VİRAHA (FİNAL)

Ev

Selamun aleyküm 🍂🍂

Keyifli okumalar...🍭🍭

Kendi evimde neler duyuyordum. Ve bunları söyleyen ağabeyimin eşiydi. Abla dediğim kişiydi.

Şu sekiz ay da olmayan ablam gibi görmeye başladığım kadın hakkımda neler düşünüyordu?

Duyduğum seslerle kendime gelip mutfağa girdim.

-Meliha yenge , hoşgeldin.

-Hoşbuldum.

-Bugün erken gelmişsin.

-Evet öyle oldu. İşlerim erken bitince geleyim dedim. Sen neredeydin?

-Yengemin günü vardı, ona yardımcı oldum da.

-Hmm, anladım. Neyse ben akşam yemeğini hazırlayayım.

-Sabahtan yapıp dolaba koymuştum Meliha yenge.

-Görmedim canım benim.

-Anladım... Odadayım ben. Ha bu arada katlamış kıyafetleriniz salondalar. Odanıza girmek istemedim.

-Ahu... Canım bunlar senin işin ya da görevin değil. Yapmak zorunda değilsin.

-Hiçbir işe yaramıyorum. Bütün gün evde oturuyorum. En azından bunları yaparak kendimi rahat hissediyorum....

Bir şey söylemesin diye hemen mutfaktan çıkarak annemlerin odasına girdim. Arkamdan başka, yüzüme başka şekilde konuşuyordu.

Ben bu zamana kadar böyle düşündüğünü nasıl fark edememiştim?

Saf gibi söylediği şeylere inanmıştım. Meğer dili başka, kalbi başkaymış.

Sırf ona yük olmamak için temizlik, yemek, ütü .... Bir ev ile ilgili ne varsa yapıyordum. Çalışıyor, işten geliyor bunları düşünmesin diye elimden gelenin fazlasını yapıyordum.

Ama görüyorum ki kendi evimde sığıntı olmuşum.

Sırf o rahat etsin diye kendi odamı boşalttırmıştım. Sırf o evi kendine göre düzenlesin diye.

Buraya geldiğim günden beri annemlerin odasında kendime bir dünya kurmuştum ama küçük dünyam bile ona fazlalık gelmişti.

Sırf onlar yalnız kalıp vakit geçirsinler diye saat yedi de odaya geçiyordum. Saatlerce boş boş oturup uykumun gelmesini bekliyordum.

Yahu bu sekiz aylık süreç de toplasan üç kere ağabeyimin zoru ile onlarla dışarı çıkmıştım. Ağabeyim ne zaman çağırsa ortaya bahane atarak gitmiyordum.

Ben de bir zamanlar evliydim. Ben de kocamla baş başa kalmak istiyordum. Onun nasıl düşündüğünü az, çok tahmin ettiğimden elimden geldiğince kendi evimde, ailemin yanında görünmez oluyordum ama görüyordum ki sığıntı olmuştum gözünde.

Ağabeyim....

Ağabeyimin sevgili karısının bu düşüncelerinden haberi var mıydı acaba?

Yoktu... Sanmıyordum. Her gün beni mutlu etmek için pamuk şeker getiren adamın haberi olduğunu sanmıyordum.

Bizim ikimizden başka kimsemiz yoktu. Ağabeyimin gözünde karısının düşündüğünü gibi değildim. Bakışından, gülüşünden belli oluyordu.

Ağabeyim kardeşini sığıntı olarak görmezdi... 

Evet amcam, yengem, kuzenlerimiz her zaman yanımızdaydı ama biz hep yalnızdık. Birbirimizi en çok biz anlardık. Başkasının yanında bir ağlasak yalnız kalınca bin ağlardık.