US against TADHANA [ COMPLETED AND SOON TO BE PUBLISHED ]

A day before the operation

[Kiehl's POV]

"anak, sigurado kabang gusto mong pumunta ng boston? bakit parang biglaan?" tanong sakin ni mama habang nag uusap kami thru skype.

"gusto ko lang po dun mag aral ma.. sana payagan niyo po ako.." hindi ko sinabi sa parents ko ang totoo. syempre for sure di naman din sila papayag. And yes I prefer to go away after the operation. 

Bakit pa nga ba ako magstay? para ano? para mahirapan nanaman si JM dahil sa sobrang guilty dahil magkakapalit kami ng sitwasyon? Para pahirapan ko sarili kong makita siyang malungkot? mawawalan ng saysay lahat ng sakripisyo ko kapag nangyari yun. kaya lulubos lubusin ko na habang kaya ko pa that's why I decided to go straight to Boston a week after ng operation para naman hindi ganong maging mahirap para sakin na iwanan sya for good.

Sana nga lang dumating yung time na maintindihan niya lahat ng desisyon kong gagawin para lang mabuhay siya..

at sana, if really destiny is real, and forever really exist, sana dumating ulit yung time na kami paring dalawa ang haharap sa Diyos bilang tunay na mag asawa..

"okay baby, ill tell this to your dad. for sure matutuwa yun. Oh siya, may business meeting pa ako anak, ill call you later okay?" 

"ahm, ma..?"

"yes anak?"

"nothing,.. i just wanna say i love you..and how much i miss you."

"its been a long time since youve said that ..i love you too nak.. "

after the call, para kong lantang gulay na nakahilata sa kama. nakatitig lang ako sa ceiling.. time check, 11:47pm .. ilang oras nalang, operation na.. ive decided to go to the hospital to spend my remaining hours with him..

eto nalang ang pwede kong gawin to ease the pain i have right now..

yung pain na walang painkillers na makakatanggal..

yung pain na mas masakit pa sa matanggalan ng puso..

dumating ako sa hospital at nadatnan ko si Jm na tulog. parang prinsipeng natutulog, a prince who's battling within him..

lumapit ako sa kanya and gave him a kiss pero paghalik ko sa kanya, bigla na kong napaiyak. pinipigilan ko ang hikbi ko para hindi siya magising.. pero hindi ko na napigilan ang emotion ko.. parang sasabog na kasi ang dibdib ko.. napayakap na ako ng mahigpit sa kanya habang umiiyak..

"babe? bakit? anong problema?" nag aalala niyang tanong sakin. bakas sa mukha niya yung takot na baka napano na ako.

"wala toh babe, natatakot lang ako..para.. para mamaya.. yung sa operation mo"

"its gonna be fine.. di ba hindi ka naman aalis sa tabi ko during the operation? promise me you'll stick with me hanggang matapos yun ha?" sabi niya sakin trying to convince himself na madali lang ang pagdadaanan niya as long as nadto ako..

"oo naman.. hanggang operating room magkasama tayo.." sabi ko saka ngumiti that's why nagmukhang simpleng joke lang yun sa kanya.

"haha. kung pwede nga lang talagang hanggang sa loob hawak ko tong kamay mo, bakit hindi, eh kung dahil dun mas lalakas ang loob ko to survive the operation." sabi niya saka hinalikan ang kamay ko.

hindi ako nagsalita after non, tumabi nalang ako sa kanya saka yumakap. then he slowly raised my face and kissed me passionately..

that kissed never failed to hypnotize me and be problem free..

"i love you.. more than anything." bulong nya sakin saka yumakap ng mahigpit..

i cant help but cry.. napayakap nalang din ako sa kanya then rest my head on him.. sobrang sakit na ilang oras nalang ang natitira samin pero hindi nya pwedeng malaman kaya ako lang ang nagssasuffer ng sobra..