Avalon'a giderken tek amacım Northend'den ve beraberinde getirdiği sorun ve sorumluluklardan biraz da olsa uzaklaşmaktı. Uykusuz geçirdiğim her geceyi daha ne kadar Theremore'da bir ağacın altında birkaç saatlik şekerlemelerle atlatırdım emin değildim.
Üstelik her uyuduğumda annemim çığlıklarıyla dolu kabuslar görmem cidden akıl sağlığımı zorluyordu.
Bir keresinde Fargorn'a kadar gidip Anton'un hanında bir gece geçirerek, banyo bile yapmış ve ertesi gün geri dönmüştüm.
Bu şekilde idare edemezdim...
Amacım Mahnzaru sorununa bir çözüm bulmadan geri dönmemekti.
Amacım onun yüzünden giderek kaybettiğim dengemi tekrar sağlamaktı.
Amacım tüm her şeyden uzaklaşmak ve biraz da olsa huzur bulup, güç toplamaktı.
Ancak elbette hiçbir şey beklediğim gibi olmayacaktı.
Üç koca hafta...
Ne işe yaramıştı?
Tek avantajım artık Mahnzaru'yu göremememdi. Ancak bu da daha net düşünmemi sağlayan bir lanete benziyordu.
Ya Mahnzaru ile yaşayıp tüm dikkatimi ona verdiğim ve sürekli tedirgin olduğum için onu düşünecektim, ya da düşüncelerim Mahnzaru'dan uzaklaştığı an Marcus'a kayacaktı.
Siktir!
Boktan bir durumdaydım!
En azından bu süreç artık kimsenin bana kaçamak bakışlar atıp, akli dengemin yerinde olup olmadığını sorguladıkları dönemi bitirmişti.
Her şey normale dönmüş gibiydi. Ancak ister istemez bu durum hem onlarda, hem de bende bir güven problemi yaşatmış gibi görünüyordu.
Onlar bir sıkıntım olduğunu bilip kendilerinden yardım almamama takılmışken, benim için durum; bana inanmamaya ve direk olarak sonuca varmaya kalkışmalarında yatıyordu.
Gerçekten kafayı yediğim şeklinde bir sonuca varmalarını kaldıramıyordum belki de...
Ya da Mahnzaru'nun üstümde kabul etmek istediğimden çok daha büyük bir etkisi olmuştu. Düşüncelerim yine zehir dolu sözleriyle doldu...
"Ne zamana kadar Alex. Ne zaman gerçekte hep yalnız olduğunu anlayacaksın. İnsanlar güce açtır ve pervanelerin ateşe çekildiği gibi ona giderler. Ama ya daha güçlüsü çıkarsa bir gün? Ya artık onları koruyamayacağına inanırlarsa? Ya aslında yanında olmak istediklerinin sen değil de gücün olduğunu sana kanıtlarlarsa? İşte o zaman kendini hiç olmadığı kadar yalnız hissedecek ve ne demek istediğimi anlayacaksın. İşte o zaman yaptığın her seçim yabancılaşmış zihninin gizli kalmış kapılarını açacak, gerçek seni ortaya çıkartacak. Bu kurtuluş sadece mümkün değil, aynı zamanda kaçınılmazda. Çünkü güç için tek yapman gereken mücadele etmek ve her seferinde yalnız olduğunu görmek."
Kuşku sürekli içimde kendini gösteriyor. "Acaba?" ve"Ya?" İle başlayan sorularımın ardı arkası kesilmiyordu.
Acaba gerçekten her şey onlar için normale dönmüş müydü?
Ya gerçekten hala kafamda bir problem olduğunu düşünüyorlarsa?
Acaba Ahura olduğumu da söyleseydim, bana inanırlar mıydı?
Ya konuşmak yine hiçbir işe yaramazsa da bu sadece şüphelerinden emin olduklarını onlara kanıtlarsa?
Ya daha güçlüsü çıkarsa bir gün?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AĒVA +18 (Avesta Serisi 3. Kitap FİNAL)
FantasySöz konusu olan birini kaybetmek gibi ince bir ip olunca her an yıkıma hazır hale gelirdiniz. Kalbinizin bir parçasının daha kopup gittiği bir hiçliğe düşerdiniz ve orada sadece acı olurdu. Bir sevgiyi, bir güveni, düşündükçe sizi mutlu eden hatıral...
