Reflection // Teen Wolf

44. Bölüm

Kayıp Şehrin Sokakları:

Son poşet de kapının önüne indirildiğinde hava aydınlanmaya başlamıştı. Gökyüzünün yavaş yavaş siyah renginden arındığını gördüğünde derin bir nefes aldı ve Felix'in olduğu odaya girdi. Buz gibiydi, nabzı çok düşüktü. Yaşıyordu ama arafta kalmış gibiydi. Kırık camı elinden geldiğince kapatmaya çalışsa da içeri sızan soğuk bir hava vardı. Etki etmeyeceğini bilse de Felix'in üstüne biraz daha battaniye ekledi ve odanın kapısını kapattı.

Duş alacak hâli kalmamıştı, elini yüzünü yıkayıp üstündeki kanlı tişörtü değiştirmek için odasına doğru adımlamaya başladı. Çıktığı her bir basamakta yaşadıklarını düşünüyordu. En azından son zamanlarda yaşadıklarını...

Rocky'nin hayatına girişi kendisi için büyük bir şanstı, sebebi ne olursa olsun bunu inkar edemezdi. Bir arkadaşa duyduğu ihtiyacı onunla tanışana kadar hiç fark etmemişti. Fakat Rocky'nin beraberinde getirdikleri herkes için olumlu sonuçlar doğurmamıştı. Sürüdeki herkes hâlâ birbirine sonsuz bir güven ve sevgi ile bağlıydı ve bu aklın alabileceğinin çok daha ötesindeydi ama aralarındaki bu bağ ne kadar güçlü olursa olsun çatırdamaya başladıklarını görüyordu Theo. Bir arada olmaya ne kadar ihtiyaçları varsa aynı şekilde birbirlerinden uzaklaşmaya da ihtiyaçları vardı ama bunu kabul etmeyi denemiyor, ihtiyaçlarını göz ardı ediyorlardı. Sürünün içinde yaşanan bu olumsuzlukların sorumlusunun Rocky olduğunu düşünmek istemiyordu ama kızın yaydığı enerji herkesi bir kaosa sürüklüyordu. Bunu inkar edemezdi. Gelişi olaylıydı, sürüye kabul edilişi de öyle. Ve şimdi de onun yeniden dönüşü yüzünden sürüde depremler meydana geliyordu.

Theo da artık uzaklaşmak istiyordu ama bir adım bile geriye gitse kızın da kendisi gibi yalnız kalacağını biliyordu. Onun da bunu yaşamasını istemedi. Adımları düşüncelerinin ağırlığı ile gittikçe yavaşlıyordu ama merdivenin son basamağına geldiğini anladığında daha fazla oyalanmayı saçma buldu. Yeniden hızlı yürümeye başladı. Birkaç adım sonra odasının kapısının önündeydi, kapıyı açmaya korkuyordu. Bunu geciktirmek istiyordu. Kaçtığı şeyin ne olduğunu bile bilmiyordu ama kızdan uzak durma isteği, onu yakınında tutma isteğine oranla şu an daha ağır basıyordu.

Kapıyı açtığında uyuyan bir Rocky görmeyi bekliyordu, yere saçılmış dosyalar, tavana uzun ve ince iplerle asılmış resimlerle kaplanmış odanın ortasında ağzındaki fosforlu kalemin kapağını atıp tutan bir Rocky değil.

"Sana dinlenmeni söylemiştim." Rocky her zamanki umursamaz tavırları ile onu yanıtlayıp omuzlarını silkti.

"Dinleniyorum."

Her tarafı kaplayan resimleri merakla inceleyerek kızın ne yaptığına bakmak için yanına geldi ve sessizce oturdu. Rocky arada dişlerini serbest bırakıyor, yer çekimine boyun eğen kalemi havada yakalıyor sonra yeniden dişlerinin arasına yerleştiriyordu. Sağ elinde duran kalem kapağını sol eline fırlatırken boşta kalan sağ eliyle yerdeki kurşun kalemi alıp kağıtlardan birine unutmak istemediği her neyse not alıyordu.

"Oturuyor olabilirsin ama dinlenmeni söylediğimde kastettiğim şeyin bu olmadığını ikimiz de biliyoruz."

"Yeterince dinlendiğimi düşünüyorum. Ölüm de bir çeşit uyku sayılmaz mı? Uykuyu severim ama ben bile biraz daha uyuyamam. Kendimi çok dinç hissediyorum, belki de arada sırada ölmeliyimdir..." gözlerini kağıtlardan ayırmadan yaptığı espriye kıkırdadı ama istediği etkileşimi alamadı. Yine de bunu sorun etmeden konuştuğu için düşen kalemi yakalayıp birkaç cümlenin altını çizdi. Kalemi yeniden ağzına almadı. Bu konuşmak için uygun olduğunu gösteriyordu.

"Doğaüstü olmanın en iyi özelliklerinden biri, karşındakinin ne hissettiğini o söylemeden anlayabilmek. Fakat korktuğun için uyumadığını anlamak için doğaüstü olmaya gerek yok. Seni biraz tanımak yeterli." Rocky sırıtıp önündeki kağıtlardan bir tane alıp az önce karaladığı kağıdın üstüne indirdi.