"...'ကြန္းခို' ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ေခြၽးေစးေတြလည္းထြက္ေနပါလား"
စာသင္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ 'ကြန္းခို' ကို စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ေန၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ပဲ ထင္ခဲ့မိကာ ေသခ်ာမၾကည့္မိေသာ ကိုယ့္ကို ကိုယ္သာ အျပစ္တင္မိေတာ့သည္၊ ဆရာမ ထြက္သြားခ်ိန္ေလးအတြင္း လွည့္ၾကည့္မိလိုက္၍သာ၊
ဗိုက္ကို သာသာဖိႏွိပ္ကာ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားေသာ 'ကြန္းခို'ကို ၾကည့္ရင္း 'စိုေျပ' မွာစိတ္ပူလြန္းရၿပီ။
"ဗိုက္နာလို႔လားဟင္? နင္ေန႕လည္က ဘာမွ မစားဘူးမလား? ေနဦး စားစရာတစ္ခုခု.."
'စိုေျပ' လြယ္အိတ္ထဲ ေမြေႏွာက္ရွာေဖြေနတုန္း 'ေတဇ'က အသင့္စား ပါမုန႔္တစ္ခုကိုေဖာက္ကာ 'ကြန္းခို႔' ႏႈတ္ခမ္းနားဆီထိ တိုးေပးလာသည္။
"ဟင့္အင္း မစားဘူး "
'ကြန္းခို'က ေခါင္းမာစြာျဖင့္ 'ေတဇ'ဆီမွ အၾကည့္လႊဲကာ ဘာမွ မရွိမွန္းသိေနပါလ်က္ႏွင့္ သူမလြယ္အိတ္ထဲမွာသာ စားစရာတစ္ခုခုကို ရွာေဖြေနမိပါေတာ့သည္။
'စိုေျပ'က 'ေတဇ' လက္ထဲမွ ပါမုန႔္ကို ဆြဲယူလိုက္ကာ 'ကြန္းခို'လက္ထဲသို႔ အတင္းထည့္ေပးမိသည္။
"စားလိုက္ဟာ ေခါင္းမာ မေနနဲ႕ ေနာ္"
"ဟင့္အင္း"
'ကြန္းခို' ကေတာ့ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါဆဲ
"စားလိုက္ပါ 'ကြန္းခို'ေလးရယ္ ေနာ္ စားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္မယ္ေလ မဟုတ္ရင္ အစာအိမ္က ပိုနာလာလိမ့္မယ္ ေနာ္ လို႔"
'ကြန္းခို' က တခါတေလ ေခါင္းမာတတ္သည္မွာ အမွန္ပင္၊
အစာအိမ္က ဒီေလာက္နာေနပါရက္နဲ႕ေတာင္ သူေပးတဲ့ မုန႔္မို႔မစားဘူး ဆိုကတည္းက သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ စိတ္ဆိုးေနလဲဆိုတာ မေျပာလည္းပဲ သိနိုင္ပါသည္၊ ဒီပါမုန႔္ကလည္း 'ကြန္းခိုရာ'အေၾကာင္းသိလို႔ သူဝယ္လာခဲ့တာပင္၊ သူ႕ကိုစိတ္ဆိုးတာႏွင့္ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညင္းပန်းေနတာကေတာ့ တကယ္ကို ကေလးဆန္လွသည္၊
"စားလိုက္ပါကြာ ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား ဟင္? ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ ငါမေအာ္လိုက္သင့္ဘူး ငါမွားပါတယ္ ေနာ္ "
VOCÊ ESTÁ LENDO
မင်းစိတ်နဲ့ပဲချည်ပါ မင်းစိတ်နဲ့ပဲမြဲပါ့မယ်(Completed)
Romanceမင်းသာ ဘဝ မင်းသာ ကမ္ဘာ မင်းသာ အသက်ဆက်ဆေး
