Reflection // Teen Wolf

Veda Saçmalığı

Not: Ben bu veda yazısını engelden önce yazmıştım, umarım bir gün özgür bir Wattpad'de yeniden buluşabiliriz.

Öncelikle, sanırım bu tamamen bir veda değildi... Hikaye başka bir şekilde mutlaka devam edecek zaten ama kendimi bu veda saçmalığını yazarken buldum ve madem yazdım bari paylaşayım da boşa gitmesin diye düşünüyorum...

Reflection'a 2020'de başladım, sıcaktan ecel terleri dökerken Teen Wolf'u yeni bitirmiştim ve ona kendimi abartılı şekilde kaptırmış olmanın şokunu yaşıyordum. Kendimi onlardan biriymiş gibi hissedecek kadar abartmıştım... Diziyi bitirdiğimde çok sevdiğim arkadaşlarım bir daha dönmemek üzere beni terk etmiş gibi hissetmiştim. Reflection zihnimde şekillenmeye başlayana kadar...

Rocky en başında sonradan iyiye dönmüş kötü bir karakterdi, Rocky'nin o deccal yanını biz görmemiş olacaktık... Sonradan işler değişti ve ortaya şimdiki Rocky çıktı. İlk Rocky oldukça ciddi ve soğuktu, işin içine benim gevşekliğim nasıl girdi, bilmiyorum ama Rocky şimdi ciddiyetsiz bir avanak... Ki sanırım bu halini daha çok seviyorum, Wattpad üzerindeki ciddi ve aşırı yetenekli, muhteşem karakterler görmekten sıkılmıştım. Fantastik olayların içinde bile gerçekçi tepkiler veren karakterlerin varlığını istiyordum... Rocky korkusuz değildi, aksine gölgesinden bile korkuyordu tüm yaptıklarına rağmen ve bu bana daha mantıklı geldi... Korkunun hiç olmadığı bir hikaye yazamazdım, özellikle de söz konusu canavarların da dahil olduğu bir evrense... Hayran kurgu diye başladım ama bir noktada kendi evrenimi yarattığımı düşünüyorum... Twisted Games evreni... Benim evrenim...

Rocky benim için çok özel, hissettiğim her şeyi onun hikayesine katkıda bulunmak için olaylara eklerken bir noktada aynı kişiye dönüştük. Rocky'nin yaşadıkları benim hissettiklerim yüzündendi, ben de Rocky'e yarattıklarımı yaşamaya başlamıştım, yanlışlıkla manifestledim sanırım... Karşıma bir Theo çıktı ama Liam'ı vardı ve hikayedeki Rocky bendim. Rocky ile sonunda aynı kişiye dönüştük ama ben artık Rocky kadar bencil değilim... Yollarımızın ayrılmasından mutluluk duyuyorum, ona benzemek istemediğimden eminim...

Daha önce defalarca kez kitap yazdım, defalarca kez paylaştım ama hiçbirini bitirmedim. Hiçbiri için bu kadar çok uğraşmadım ve hiçbirinin içinde kendi duygularıma yer yoktu. Reflection sanırım benim bitirdiğim ve benden bir parça taşıyan ilk kitap... Bendeki yeri çok farklı, çok özel. Elli tane kitap da yazsam aklımın bir köşesinde bana çikolatalı kek ikram edecek bir Rocky'm var artık.

Bu kitap bana kaybettiğim her şeyi geri vermiş gibi hissettirdi, benim bir arkadaş grubum vardı, hâlâ var, artık eksik de olsa... Balık grubu... İsmi biraz tırt görünebilir ama anısı var, grubun ismi çok daha farklı ama kısaca buyuz işte... Onlarla birlikteyken yazmaya başladım, onların hayatından çıkıp gittiğimde yazmayı bıraktım ve yeniden yazmaya başladığımda onları yeniden kazandım... Bir daha kaybetmemeyi umarak... Hayatın bana verebileceği en güzel şey onlardı, bir de şu yazı yazma hevesim... Hiç gitmemelerini diliyorum, hep yazabilmeyi diliyorum. Gergo Mayn'ımı ve Otistik CeCe'mi kocaman öpüyorum...

Bu kitabı belki bana hissettirdiklerini başkasına da hissettirmesini umarak paylaşıyorum, birilerinin güvenli alanı olması için... Günün yorgunluğundan sıyrılarak kendilerini Reflection'ın satırlarında bulmalarını istiyorum, Rocky'nin kırdığı potlara gülmelerini, Felix'in avelliklerinin devamının gelmesini beklemelerini, Eliza'nın tesellilerinden kendilerine de pay çıkarmalarını, Theo'nun çelişkilerinden ve kitabın kötü karakterlerinin çıkardığı karmaşadan, yaşadıkları günün stresini unutmalarını istiyorum. Onların iyileştiklerini görüp kendilerinin de bir gün mutlaka iyileşeceklerini, güneşin hep bir nefes uzakta olduğunu hatırlamalarını istiyorum. Okuyanların gülümsemesini istiyorum, sinirlenmesini, şaşırmasını, bir şeyler hissetmesini istiyorum işte... Bu basit bir hayran kurgu da olsa, şimdi ve sonra paylaştığım her yazıda, okuyanların kalplerine dokunmak istiyorum. Kalbinize dokunmak istiyorum ve bunun için ilk adımı attığımı düşünüyorum...

Birkaç bölüm yazdım diğer kitap için, devamı gelir diye düşünüyorum. Yarım bırakmak istemiyorum bu hikayeyi... Ama şayet devamı gelmezse bilin ki hikaye her zaman mutlu biter... Eğer hikaye burada biterse, Rocky gittiği yerden geri dönmemiş, Liam, Mason ve Corey kendi yolunu çizmiş, Felix huzuru bulmuş, Stiles ve Lydia Beacon Hills'ten uzak bir hayata başlamış, Eliza hayallerini süsleyen o amacı yerine getirip insanları kurtaran bir doktor olmuş, Nolan avcılığı ve Beacon Hills'i geride bırakıp antrenör olmuş, Scott veteriner olup hayvanlarla ilgilenmeye devam etmiş, Malia ve Kira birbirleri de dahil herkesle iletişimini koparıp yollarına bakmış, Peter ve Derek hayatlarına kaldıkları yerden devam etmiş, Alec ne istediğine henüz karar veremediği için kendisini rüzgarın akışına kaptırmış, Theo ve Isaac hayatlarına heyecan katacak bir aşktan kaçarak sessiz bir şekilde yaşamaya devam etmiş, en nihayetinde herkes başka yerlerde, başka bir kitabın sayfalarında kendi hayatlarını mutlu mesut yaşıyor demektir...

Unutmayın, sizin hikayeniz bir başkası hikayeden çıkmak istedi diye bitmez, kimseninki bitmez. Hikaye hep devam eder, o su hep akar, yolunu bulur. Düştüğünüzde elinizi tutup sizi kaldıracak kimseyi bulamazsanız düştüğünüz yerden destek alıp ellerinizi kirletmekten çekinmeyin. Size yol gösterecek ışığı mutlaka bulacaksınız.

İntihara meyilli bir kızın yazmaya başlaması ve kendisine yapılan yorumları görünce değerli olduğunu anlayıp yeniden hayata tutunmasıyla başlayan hikaye artık burada sağlamlaşıyor benim için... 8 yıl önceki henüz NaNa olamamış NaNa benimle gurur duyardı... Aşırı kalabalık bir okur kitlesi olmamasına rağmen kendisinden vazgeçmediği, harika arkadaşlar bulduğu ve sonunda bir kitabı tamamen yazıp bitirebilecek azmi ve kararlılığı bulduğu için... Muhtemelen en çok ölmediği hatta artık kıçı yırtılana kadar gülebildiği için... Canım kendim ya, yerim kendimi...

Konudan konuya atladım, ne anlattığımı bile unuttum. İşin aslı; benim anlatacak hiçbir şeyim de yoktu. Gevezenin teki olduğum için sadece konuşmak istedim. Ya da yazmak... Her neyse işte, sesimi duyurmak için mutlaka ağzımı kullanmam gerekmediğini öğrendiğimden beri sadece kelimeleri kullanıyorum, gelişine, plansız... Bu yüzden özür dilerim, ya da dilemem... Buraya kadar okuduysanız ya işsizsinizdir ya da fazla azimli. Bayağı boş yapar gibi oldum çünkü ama her neyse... Yazdım o kadar, okuyun bari...

Abartılı şekilde uzun bir veda konuşmasının ardından sonuca geliyorum... İlk kez bir kitabı yarım bırakmadım, her bölümünü paylaştım ve yazdıklarımla mutlu olabilmeyi başardım... Sizi de zaman zaman yazdıklarımla mutlu ettiğimi düşünüyorum, değilse bile öyle olmuş olmasını umuyorum... Mine'mi ve Ceren'imi benden vazgeçmedikleri için kocaman öpüyor, hepinize sıkı sıkı sarılıyorum. Bir süreliğine, son kez... Okuduğunuz için teşekkür ederim, umarım beğenmişsinizdir. İyi günler dilerim... Şimdilik hoşçakalın.

Bir gün yeniden Return'de buluşmak dileğiyle...