Kimsesiz evinde bağzı denemeler yapmaktaydı. Bir yanında bilgisayar diğer yanında tarihi kitaplar vardı.
Daha sonra kapı çalmaya başladı. Kimsesizin gözükmeyen hizmetkarları kapıyı açtı. İçeri Aysu girip direk kimsesizin yanına ilerledi. Önüne durup öylece bakmaya başladı.
" Bak kızım 3 Senedir sana kimsesiz diyorum. Tamam anladım senin gözükmeyen Cinlerin mi yoksa hizmetkarların mı ne varmış, ona da tamam. Ama bana gerçek adını söyleceksin." Dedi. Kimsesiz gözünden gözlüğü çıkardı.
" Sana ismimi söylemek zorunda değilim." Aysu gülümsedi belinden bıçağı çekip kalbinin üzerine koydu. Bunu gören kimsesiz hemen ayağa kalktı.
" Saçmalama Aysu. Serkan'ın dirilmesinin tek çaresi sen olabilirsin." Aysu'nun gözlerinden yaş aktı.
" Bak 3 Senedir zaten cehhenemi yaşıyorum. Daha körpecik yeğenim kardeşi için kendini feda etti. Zaten onu çok özlüyorum, saplarım her şey biter. Onun yanına giderim."
" Aysu gideceğin tek yer cehennem. Kendi canına kıyıyorsun." Aysu bağırarak.
" Sence umrumda mı ha. Kaybedecek neyim var! Anlamıyor musun. Karanlığın içindeyim, yavaş yavaş ölüyorum. Anlıyor musun?" Kimsesiz ellerini kaldırdı sakinleştirmek için.
" Tamam. Anlıyorum seni. Sadece sakin ol ve yerine otur. Benimle ilgili her şeyi anlatacağım." Aysu bıçağı yerine koyup olduğu yere oturdu. Aysu kimsesize baktı. Oda anlatmaya başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" İsmim Kara. İstanbul'da doğdum. Ben daha çocukken 12 yaşlarımda babam bana tecavüz etmeye kalktı. Bunu anlayan annem babama karşı gelmiş.
Babam mutfaktan bir bıçak alıp annemi bıçakladı. Bunu gözümün önünde yaptı. Babam annemin ölüsünü saklamaya çalışırken açık pencereden kaçtım.
Kaçtığım gün kaptan beni ormanda buldu. 18 yaşıma gelene kadar bana bir şey söylemedi. Daha sonra bütün her şeyi anlattı. Tabi bende kabul ettim.
Normalde kurt adamların insanları öldürmesi yasak, ama o gün ben ilk babamı öldürdüm. O zamandan beri düşünüyorum, hata mı yaptım yoksa bunu hak etmiş miydi?" Hikayeyi duyan Aysu'nun yüzü düştü.
" Üzüldüm. Benim kendi görüşüm baban parçalanmayı çoktan hak etmiş."
" Bilmiyorum Aysu. Şimdi anladın mı neden tanınmak istemediğimi."
" Bunda senin suçun yok."
" Biliyorum. Ama nedense kendimi suçlu hissediyorum."
" Yani o zamandan beri bakiresin." Bunu duyan Kara gülümsedi. Aysu neden gülümsediğini merak edip sordu.
