《İğne Korkunuz Olduğunda》
:')
*Seokjin*
Hastanede beklerken gözleri zıplayan dizinize kaydı, sinirlerinizi sakinleştirmeye çalışmak için elini aşağı indirdi.
Olacaklardan ne kadar korktuğunu bilerek, "Her şey yoluna girecek," diye seni temin etmeye çalıştı. "Kötü bir şey olmayacak."
Başın salladın, "Sadece derimdeki iğneyi istemiyorum."
"Biliyorum," diye sızlandı, diğer kolunu sana sararak. "Ama sana söz veriyorum güzel ve kolay olacak ve hiçbir şey hissetmeyeceksin. Biraz daha mutlu hissetmene yardımcı olacaksa ben de seninle geleceğim, eğer istersen?"
"Gerçekten yapacak mısın?" Gülümsemesi sana geri döndüğünde biraz daha rahatlamış hissederek sordun. "Ben oradayken elimi tutar mısın?"
"Elbette," diye sırıttı, "daha iyi hissetmeni sağlamak için elimden geleni yapacağım, sadece kendini çok fazla strese sokmamaya çalış, rahatlaman gerek."
"Söylemesi kolay," kaşlarını çattın ve Jin'in kıkırdamasını sağladın. "Neden benim yerime iğneyi sen yaptırmıyorsun?"
"Çünkü benim ihtiyacım yok, senin var."
"Hayat adil değil."
*****
*Yoongi*
Hastanedeki koltuğa oturur oturmaz gözleriniz karardı, iğneyi gördüğünüzde doğrudan Yoongi'ye baktınız.
"Ona bakma," diye talimat verdi, gözleriniz bir kez daha bakmak için yanıp sönerken onu izledi. "Sadece bakarsan seni daha çok korkutur."
Vücudun titredi, "İğne çok büyük Yoongi."
"Sadece bana bak," diye hatırlattı sana bir kez daha, sinirlerini yatıştırmak için elini tutmak için uzandı. "Şu anda benden başka bir yere bakmanı istemiyorum, çevrende olan her şeyi unut."
"Nasıl?" Etrafında dolaşan hemşirenin ayak seslerini duyarak sızlandın. "En azından bu durumda ne zaman yapacaklarını söyler misin?"
"Yardımı olacak mı?" Kendini tam olarak ikna edemeden sorguladı. "Hissetmeyeceksin bile, sanırım hala hazırlıyorlar."
"Ne kadar sürer?" Dudakları yukarı doğru kıvrılan Yoongi'ye bakarak sorguladın. "Komik olan ne?"
"Sadece yaptılar ve sen hiçbir şey hissetmedin."
"Bekle... oldu mu?"
*****
*Hoseok*
Enjeksiyonunuzu yaptıracağınız için o da en az sizin kadar gergindi, iğneler Hobi'nin de görmekten zevk aldığı bir şey değildi.
Siz hemşire odasında otururken, "Birbirimizin dikkatini dağıtmak zorunda kalacağız," diye kıkırdadı. "Konuşalım, bir şey olmaz."
Kaşlarınız kalktı, "Şu anda çok şey oluyor."
"Hayır," diye güldü, gözlerini senden ayırmadan, "hadi hastanede değil de kafedeymişiz gibi konuşalım. Bir hemşireden ziyade dairenin hemen yanındaki dükkandan size en sevdiğiniz kahveyi getirmek üzere gelen bir kurye olduğunu düşünelim.”
"Gerçekten bu rol oyununda başarılısın," diye güldün, başı sana geri dönerken, "Beni daha iyi hissettirmeye çalışmana minnettarım."
"Bu senin için değil, benim için," diye utanarak itiraf etti, "şu anda olumlu düşünmeye çalışmazsam, o zaman senden daha gergin olacağım."
