Everything has Changed

Chapter 24

Allan's Pov

Τα δακρυα ετρεχαν απο τα ομορφα ματια της,οι προσπαθιες της να τα κρυψει ηταν χαμενες.Ακουγα με προσοχη αυτα που ελεγε,και βρηκα τον εαυτο μου να ακουει με ενδιαφερον τα λογια που εβγεναν αππ το στομα της.Πονουσε.Το εβλεπε καθως οι λεξεις εβγεναν με δυσκολια απο το στομα της.Ενιωθα κοπανος που την εκανα να μιλησει,να μου ανοιχτει σε ενα τοσο προσωπικο και σοβαρο θεμα.Δεν ηταν δικη μου δουλεια και δεν επρεπε καν να ανακατευτω,επρεπε να την σταματησω απο το να μιλαει και να μην συνεχισει.Αλλα δεν μπορουσα.Κατι σε αυτη με τραβει πανω της,με κανει να θελω να μαθω περισσοτερα για αυτην.Ειναι ενα συναισθημα αγνωστο για μενα.Δεν ειμαι εγω ετσι.Δεν με ενδιαφερουν τα συναισθηματα των αλλων,ποτε δεν με ενδιαφεραν.Γιατι να ενδιαφερθω τωρα?Ειχα στηριξει το σωμα μου στα καγκελα και της εριχνα που και που μια ματια.Δεν μπορουσα να την κοιταζω για ωρα ομως.Δεν μπορουσα να την βλεπω τοσο ευαλωτη γαμωτο.Εκεινη ειχε ριξει το βλεμμα της στο κενο,κοιταζοντας μακρια.Αποφευγε το βλεμμα μου,και μπορω να ορκιστω πως ενιωθε ντροπη μπροστα μου καθως ελεγε ολα αυτα.Δεν επρεπε ομως να νιωθει ετσι.Κατα καποιον τροπο οι ζωες μας μοιαζουν.Οχι στην ιστορια και την μπλοκη,αλλα στον πονο που νιωσαμε και οι δυο.Αυτο ποναει.Ακομη θυμαμαι την δικη μου ιστορια που με κυνηγαει χρονια,απο τοτε που το εσκασα απο το σπιτι.Ειμουν και εγω μικρο παιδι.Μονος του.Χωρις βοηθεια.Εξαιτιας των γονιων μου ειμαι αυτο που ειμαι.Αν και δεν μετανιωνω το καθε πραγμα που εκανα.Και δεν θα το εκανα.

"Ολα κολλησαν μεταξυ του.Καταλαβα τα παντα,και απλα ηταν ακομη ενα χτυπημα για μενα."

Ενας λιγμος ξεφυγε απο τα χειλι της,και μπορουσα να νιωσω ενα κομπο να εχει σχηματιστει στο λαιμο της.Δακρυα ετρεχαν ακομη απο τα ματια της,αφου μολις ειχε θυμηθει ολα αυτα που προσπαθει να ξεχασει.Αυτοματα αρπαζω το μικροσκοπικο χερι της και την τραβαω μεσα στην αγκαλια μου.Τυλιγω τα χερια μου γυρω απο τους ωμους της και χαιδευω τα μαλλια της καθησυχαζοντας της.Τα χερια της τυλιγονται γυρω απο την μεση μου σφιγγοντας με ελαφρα.

"Σσσ,ελα ηρεμησε."

Την παρηγορω.Εδω ειμαι ξανα.Την παρηγορω για δευτερη φορα μεσα σε λιγες ωρες.Τι σκατα παει λαθος με εμενα?Δεν ειμαι εγω αυτος.Εγω δεν κανω τετοια συναισθηματικα πραγματα.Εχω ξεχασει πως ειναι να νιωθεις εδω και πολλα χρονια,εγω πλεον δεν νιωθω.Δεν εχω συναισθηματα.Αλλα εδω ειμαι,και προσπαθω να την κανω να νιωσει καλυτερα.