Za stworzenie wszelkiego istnienia odpowiada tylko jedna osoba. Osoba, która każdego przeciwnika może pokonać samym pchnięciem, osoba, której wiedza nie ma granic, osoba, która stworzyła wszystko co widzialne i niewidzialne...
Tą osobą jest Momo Nad...
Tym razem nie popełnię wcześniejszego błędu i rozdział z drugiego filmu podzielę na dwie części. A teraz zapraszam do czytania. ************************************
Ja razem z resztą klasy zostaliśmy wybrani do udziału w programie bezpieczeństwa na wyspie Nabu. Wskaźnik przestępczości w tym miejscu jest bardzo niski, więc nic złego nie powinno się stać.
Akira pomaga ludziom na plaży, ale znając go śmiało mogę stwierdzić, że więcej czasu poświęca na flirtowanie z dziewczynami.
Aoi zajmuje się ściąganiem latawców lub kotów z drzew. Jako kocica Aoi nie ma problemów ze wspinaczką po drzewach.
Matsuri zajmuje się pomaganiem tonącym osobom, a jeśli zauważy bójkę ludzi to wkracza i rozdziela tych ludzi.
Natomiast ja i Mina oraz kilka innych osób z klasy siedzimy w budynku i odbieramy telefony od osób potrzebujących pomocy.
Mina: Rozumiem, zaraz tam kogoś wyślę.
Dziewczyna odłożyła telefon.
Mina: Kaminari, pan Matsuda ze wschodniej dzielnicy znowu rozładował akumulator.
Kaminari: Serio? Znowu?! Niech ten dziadek w końcu kupi sobie nowy!
Mina: Liczymy na ciebie, Chargezuma!
Kaminari wybiegł z budynku i udał się w stronę pana Matsudy.
Każdy jest zajęty odbieraniem telefonów od ludzi potrzebujących pomocy. Muszę przyznać, że od mojego przybycia na tę planetę jeszcze nie byłam aż tak zajęta pracą.
Uraraka: Zgubiło się dziecko w galerii handlowej! Któryś z bohaterów, jest teraz woln-
Bakugo: Nie jest.
Uraraka: Nie dałeś mi skończyć!
A, no i jest Bakugo, który zamiast pomagać nam w pracy woli czytać przewodnik po wyspie Nabu.
Kirishma: Weź się, Bakugo! Uraraka, ja z tobą pójdę!
Bakugo: Nie znajdziesz żadnego dziecka ze swoją mocą, głąbie!
- W takim razie pozwólcie, że ja się tym zajmę. I tak mam już dość siedzenia w jednym miejscu.
Uraraka: Dasz sobie radę?
- A czy istnieje zadanie, z którym nie dam sobie rady?
Uraraka: W sumie racja. Powodzenia!
Mina: Powodzenia, onee-chan!
Wyszłam z budynku i wzleciałam na pewną wysokość. Wyostrzyłam swój zmysł słuchu, dzięki czemu w jednej chwili słyszę każdą osobę na wyspie, a do tego mogę rozróżnić każdy głos.
Zaczęłam się uważnie przysłuchiwać każdemu głosowi, aż w końcu znalazłam głos chłopca wołającego siostrę. To o niego musi chodzić.
- Zatem do roboty.
Zaczęłam lecieć w stronę źródła głosu. Po maksymalnie piętnastu minutach dotarłam do zaginionego chłopca.
Wyładowałam parę metrów od chłopca.
- Ty jesteś tym zaginionym chłopcem? Shimano Katsuma, tak?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
