားေစရန္ ခပ္ေပးၿပီး၊ ထီးေဆာင္းကာ အိမ္ထဲဝင္၍ ႀကိဳးပုခက္ထဲေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ကိုထည့္လႊဲၿပီး ေခ်ာ့ျမဴသိပ္ေသာ္လည္း တေစာင္းလဲကာ လက္မေလးေတြကိုစုပ္၍ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနျပန္၏။
"အိပ္ေတာ့"
"အို. . .အို. . .အို"
ပုခက္ကိုလႊဲၿပီးေခ်ာ့ျမဴလိုက္ေတာ့ တစ္ခဏအၾကာ မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ သဘက္ပါးေလးကိုေခါက္ကာ ရင္ဘတ္ေပၚတင္ထားေပးလိုက္သည္။ အိပ္ေမာက်သြားတဲ့အခါမွ လႊဲတာကိုရပ္ၿပီး ျခင္ယင္မနားေစရန္ ကေလးဇာျခင္ေထာင္ကုပ္ေလးကိုအုပ္ေပးကာ၊ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ဇာျခင္ေထာင္ေလးအုပ္ေပးၿပီး က်န္႔႐ွိရာ ေရဆိပ္ဆီထြက္လာလိုက္၏။
"ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးေရာ"
"အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ"
". . . . ."
"မၿပီးေသးဘူးလား"
"ၿပီးၿပီ၊ ဓားနဲ႔စင္းႏွီတံုးေဆးေနတာ"
ဓားနဲ႔စင္းႏွီးတံုးေတြကို ဆပ္ျပာနဲ႔ေသခ်ာေဆးေၾကာၿပီး ေၾကးထိုးေခ်းေဖာက္ထားေသာငါးေတြကို ေဆးကာ၊ ဆားႏွယ္ၿပီး ယင္ေၾကးမဥေအာင္ အဖံုးအုပ္၍ ေၾကာင္အိမ္ထဲထည့္ထားလိုက္သည္။ ေခြးေပါက္ေလးပမာ ေနာက္မွတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေသာ ေမာင့္ကိုလစ္လ်ဴ႐ႈ၍ လက္ေတြကိုဆပ္ျပာနဲ႔ ေသခ်ာေဆးေၾကာၿပီး အိမ္ထဲဝင္ခဲ့၏။
"ေမာင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
လက္ေရသုတ္ေနစဥ္ ေနာက္မွသိုင္းဖက္လာရင္း လည္ပင္ေတြကို တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕နမ္းေနတဲ့ေမာင့္ရဲ႕ဗိုက္ကို တံေတာင္းနဲ႔တြတ္ထိုးကာ ေျပာေသာ္လည္း မလႊတ္ေပးသည့္အျပင္ ခါးကိုဖက္ထားသည့္လက္ေတြက ပိုၿပီးတင္းၾကပ္လာသည္။
"ေမာင္"
"ႁပြတ္"
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ဖြားေအတို႔ျမင္သြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕"
"ဖြားေအတို႔မွမ႐ွိတာကိုကြာ"
"မေတာ္လို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ"
"ဘယ္လိုမွမလုပ္ဘူး၊ လင္မယားခ်င္းလုပ္တာပဲဟာကို"
"လင္မယားခ်င္းဆိုရင္လည္း အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ရတယ္ေလ ေမာင္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒါကရြာ ၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူး"
"ဖြားေအက အျမင္နည္းနည္းေဝဝါးေနေတာ့ သိလိုက္မွာလည္းမဟုတ္ပါဘူး"
"ႁပြတ္"
"အာ့. . .ေတာ္ၿပီေမာင္၊ ရြာမွာေတာ့ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ေပး ေပက်င္းေရာက္ရင္ ေမာင့္အလိုက်လိုက္ေလ်ာေပးမယ္"
"ႁပြတ္. . ."
"တကယ္လား"
"ဘယ္တုန္းက လိမ္ညာဖူးလို႔လဲ"
"ဒါဆို ဒီေန႔ညေနပဲ ျပန္လိုက္ၾကစို႔"
သူ႔အား ဖက္ထားသည့္လက္ေတြကိုလြတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ေမာင့္ကိုၾကည့္၍ ေၾကာင္အကာ ေနရာမွာပင္မတ္တပ္ေမ့ေနရသည္။
"ေမာင္ အခုဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"အိမ္ျပန္ဖို႔ အဝတ္စားေတြသိမ္းေနတာ"
"မဟုတ္ဘူးေလ. . .ဒီမွာ ရက္ၾကာၾကာေနဦးမွာ"
"ဟင္"
Luggageေတြထဲ အဝတ္စားေတြသိပ္ထည့္ေနေသာ ေမာင္က မ်က္ဝန္းေလးေတြညိဳးက်သြားၿပီး လႈပ္႐ွားမႈေတြပါရပ္တန္႔သြားသည္ေၾကာင့္ ခပ္ဟဟရယ္လိုက္၏။
"ႁပြတ္"
"စိတ္မဆိုးနဲ႔"
ေမာင့္ရဲ႕အနားကိုေလ်ွာက္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖ်တ္ခနဲ နမ္း႐ႈိက္လိုက္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးက ျပန္လည္ရႊင္ပ်လာၿပီး တစ္ျခမ္းေစာင္းျပံဳးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းေတြပင္ ထလာရသည္။ သူ႔ဘက္ကအရင္စနမ္းတာ႐ွားသည္မလို႔ ေမာင္က သူ႔ခါးေတြကိုထိန္းကိုင္၍ ေပါင္ေပၚေပြ႔ခ်ီျခင္းခံလိုက္ရ၏။
"ဘာလို႔ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရတာလဲ"
"ႁပြတ္"
"ႁပြတ္"
"အား. . .ေမာင္စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ဒီမွာတစ္ခန္းရပ္သြားမိမယ္ေနာ္"
ေခါင္းေလးေစာင္းၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြႏွင့္ ေမွးဖ်ားေတြကို မထိတထိလာလာနမ္းေနသည့္ က်န္႔ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲကလိကလိျဖစ္ကာ ၾကမ္းရမ္းပစ္ခ်င္သည္။ ခုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုလ်ွင္ ေပက်င္းမေရာက္ဘဲ ဒီမွာသာျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
"ေမာင္႐ူးေတာ့မယ္ က်န္႔ရယ္"
ရင္ခြင္ထဲမွ က်န္႔ရဲ႕ခါးသိမ္သိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သိုင္းဖက္ၿပီး ဆံႏြယ္ေလးေတြကို နမ္း႐ႈိက္လိုက္၏။ ေခြၽးနံ႔ေလးေတြရေနေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့လူသားေပမို႔ အရာရာတိုင္းကလွပေနၿပီး ေခြၽးနံ႔ေလးေတြကအစ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္မွာ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ရသည့္ ေရေမႊးရနံ႔ေတြထက္ အဆတစ္ရာသာလြန္းသည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]
FanfictionM-prage Family Type Fanfiction Wang YiBo & Xiao Zhan
![အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/245360710-64-k328873.jpg)