Şarkı için teşekkür ederim @Merve7929 😘😘😘
Herkese selam.
Bölüme başlamadan; benimle ve kendi aranızda, yorumlarla başlayıp giderek sohbete dönen her konuşma için bir telegram kanalı kurdum. Duyuruyla paylaşmayı denedim bir kaç kez, ancak wattpad gene sorun yaşattı diyelim... O yüzden katılmak isteyenleriniz için aşağıya bir link bırakacağım, ancak muhtemelen tıklayamayacaksınız derken davet linkini bile ekleyemediğimi gördüm.😂
Eğer, gruba katılmak isterseniz davet linki için bana özelden ulaşabilirsiniz. ❤❤❤
Keyifli okumalar...
Tekrar uyandığımda kendimi az da olsa daha huzurlu hissediyordum.
Düşüncelerim yine annem ve babama kaydı kısacık bir an...
Onlarla birlikte geçirdiğim her dakikayı, her hatırayı artık anımsıyordum. Söyledikleri her şeyi sanki daha dün olmuş gibi hatırlıyor, sanki bana güven veren ve mutluluğun bir kokusu olsa işte bu o deyip, tanıyabileceğim tanıdık kokularını hala alabiliyordum.
Ne zaman birlikte vakit geçirsek etrafta bizi görebilecek mesafede asla kimse olmazdı. Ve buna rağmen ara sıra çevremizi kuşattıkları o şeffaf dalgaların ne işe yaradığını zaten bir süredir biliyordum. Duyulalım da istemiyor, işlerini asla şansa bırakmıyorlardı. Netice de bir Samana olmadıktan sonra bunu kimse göremiyordu, ya da belki Ahura.
Beni neden sakladıklarını az çok tahmin edebiliyordum. Bunu Mahnzaru'dan korunmam için yapmışlardı.
En baştan beri planları buydu...
Detayları, yerime kimin geçtiği, annemin bana o masalı anlattıktan sonra olanları bilmiyordum. Tek bildiğim oğlu olarak her kimi yerime geçirdilerse ikisinin birden öldüğüydü.
Ve tahminimce benim aslında onların çocukları olduğumu bilen sadece iki kişi vardı.
Saya ve Edgar...
Saya'ya ulaşmak istediğim yoktu. Gerçi isteseydim de bunu başaramayacağım malumdu. Ve bir gün olurda karşıma çıkarsa bildiğim tek şey onu öldüreceğimdi.
Edgar...
O an, ondan da en az Saya kadar nefret ediyordum. Ve tıpkı onun gibi karşılaşırsak eğer göreceği son yüz benimki, duyacağı son şey sözünü tutmadığı söyleyen sesim olacaktı.
Siktir! Siktir! Siktir!
Edgar, Marcus'un amcasıydı.
Marcus'un ona amca diye seslendiği, annemin Edgar'a kardeşi Ardwin'i sorduğu hatıralarım vardı... Peki bu beni durdurur muydu?
Tanrılar aşkına! Belki öncelikle diğer sorunuma odaklanmalıydım...
Çünkü ben Ahura'ydım.
Peki, şimdi ne bok yiyecektim?
Etrafta dolaşıp, gerçekte kim olduğumu söylediğim herkes bana çıldırmışım gözüyle bakardı. Ben bile kendimi delilikten bir adım ötedeymişim gibi hissediyordum.
Belki de, "Nasıl Ahura Olunur?" şeklinde ufak bir kullanma kılavuzu olmalıydı.
Elimde izleyebileceğim yolu gösteren bir haritam olsa fena olmazdı. Kendimi yine kaybolmuş gibi hissediyordum.
Ancak daha önce karanlıkta ve bilinmezlikte çok yol almıştım. Şimdi de yapabilirdim.
Yapmak zorundaydım ama kendimin bile anlamakta zorlandığım bir şeyi başkasına nasıl anlatabilirdim ki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AĒVA +18 (Avesta Serisi 3. Kitap FİNAL)
FantasySöz konusu olan birini kaybetmek gibi ince bir ip olunca her an yıkıma hazır hale gelirdiniz. Kalbinizin bir parçasının daha kopup gittiği bir hiçliğe düşerdiniz ve orada sadece acı olurdu. Bir sevgiyi, bir güveni, düşündükçe sizi mutlu eden hatıral...
