BTS | ONE SHOT

Taehyung - Düşük Yaparsın

"Düşük yaparsın"

Beni takip eden tatlışlarımı bende takip ediyorum artık <3

yine ağlamalı

*

Kim Taehyung

•

"Bebeğinizin doğumu çok riskli, her an düşük yapabilirsiniz. Buna hazırlıklı olun ve en ufak bir terslikte hemen buraya gelin, eğer düşük gerçekleşirse anne de zehirlenebilir." Demişti iki gün önce doktor.

O günden beri genç kızın ve Tae'nin yaptığı tek şey ağlamaktı.

Hayatınız yolunda gitmezken tek sığınacağınız şey bebeğinizdi. Bir umutla kıyafetler almış, odasını hazırlamıştınız. Ancak yine hayatın cilvesi çıkmıştı karşınıza.

"Bak seni anlayamam elbette ama her zaman bir umut vardır kızım." Dedi gözleri dolu bir şekilde annen. Yanında ağlamak istemiyordu.

"Ben yaşamak istemiyorum anne, ben bebeğimi ellerimle toprağa vermek istemiyorum." Koskoca odanın içinde sadece sen ve annen vardı. O kadar ağlamıştın ki artık gözünden yaş bile gelmiyordu. Bu iki günde çokça kilo da vermiştin.

"Yaşamak zorundasın! Bebeğin için yaşayacaksın Y/N! Kendini kötüye alıştır ama o olacakmış gibi düşünüp hayatını mahvetme. Ölecekle, olacağa çare olamayız biliyorsun, biz sadece elimizden gelenleri yapmakla yükümlüyüz."

Karnına saplanan yüksek bir ağrıyla iki büklüm oldun, inledin ve derin bir şekilde nefes almaya başladın.

"Y/N? Ne oluyor?" Dedi telaşla annen.

"A-anne bir şey oluyor, o benden gidiyor mu?" Dedin kısık sesle.

"TAEHYUNG!" Diyerek dışarıya koştu annen.

Üzerindeki pikeyi atıp ayağa kalktığında kanaman olduğunu gördün. Yere doğru kanlar akıyordu, damla damla.

*

Hastane.

İlaç kokusu, ağlayan insanlar ve buradan mutsuz ayrılan insanların olduğu ve sevilmeyen bir yer.

Dört duvar arasındaydın, öylece bayılmıştın ve içeriye kimseyi sokmuyorlardı.

Tae elleri ensesinde öylece bekliyordu. Sadece beklemekten nefret ediyordu ama tek yaptığı şey dua etmekti.

İçeriden çıkan hemşireyi kolundan tuttu hışımla Tae.

"Karım ve çocuğum nasıl? Bak sürekli birileri çıkıyor kimse bir şey söylemiyor!"

"Ben bir bilgi veremem, doktor'u bekleyin ve kolumu bırakın." Dedi hemşire.

Kolunu bıraktı Tae. "BU HASTANEYİ BAŞINIZA YIKARIM! NEREDE BENİM KARIM VE ÇOCUĞUM?" Onu sakinleştirmeye çalışan annesi ve babası da yeterli olmuyordu.

Doktor içeriden çıktı ve eldivenleri çıkarttı ve Tae'ye baktı.

"Siz, Bay Kim olmalısınız?"

"Evet, benim!"

"Karınızın durumu iyi, eğer biraz daha geç kalınsaydı bebek onu zehirleyecekti ve aynı konuşmayı yapamayacaktım."

"B-bebeğim?" Dedi kısık sesle Tae, gözlerinden akan yaşları umursamadı.

"Size söylediğim gibi, düşün yapma riski oldukça yüksekti. Bebeğinizi kaybettik." Dedi ve oradan yavaşça ayrıldı Doktor. O bunu hep görüyordu ama bu Tae için bir ilkti.

"Hyung." Jungkook Tae'nin kolundan tuttu ancak Tae kendini tutamadı ve yere düştü.

"Bebeğim, ona kavuşamadan gitti mi?" Bu çok acıydı ve hiç yaşanmaması istenilen bir durumdu.

*

Yavaş yavaş ayılan Y/N içeri giren Tae ile doğrulmaya çalıştı.

"Tae? Bu halin ne?" Genç oğlan oldukça soluk ten rengi, kızarmış gözleri ve ayakta durmakta zorlanması ile kötü olduğu belli oluyordu.

"Y/N, ne olursa olsun hep yanında olacağımı biliyorsun değil mi?" Dedi yatağın kenarına oturup elini tutarken.

"Ona bir şey mi oldu? B-bebeğim nerede?" Dedin bitkin ve yorgun bir şekilde.

"B-biz onu kaybettik, o cennette gitti güzelim."

Bundan sonrası odanın içini dolduran çığlıkların ve ağlamaların. Kabullenemiyorsun ve herkese lanet okuyorsun. İçeri giren hemşireler sakinleştirici iğne yapıyorlar ve kısa süre sonra gözlerini kapatıyorsun.

Uyandığında ise tek istediğin onu görmek.

"Eğer onu şimdi görürsen bir daha unutamazsın, hayatına devam edemezsin." Dedi göz yaşları içinde seni tutmaya çalışan Tae.

"Eğer onu görmezsem hayatıma devam edemem! Hayatında ben bir kez olsun iyilik yap ve onu bana getir!"

İçeri giren doktor ile gözleriniz ona döndü.

"Bebeğinizi artık göremezsiniz Bayan Kim, defnedilmek üzere hazır."

Hayatın boyunca kafanda sürekli dönecek olan bu cümle. Doktor için önemsiz senin için hayatının merkezi olacak söz.

Artık sadece oraya gittiğinde göreceğin bebeğine veda bile edemeden gitti.