"Seni istiyorum..." diye fısıldadı dudaklarını dudaklarıma değdirip geri çekilirken. "Acılarını, yaralarını, yorgunluklarını, mutluluklarını... hepsini."
...
Bazı izler vardır üzerinizde, ağırdırlar ama sırtınızda taşıdığınız hiçbir şeye benzemezle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
52.Bölüm: Kalben Bağımlı
1 Yıl 6 Ay 4 Gün Önce
"Çok canım yandı..." dedim gözlerim dolu dolu.
"Sana verdiğim sözü tutamadım..." dedi buz mavisi gözlerini dolduran yaşlarla.
Boğazıma oturan sert yumruyu yutkunmakta zorlandım. Canımı çok yaktı o yumru. Ne tür bir oyundu bu? Karşımdaki adam hayatından vazgeçip kendine yeni bir hayat kurmaya çalışmış ve kurduğu bu hayatı da kızı sandığı bana adamıştı. Peki, hayatını adadığın insan giderse onunla beraber hayatın da mı giderdi? Bilmiyorum. Ama öğrenecektim.
"Daha önce de yapmıştı derken?" dedim, titreyen dudaklarımı zapt etmek için sıkı sıkıya bastırdım.
"Bunu..." dedi derin bir nefes alarak. Verdiği nefesin buharını esen rüzgârın arasında gördüm. "...Şuan anlatamam." Gözleri kısa bir anlığına omuzumun üzerinden arkama doğru kaydı ve yeniden bana odaklandı.
Gün ışığının yavaş yavaş karanlık gökyüzünü aydınlattığına şahit olurken "Annenin intiharından birkaç gün önce haberim oldu. Aslında benim gibi annende kandırılmıştı... Sizi terk ettiğimi sandığı için Adnan'a güvenmiş, benim yakın dostum olarak. Yaptıkları evlilik formaliteden ibaretmiş. Senin için yani... Babasız büyümek yerine yakın arkadaşımı baban olarak bil istemiş..."
"Ama sonra o adamın iğrenç birine dönüştüğünü görmüş ve hiçbir şey yapamamış değil mi?" diye sordum devamını getirerek. "Sana ulaşmaya çalışsa da ulaşmasına izin verilmemiş, değil mi?" Gözlerimden akan yaşları elimin tersiyle temizledim. "Böyle değil mi?" diye tekrar ettim. Titreyen dudağımı dişlerimin arasına alıp sertçe ısırdığımda damağıma metalik kan tadı bulaştı.
Bu ne tür bir oyundu bilmiyorum. Ama bir katil, üç kurban vardı...
"Niye?" diye sordum titreyen sesim yüzünden defalarca kez yutkunarak. Göğsüme çöken acı içimi yakıyordu. "Niye yaptı bunu bize?"
Yaşların parladığı buz mavisi gözleri bir kez daha arkama doğru kaydı. Bu kez bakmaya ihtiyaç duymadım. Çünkü nereye baktığını biliyordum. Cam duvarların arkasında, bizi izleyen Yağız'a bakıyordu.
"Bunu da anlatamam." dedi hüznün boğduğu sesiyle.
Kaşlarım çatıldı. "Ne demek anlatamam?" diye sordum. "Onu anlatamam, bunu anlatamam! Sen bana her şeyi anlatmak zorundasın! Hayatımızı mahveden bir adam var! Hiç pahasına mı yaptı bunu? Öylesine mi yok etti bizi! Annemi kaybettim ben, bir kez bile sarılamadan! Ben... Ben sensiz büyümek istemezdim baba... O yüzden bunu bize neden yaptığını bana anlatmak zorundasın!"
Ama acıyla susmaktan başka hiçbir şey yapmadı. Buz mavisi gözleri gerçekten buz kesmişti. Anlatırsam hayatın dağılır der gibi bakıyordu bana.
