Violet Socks ✸ PL

Rozdział 34 - Sztuczka Stephena Kinga

Kiedy kończysz dzisiaj szkołę? Chciałbym znowu zobaczyć cię przed piątkiem, czytam wiadomość od Brandona, idąc pustym szkolnym korytarzem na szlaban.

Muszę iść na szlaban, odpisuję. Może zobaczymy się jutro. W stołówce czy coś.

Do tego czasu nie mogę tego znieść, muszę cię dzisiaj zobaczyć. Jakoś.

Jakoś muszę się z tego uśmiechnąć. Trochę to lubię. Jest tak skryty, a jednocześnie tak niesamowicie uroczy.

— Siedem minut spóźnienia. — To pierwsze słowa, jakie słyszę, gdy przechodzę przez drzwi do pokoju przy łóżku. Harry siedzi w pierwszym rzędzie ze skrzyżowanymi rękami i gniewnym spojrzeniem. Prawdopodobnie cieszy się, że się spóźniłam.

Panna Harper, nasza nauczycielka historii, siada przed nim przy biurku i podnosi wyżej okulary do czytania.

— Wciąż prowadzę kazania, panie Styles, więc powstrzymaj się. — Patrzy na mnie. — Usiądź, Violet. Panna Heath mówiła, że masz dużo do zrobienia.

Po prostu kiwam głową, podchodzę do stolika obok Harry'ego i siadam na krześle. Rzucam torbę na podłogę, a potem wygrzebuję teczkę z tekstami do utworu. Nie chcę przepisywać z nim ostatniej sceny Henriette & Victor. Dla mnie wszystko było idealne tak, jak było. Poza tym nie wyobrażam sobie, by dzisiaj z tego wyszło coś wspaniałego, jeśli Harry i ja znów żywimy tę nienawiść.

— Czy myślałeś o postępach? — pytam Harry'ego, ale wciąż nie patrzę na niego, gdy przewracam na ostatnią stronę.

— Nie.

— Bardzo dobrze, więc twoja skarga była tego warta — mamroczę do siebie i wyjmuję kolejny długopis, by całkowicie wymazać ostatnią scenę.

— Ty jesteś odpowiedzialna za pisanie, nie ja — odpowiada Harry, pochylając się lekko do przodu. — Nie mam nawet planu, o czym jest ten artykuł.

— Henriette i Victor to dzieci dwóch różnych królestw, stworzone dla siebie, chcą uciec, ale w pewnym momencie Victor jest idiotą i sypia z służącą Henriette, po czym Henriette chce poślubić kogoś innego — podsumowuję wszystko krótko.

— I w końcu Henriette mu wybacza i wszystko powinno zostać zapomniane.

— Tak właśnie chciałam, zanim wtrąciłeś się, tak.

Harry ponownie odchyla się i krzyżuje ramiona.

— Na szczęście się zaangażowałem. Następnie puść wodze fantazji i napisz nową scenę końcową.

Patrzę na niego ze zwężonym czołem.

— Jesteśmy tu, żeby razem nad tym popracować, pamiętasz?

— Racja — powiedziała panna Harper, patrząc na Harry'ego z góry. — Tym razem nerdzi nie mogą zrobić dla ciebie wszystkiego, panie Styles.

Patrzę na nią zdziwiona.

— Panno Harper, czy nazwałaś mnie właśnie nerdem?

Harry chichocze obok mnie i patrzy w sufit.

— Oczywiście, że nie, Violet — mówi panna Harper, wyciągając książkę — teraz pracuj.

— Ok — mówi Harry, ponownie pochylając się do przodu. — Jak zaczniemy?

— Nie wiem — mówię niepewnie i patrzę na leżący przede mną papier. — Nigdy nie pisałam z nikim innym. Zwykle robię to tylko sama.

— Teraz musisz to zrobić, no cóż; Powiedziałbym, że Victor potrzebuje dłuższego tekstu.