Za stworzenie wszelkiego istnienia odpowiada tylko jedna osoba. Osoba, która każdego przeciwnika może pokonać samym pchnięciem, osoba, której wiedza nie ma granic, osoba, która stworzyła wszystko co widzialne i niewidzialne...
Tą osobą jest Momo Nad...
Już za chwilę zacznie się egzamin wstępny. Oczywiście dam sobie z nim radę bez większych problemów. Zastanawiam się tylko, ile siły powinnam użyć, by inni mieli jakieś szanse?
Zaczęłam przyglądać się innym uczestnikom egzaminu.
Moją uwagę przykuła dziewczyna o różowej skórze i niesfornych, krótkich różowych włosach. Na jej głowie znajduje się para żółtych rogów, a jej oczy są czarne z żółtymi tęczówkami. Jeszcze nigdy nie widziałam człowieka o tak unikalnym wyglądzie.
Mina Ashido
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Inni raczej nie są tak unikalni jak ona. Może później uda mi się z nią porozmawiać? Chociaż w sumie i tak już o niej dosłownie wszystko wiem. W końcu po jednym spojrzeniu mogę dowiedzieć się dosłownie wszystkiego na temat danej osoby. Oczywiście zawsze mogę aktywować wszechwiedzę i automatycznie dowiem się wszystkiego o wszystkim.
Mic: No dobra, start!
Natychmiast pobiegłam przed siebie. Z jakiegoś powodu reszta uczestników stoi w miejscu.
- Idioci, ale dzięki temu mam przewagę.
Mic: Co jest? W prawdziwym życiu nie ma odliczania! No już, biegiem!
I reszta zaczęła biec.
Zauważyłam przed sobą pierwszego robota.
Robot: Cel namierzony! Zabiję cię!
Możesz spróbować, ale nic to nie da.
Podbiegłam do niego. Dotknęłam go jedną dłonią i w momencie dotknię powstał silny wybuch, który całkowicie go rozerwał.
Podbiegłam do kolejnego robota. Dotknęłam go i w jednym momencie cały pokrył się rdzą. Popchnęłam go i całkowicie się zniszczył.
- To jest aż za łatwe.
W moją stronę zaczęło biec kilka robotów. Z ust wystrzeliłam w ich stronę strumień lawy. Nie mieli szans przetrwać kontaktu z lawą.
Spojrzałam za siebie i jedyne co zauważyłam to jak w moją stronę nadciąga atak robota. Nie zdążyłam zrobić uniku, więc zostałam uderzona. Moje ciało wbiło się w ścianę budynku.
- Całkiem nieźle, ale wciąż jesteś za słaby, by mnie w jakikolwiek sposób zranić.
W żaden sposób nie zostałam ranna, ale moje ciuchy zostały pokryte kurzem.
Wylądowałam na ziemi i otrzepałam się z kurzu.
Z pełną prędkością podbiegłam do robota, który mnie uderzył, i uderzyłam go. Odleciał dalej i trafił w budynek. W miejscu, które uderzyłam, powstała duża dziura. Gdybym użyła pełnej siły to jego metalowe ciało przestałoby istnieć.
