Son teslim tarihlerinden nefret ederdin. Yaratıcı işlere zaman sınırı, tarih damgası koymak haksızlıktı. Süreler sanatın üretkenliğe dönüştüğü, tutkuların angarya olduğu anlamına geliyordu.
Hobi'nin işinin sanat üzerine kurulduğunu biliyordun ve çalışmak son teslim tarihleri demekti ama gözlerindeki ışığın bir kısmının sönmesini izlemekten nefret ediyordun.
Çok şey yaşadılar. Yeni albüm üzerinde çalışıyorlardı, hobi koreografi üzerinde çalışıyordu, röportajlar ve performanslar vardı vs. ve hızlı bir şekilde yapılması gereken şeyler.
Saat bir ve sen kanepede oturuyorsun, oda sehpanın üzerindeki lambayla loş aydınlandı, dizlerini sıkıca göğsüne bastırdın. O sabah erkenden ayrılmıştı, belki sabah dokuzdan önce. Yani, kapıyı seyrederek, sessizce kapı kolunun dönmesini isteyerek beklemeye bırakıldınız. Onun için uyanık kaldığın için üzülürdü, zaten duyabiliyordun.
Kapı birden açılıyor, çok geç olmadan ve Hoseok'un daireye girişini izliyorsunuz. Girişte ayakkabılarını çıkardı, adımları ağırdı ve sert ahşaba karşı sürükleniyordu. Boş görünüyor, onları ovuştururken göz kapakları sarkıyor ve yavaşça koridordan aşağı inmeye başlıyor. Senin yanından geçiyor ama seni görmüyor.
"Hobi" diyorsunuz sonunda onu durdurarak. Yavaşça yönünüze dönerken onu izliyorsunuz, ona gülümsediğinizde gözleriniz biraz parlıyor. Oturma odasına geri dönmesi için işaret edersin, yanındaki kanepedeki yeri okşarsın. Hemen size doğru eğilerek, uyluğunun yan tarafı sizinkine bastırarak memnuniyetle kabul eder.
"Çok yorgunum," dedi sana, giyinik omzuna bir öpücük kondurarak. "Her yerim acıyor" diye devam ediyor ve kelimeler göğsünüzü ağrıtıyor. "Yatabilir miyiz?"
İç çekiyorsun, parmaklarını saçlarının arasında gezdiriyorsun. "Tabii" diyorsunuz. "Kendine dikkat ediyor musun aşkım?" Soruyorsun, onunla yüzleşmek için kendi yerinde dönüyorsun, bakışlarını seninkinin önünde tutmak için çenesini kıstırıyorsun.
Onun sessizliği cevabıdır, dudakları büzüşür ve gözleri sizinkinden kaçar.
"En son ne zaman yemek yedin, hmm?" "Ya da hiç uyudun mu?" diye soruyorsun. Parmaklarınızı çenesine dayamak için hareket ettirirsiniz, dudaklarınızı burnunun ucuna bastırmak için onu kendinize çekersiniz.
Keskin bir şekilde nefes alır, kollarını beline sarar ve seni göğsüne çeker. Çabucak cevap veriyorsun, başını senin boynuna gömüyor, kendi kolların onun boynuna dolanıyor. "Hatırlamıyorum," dedi dürüstçe omzuna karşı, senden hiçbir zaman bir şey saklayabilen biri olmadı.
Etrafındaki tutuşunu sıkılaştırıyorsun, bu dürüstçe gözlerini parlatıyor. Ama onun için kendini toplamalısın. "O zaman düzeltelim, tamam mı?" ona diyorsun. "Önce yemek, sonra uyku."
Seninle savaşmaz. Ve bir saat sonra, dolu dolu ramenini yedikten sonra birkaç gün sonra ilk kez derin bir uykuya daldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
