Everything has Changed

Chapter 30

El'Pov

Ακολουθω τον Αλλαν πισω στο αμαξι πλεον ανακουφισμενη απο το γεγονος οτι θα γυρισω σπιτι.Αγνοω το γεγονος οτι πριν λιγο ξανα φιλιθικαμε,και κανω πως δεν συνεβει τιποτα,οπως κανει και αυτος αλλωστε.Δεν μπορω να καταλαβω τον εαυτο μου μερικες φορες,ειδικα οταν βρισκομαι κοντα του,οταν νιωθω καθε αγγιγμα του.Ειναι τρελο.Εγω δεν ειμουν αυτη που ειπε πως δεν θα επετρεπα να ξανα παιξει μαζι μου λες και ειμαι κοριτσακι?Γιατι το κανω τωρα?Γιατι τον αφηνω να με ελεγχει ετσι,και τον αφησα να με φιλισει ξανα?Κουναω το κεφαλι μου για να διωξω τις σκεψεις μακρια,φερνω το χερι μου κοντα στο στηθος μου.Κοιταζω γυρω μου,αυτη την στιγμη ολα μου φαινοντε ενδιαφεροντα,οτιδηποτε,αρκει να μην γυρισω και τον κοιταξω.Παντα υποκοιπτω στα ματια του.Δεν ξερω τι ακριβως φταιει γι'αυτο,ισως ειναι το χρωμα,που ειναι τοσο βαθυ μπλε.Φτανουμε κοντα στο αμαξι του και ανοιγω την πορτα του συνοδηγου και καθομαι μεσα.Το ιδιο κανει και αυτος,και αφου με κοιταζει για λιγα λεπτα βαζει μπρος την μηχανη και ξεκιναει.

Κανεις απο τους δυο δεν μιλαει εδω και πεντε ολοκληρα λεπτα.Κοιταζω εξω απο το παραθυρο και απλα σκεφτομαι αυτα που ειχαν γινει προ λιγου.Η σκηνη του φιλιου δεν με αφηνει σε ησυχεια.Ναι η αληθεια ειναι πως το σκεφτομαι εντονα απο την ωρα που εγινε,δεν μπορω να πω πως δεν μου αρεσε,αυτο θα ηταν σαν να λεω ψεματα στον ιδιο μου τον εαυτο,λες και προσπαθω να πεισω εμενα για κατι το αντιθετο.Το αισθημα ειναι μοναδικο,τα χειλι του ειναι τοσο ζεστα και απαλα οταν αγγιζουν τα δικα μου.Βγαζει ενα παθος,ενα εντονο συναισθημα που ποτε δεν ειχα ξανα νιωσει.Τα χειλι του κρυβουν ενα δυναμισμο,που μου προκαλει πεταλουδες στο στομαχι καθε φορα.Προσπαθω να ξεχασω καθε φορα τις σκηνες αυτες αλλα δεν μπορω.Και ο Αλλαν φυσικα δεν με βοηθα να ξεχασω ολο αυτο.Ειμαι με τον Μαντ και ειναι αδικο αυτο που κανω,ειναι λες και τον προδιδω, γιατι αυτο κανω.Μπορει με τον Μαντ να μην ειμαστε στα καλυτερα μας,να μην ειμαστε οπως πριν,αλλα ξερω πως με αγαπαει,οπως τον αγαπαω και εγω.Σωστα?Δεν θα αφησω τον Αλλαν να καταστρεψει μια σχεση ενος χρονου με τον παιδικο μου φιλο,κολλητο θα ελεγα.Τον ξερω χρονια τον Μαντ,απο παιδια.Ποσο απαισιο θα ηταν αν μαθαινε αυτο το πραγμα?Οτι φιλισα αλλον?Ακουμπαω το κεφαλι μου στο τζαμι του αυτοκινητου και απλα ανυπομωνω να φτασω σπιτι και να κοιμηθω.Το χρειαζομαι βασικα.

"Τι σκεφτεσαι Ελ?"

Ακουγεται η φωνη του μετα απο αρκετα λεπτα.Ειναι η πρωτη φορα που μιλαει απο τοτε που μπηκαμε στο αυτοκινητο.Γυριζω και τον κοιταζω,το πονηρο χαμογελο ειναι ακομη ζωγραφισμενο στο προσωπο του.Η εκφραση αυτη τον κανει πιο εκλυστικο,τα χειλι του σχηματιζουν ενα ομορφο χαμογελο και τα ματια του γυαλιζουν.Δαγκωνω αυθορμητα τα κατω χειλι μου πριν απαντησω.