Bölümü bu şarkıyla dinlemenizi cidden tavsiye ederim ❤ Benim gibi biraz duygusalsanız ve tabi mendiller hazırsa 😉
Muhtemelen hayatımın en tuhaf gününü yaşıyordum.
Ben orada, o yatağın kenarında resmen sinmiş gibi otururken, geçmişim tam anlamıyla karşımda duruyordu.
Sanki yine küçük bir kızdım da birazdan Edgar'la pencerenin dışında görünen avluda ki insanlara lakaplar takacaktık.
Sanki yine beni gizlice Marcus'u gözetlerken yakalayacak ve durumun farkında bile değilmiş gibi davranarak görmezden gelip, utancımı saklamama izin verecekti.
Sanki yine canım sıkılacaktı da beni bilge sözleriyle tesellilere boğacaktı.
Sanki birazdan kapı açılıp annem ve babam yüzlerinde bütün günümü aydınlatacak ışıl ışıl bir gülümsemeyle içeriye gireceklerdi.
Gözyaşlarım yine beni akmakla tehdit eder gibi gözlerimi yakıyor, derin nefesler alarak boğazımda ki o lanet düğümden kurtulmaya çalışıyordum.
Edgar gelip tam önüme durdu ve elini yanağıma koymak ister gibi yavaşça kaldırdığı an kafamı kaldırıp tersçe ona bakarak dokunuşundan kaçtım.
Istırap dolu bir sesle, "Aēva." diyerek yavaşça dizlerinin üstüne çöküp, tıpkı çocukluğumda hep yaptığı gibi benimle aynı göz hizasına geldiğinde, yüzünde net bir şekilde görebildiğim tek şey acıydı.
Ve neredeyse hangimizinki daha çok acaba diye düşünmeme sebep olacaktı...
Neredeyse...
Eli yanına düşerken, aynı anda omuzları da sanki yenilgiyle çökmüştü.
Bakışlarını yere eğip, "Beni suçluyorsun." dedi fısıldar gibi.
Elbette onu suçluyordum.
Onu, Saya'yı, Kain'i, Selene'i, Kahris'i, Samira'yı, Mahnzaru'yu...
Hatta o an öyle bir ruh halindeydim ki kendimde dâhil herkesi, her şey için suçlayabilirdim.
Herkesten nefret edebilirdim...
Yine kısık bir sesle sanki fısıladar gibi, "Özür dilerim bu kadarını asla tahmin etmemiştim." dedi.
Bakışlarımı ona diktim bu kez.
"Saya, yolunun bir süre için sadece acı, keder ve yalnızlıkla dolu olduğunu söylediğinde aklıma gelebilecek en son ihtimal bile Kain'in kan gelini olabilmen olmazdı Aēva."
Gözlerimi gözlerinden kaçırmamamın tek sebebi orada gerçekleri görmek istememdi.
"Bedelini; kendi canın, kendi kanın, acı ve kederle ödeyeceğini söylediğindeyse asla bunun kendi çocuğun olabileceğini düşünmedim kızım."
Normalde söyledikleri deli saçması gelebilirdi belki ancak neden bahsettiğini anlıyordum. Bunu konuştukları günü biliyordum, bende oradaydım...
Saya, annem babam ve Edgar...
Hepsi sade bir zariflikle döşenmiş bir salondalar. Etraflarını saran şeffaf alanın ne işe yaradığını biliyorum. Konuştuklarının duyulmasını istemiyorlar.
Annemin tek eli karnın da belli belirsiz kendisini gösteren şişliğin üzerindeyken, diğeri sıkıca babamın elini tutuyor.
O an herkes susmuş, yüzlerinde dağılmış bir ifade var.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AĒVA +18 (Avesta Serisi 3. Kitap FİNAL)
ФэнтезиSöz konusu olan birini kaybetmek gibi ince bir ip olunca her an yıkıma hazır hale gelirdiniz. Kalbinizin bir parçasının daha kopup gittiği bir hiçliğe düşerdiniz ve orada sadece acı olurdu. Bir sevgiyi, bir güveni, düşündükçe sizi mutlu eden hatıral...
