Violet Socks ✸ PL

Epilog

— O Boże, Harry, schrzaniłeś to.

— Nie spieprzę tego, po prostu poczekaj i zobacz.

— Mogę to zobaczyć! Ach, o Boże, o Boże, o Boże!

— Violet, zamknij się. Jeśli będziesz trzymała palce w grze, to nigdy się nie uda.

— Przepraszam, ale kiedy widzę, jak...

— Zamknij się, muszę się skoncentrować. — Harry przerywa moje zagmatwane słowa, koncentrując się na wsuwaniu języka między swoje wargi, by zadać idealne ukłucie.

— Nitka znów jest luźna — mówię, sięgając nie pewno po igłę, ale Harry natychmiast odtrąca moją rękę.

Kładzie moje fioletowe skarpetki na łóżku między nami, a potem kładzie ręce na kolanach, siedząc ze skrzyżowanymi nogami tak jak ja.

— To tak nie działa. Trzymaj kciuki za siebie i nie dręcz mnie, czy naprawdę chcesz, żebym to schrzanił?

Spoglądam sceptycznie na wpół zszytą skarpetkę.

— Cóż, nie sądzę, żebyś mógł to bardziej schrzanić.

— Dobrze, wiesz co? Zaszyję ci buzię. — Chwyta igłę i nitkę i prostuje się, trzymając moją głowę, ale chichoczę i odpycham go, tak że siada z powrotem na tyłku.

— Okej, okej, okej — mówię, podając mu skarpetki, kiedy patrzy na mnie wyczekująco. — Proszę dokończ swoją pracę, boże szycia.

— Dzięki, nie chcę więcej słuchać. — Bierze skarpetki i kontynuuje próby zaszycia mojej podartej skarpetki.

Rosy wyciągnęła je ze śmietnika w dniu, w którym je wyrzuciłam, kiedy je tam zobaczyła. Mający szczęście. Wypłakałabym oczy, gdyby naprawdę odwracali wzrok. Rosy dostała za to mnóstwo niechcianych pocałunków, ale na nie zasłużyła. Już wcześniej uratowała moje skarpetki przed zatonięciem, za drugim razem po prostu nie mogłam się powstrzymać.

A kiedy Harry zobaczył, że jedna z jego skarpetek na drutach jest pęknięta, musiał ją zszyć. Nadal nie może tego zrobić, pewnie siedzieliśmy tu na moim łóżku przez pół godziny, starając się nie zepsuć szwu, ale da sobie radę. Jak wszystko, co robi.

Moje oczy padają na stolik nocny, żeby zobaczyć godzinę. A potem na zdjęcie obok. Kiedy skończyłam szkołę, Benja umieścił zdjęcie Harry'ego i mnie w ramce w muzeum z napisem L+JR na fioletowo. Na początku nie chciałam tego wstawiać, bo inicjały są naprawdę głupie, ale w końcu nie miałam wyboru, bo nadal to kocham. Nie ma nic lepszego niż to.

Minął miesiąc, odkąd Harry i ja jesteśmy razem i jesteśmy niesamowicie szczęśliwi. Chodzę do pobliskiego college'u, podczas gdy Benja i Charly są niestety w Londynie i widuję ich tylko od czasu do czasu w weekendy. Ale Harry wciąż tu jest i to mnie uszczęśliwia.

Dopiero w zeszłym tygodniu dowiedziałam się, co stało się z Chrisem i Jessicą. Chris postanowił odbyć praktyk w domu opieki, wykonując prace społeczne, a Jessica... cóż. Po tym, jak jej rodzice dowiedzieli się, że zdewastowała nasz teatr, została wysłana do elitarnej szkoły na północy. Nie będę dalej wyjaśniać tej szkoły, ale powiem tylko jedno: zdecydowanie nie ma tyle szczęścia co ja.

Na szczęście nie mam wieści od Brandona. Mówi się, że wybiera się na studia do Irlandii, ale nikt tak naprawdę nie wie. Został połknięty z powierzchni ziemi.

— Gotowe — mówi w końcu Harry, podnosząc zagojoną skarpetkę. Dobra, też nie jest aż tak zagojona, ale przynajmniej nie składa się już z dwóch części. — Wygląda dość paskudnie, ale myślę, że wystarczy.

Uśmiecham się i siadam, żeby wyciągnąć gołe nogi do Harry'ego.

— Dobrze, jestem gotowa.

On też się uśmiecha, siada nieco dalej i kładzie moją lewą stopę na swoich kolanach, żeby po czterech długich latach naciągnąć mi skarpetkę na stopę. Z radością patrzę, jak ściąga materiał tuż pod moimi kolanami i dumnie kiwa głową.

— Nigdy nie wolno ci nosić tych elementów publicznie.

Śmieję się lekko i gładzę miękki fioletowy materiał, po czym siadam naprzeciwko niego ze skrzyżowanymi nogami.

— Wciąż o tym myślę, wykonałeś zbyt dobrą robotę.

Noszenie podkolanówek nigdy nie było tak przyjemne, bez względu na to, ile mają luźnych nitek i dziur. Jest idealnie tak jak jest.

Harry uśmiecha się, gdy owijam ręce wokół jego szyi, podchodząc bliżej niego.

— Myślę, że twoja metafora nigdy się nie skończy, prawda?

Potrząsam radośnie głową.

— Nigdy.

Całuję go i zawieram pakt ze sobą, mimo że moje skarpetki leżą w szufladzie od czterech lat i nieważne, ile razy je wyjmowałam i zakłądałam, rzucałam po pokoju lub deptałam, krzyczałam na nie lub je obrażałam... Zawsze będę je kochała. Sprawiły, że byłam sobą i pokochałam chłopaka, który kocha mnie od lat. I doprowadziły mnie do szaleństwa, ale nigdy nie zostawiły mnie w spokoju.

Są najbardziej niesamowite ze wszystkich moich skarpetek. To tylko moje fioletowe skarpetki.

Gdy puszczam usta Harry'ego, patrzy na prawo od mojego nocnego stolika, żeby sprawdzić godzinę. Potem gwałtownie podskakuje, a ja lecę z powrotem na łóżko.

— Cholera, spóźniłem się — przeklina, szybko zakładając buty.

Wzdycham i patrzę, jak chwyta swoją kurtkę.

— Louis nigdy nie robi zamieszania takiego, kiedy spóźniasz się pięć minut.

— Ale to już trzeci raz i właściwie — to nie ma znaczenia. — Wkłada swoją kurtkę i pochyla się nad moim łóżkiem w moją stronę, zbliża swoje usta do moich i uśmiecha się. — Kocham cię.

Uśmiecham się.

— Kocham cię.

Całuje mnie szybko, a ja wyzywająco patrzę, jak wybiega z mojego pokoju.

Co stało się z Harrym po ukończeniu studiów? Ujmijmy to w ten sposób: On też jest szczęśliwy. Po tym, jak Louis ponownie się z nim skontaktował, przyjął pracę w ToToes i rozpoczął szkolenie jako szef kuchni. Nie zarabia mało, zarabia więcej niż myślał, dlatego niedługo wyprowadza się z domu. Anette jest na niego wściekła, ale jemu to nie przeszkadza. Zawsze chciał być szefem kuchni, mieć własną restaurację i zrobi to, wiem o tym, zrobi wszystko.

Zadowolona z siebie, z Harry'ego, z Rosy, z Benji, Charly, mamy i wszystkiego na tym świecie, padam na plecy na łóżko i zamykam oczy. Cieszę się przyjemnym uczuciem skarpetek zamykających się wokół moich nóg.

Moje fioletowe skarpetki są wyprasowane, wyprane, naprawione i założone. Koniec, koniec.

Koniec.