Violet Socks ✸ PL

Rozdział 75 - Moje cholerne fioletowe skarpetki

— Vy?

Nie reaguję, ale nadal patrzę na wyjście, kiedy Charly kładzie mi rękę na ramieniu od tyłu.

— Hej — mówi, obracając mnie lekko, budząc mnie z mojego sztywnego stanu. Jej spojrzenie jest kochające i zbyt żałosne. — Nie mówię ci, żebyś poszła za nim, ale możesz, jeśli chcesz.

Przełykam gulę w gardle, nie mogąc mówić.

— Ale nie czuj się winna tylko dlatego, że to usłyszał. Powiedziałaś prawdę, swoją prawdę i to jest w porządku.

Kiwam powoli głową, ale chce mi się płakać. Nie wiem, co sprawia, że czuję głęboki żal, ale tak się po prostu dzieje. Może dlatego, że taka sytuacja miała miejsce juz wcześniej. Właśnie dlatego Harry mnie wtedy zostawił. Musiał mnie słuchać, gdy mówiłam, że nie był moim pierwszym wyborem i myślę, że... Było ich dwa razy za dużo. Nadal lubię Harry'ego, nic na to nie poradzę, ale jednocześnie nie powinno mnie to obchodzić. To była moja prawda, tylko moja pieprzona prawda.

Ale to nie pozwala mi odejść, nawet gdy popołudniem mocno walę w moje drzwi frontowe, więc mogę po prostu wślizgnąć się do łóżka, aby przestać widzieć, wąchać, czuć i myśleć. Nie obchodzi mnie, co mówi Benja, nie obchodzi mnie, co mówią inni. Nienawidzę tego, jak te rzeczy do mnie docierają, a zamknięcie się w sobie to jedyny sposób, by sobie z tym poradzić.

— Rosy! — wołam przez drzwi, a ja wciąż pukam. Próbuję myśleć o wszystkim oprócz Harry'ego, nawet jeśli jest to trudne. Myślę o naszej zabawie i o tym, jak dobrze poradziliśmy sobie z dekoracją, jak bardzo jestem podekscytowana naszym występem. Cokolwiek ale Harry, wszystko byle nie...

— Violet! — Rosy stoi ze złością w framudze drzwi, patrzy na mnie. — Gdzie jest twój klucz?

Ignoruję jej wściekłą minę i przechodzę obok niej, odsuwając ją lekko na bok. W tej chili nie obchodzi mnie, czy znowu jest na mnie zła, bo zapomniałam klucza. Wszystko, czego chcę, to położyć się w łóżku i zamknąć oczy, tak jak robię to, kiedy już nie mogę sobie z niczym poradzić.

— Ignorujesz mnie? — pyta Rosy z naciskiem, kiedy zrzucam buty i idę w stronę schodów. — Violet, mówię do ciebie!

Zirytowana jej zachowaniem szybko wbiegam po schodach.

— Rosy, przestań mnie wkurzać! — A potem wchodzę do pokoju, mocno trzaskając drzwiami. Na szczęście mamy tam nie ma, o jedną osobę mniej, która mogłaby mnie o wszystko zapytać. Bycie samemu, to motto. Kiedy nikt nie rozmawia, poczekaj, aż się skończy koniec i mogę normalnie myśleć.

Rzucam torbę w kąt pokoju i od razu kładę się pod kołdrą. Nie obchodzi mnie nawet to, że wciąż jestem w moich codziennych ubraniach, nigdy mnie to nie obchodziło. Zakładam kołdrę na głowę i zamykam oczy.

Nie jestem do końca pewna, po co tu jestem. Zostałam ranna, to jeden z powodów, dla których tu jestem. Nie jestem nawet pewna, czy wybaczenie Harry'emu jest warte martwienia się. Nie o nasz teatr, on znowu wszystko naprawił, ale o ten cholerny zakład i ostatnie cztery lata. Nie mogę wyrzucić tego z głowy, przełączając się miedzy Cholera, Violet, wiesz, że był najlepszym okresem, jaki mieliśmy od lat  i nawet nie myśl o wpuszczeniu tego chłopca do swojego życia jeszcze raz, wiesz, że zranił cię strasznie, wiele razy.

Nie śmiem nawet spojrzeć w sufit, bo wiem, że tam nie ma odpowiedzi. Czy w ogóle chcę odpowiedzi?

Mijają dokładnie trzy godziny, podczas których leżę w łóżku, co chwilę oddycham przez kołdrę i znowu się chowam, bo nie mogę już nic, zupełnie nic, nawet widoku szuflady na skarpetki, która to trybuny półotwarte. Do tej pory udało mi się powstrzymać łzy, nawet jeśli popadam w rozpacz. Moje uczucia szaleją.