Violet Socks ✸ PL

Rozdział 28 - Bouillabaisse

Zarezerwowałem stolik dla dwojga w restauracji Lovegold. Godzina ósma. Nie mogę się doczekać wspólnego wieczoru. Brandon

Mój uśmiech jest nie do powstrzymania, kiedy czytam tekst, który napisał do mnie Brandon. Nie wiem, skąd wziął mój numer, ale musiał kogoś o to zapytać, co oznacza, że interesuje się tym wszystkim, tak jak ja.

Nie mogę się doczekać. Ale nie myśl, że za wszystko musisz zapłacić, odpisuję, a potem odkładam komórkę, żeby spojrzeć na siebie w lustrze. Nie wiem, dlaczego tak bardzo staram się o swój wygląd, ale mamie i tak pewnie by się nie spodobało, gdybyśmy otrzymali stylową rodzinę w dresach i luźnej koszuli.

Ale ponieważ nie chcę być zbyt szykowna, żeby Harry nie pomyślał, że ubrałabym się dla niego wyjątkowo dobrze, założyłam moje zielono-białe kwieciste podkolanówki, czarną spódnicę i białą bluzkę. I wiem, że nienawidzi moich pończoch, dlatego znienawidzi je jeszcze bardziej. Ale absolutnie je kocham.

Moja komórka znowu piszczy i czytam wiadomość od Brandona.

Zobaczymy, kto zapłaci. Co ty robisz? Tęsknię za tobą jakoś.

Mamma Mia, tęskni za mną. Moje serce podskakuje trochę, ponieważ to objawienie przychodzi tak nagle. Ale też za nim tęsknię. Jakoś.

Już mam mu odpowiedzieć, kiedyś coś w mojej szufladzie ze skarpetkami przykuwa moją uwagę. Rzecz, która zawsze rzuca mi się w oczy, gdy stoję przed tą cholerną szufladą. Te cholerne fioletowe skarpetki od Harry'ego. Nienawidzę, że zatrzymują mnie choćby na sekundę, żeby odpowiedzieć Brandonowi i zwrócić moją uwagę.

Ale staram się to stłumić.

Zamykam szufladę i padam na łóżko, pisząc do Brandona, że też za nim tęsknię. Harry nie powinien przez cały czas przejmować moich myśli, zwłaszcza w takich sytuacjach. To dziwne i denerwujące.

Dzwonek do naszych drzwi wejściowych odbija się echem w moim pokoju i po raz ostatni patrzę w lustro. Jak zawsze noszę kucyka i luźno grzywkę na czole. Marszczę nos. To wszystko jest jakoś zbyt surowe. Robię to tak, jak zrobił Benja i wyrywam kilka kosmyków ciemnoblond włosów z kucyka, żeby wyglądać na bardziej ożywioną. Potem jeszcze kilka razy przez kucyka i — nadal ponuro.

— Violet — woła do mnie mama i słyszę, jak Anette coś do niej mówi.

Wzdycham i sprawdzam zegar nad moimi drzwiami. Jest dokładnie siódma. Oczywiście nie spóźniają się ani minuty, Anette nigdy by sobie na to nie pozwoliła. To cud, że nie są dziesięć minut wcześniej. Ale wciąż chwytam komórkę na wypadek, gdyby Brandon odebrał, a potem zbiegam po schodach.

Anette stoi w korytarzu z mamą i Harrym. W przeciwieństwie do nas wszystkich, ta dwójka wygląda, jakby chciała iść do najdroższej restauracji na ziemi, bo Anette nosi szpilki z elegancką czarną sukienką, perfekcyjnym makijażem, a Harry białą koszulę z krawatem.

Muszę powstrzymać się od śmiechu, kiedy go widzę, a po wyrazie jego twarzy mogę stwierdzić, że był zmuszony nosić te rzeczy. Jego rodzice upierali się, by wyglądać elegancko, kiedy wychodzą jeść. Harry tego nienawidził. I najwyraźniej nadal tego nienawidzi. Jednak jego ojca dzisiaj nie ma, co dobrze rozumiem. Kto wie, czy w ogóle może opuścić swoją kanapę.

Rosy mija mnie i prawie spadam ze schodów, żeby przeszła do kuchni przede mną.

— Rosy, uważaj! — mamroczę za nią, ale ona tylko wystawia język. Teraz nagle może zachowywać się jak dziecko.

Harry i moje oczy spotykają się, kiedy dochodzimy do ostatniego kroku, ale nic nie mówimy. Nadal jest między nami pewne napięcie, odkąd wczoraj przywiózł mnie do domu od lekarza. W szkole jak zawsze ignorowaliśmy się nawzajem, dlatego ten posiłek jest dwa razy bardziej niekomfortowy.