Everything has Changed

Chapter 36

El's Pov

Βολευομαι στο αυτοκινητο του Αλλαν και απλα κοιταω εξω απο το παραθυρο,αφου τα παντα μου τραβανε την προσοχη.Ισως να το κανω απλα επειδη θελω να αποφυγω το βλεμμα του Αλλαν,διοτι τον εχω δει να με παρατηρει εδω και κατι λεπτα,δεν ξερω.Εκεινος βαζει το κλειδι και ξεκιναει το αμαξι με προορισμο δεν ξερω και εγω που.Και μαλλον ουτε αυτος θα ξερει,διοτι που να φανταζοταν πως θα με εβρισκε εξω απο το σπιτι μου να κλαιω,για ακομη μια φορα.Δεν ξερω αν ειναι συνομοσια του συμπαντος και τυχαινει αυτο καθε φορα.Πρωτα ηταν εκεινη η βροχερη μερα που ειχα μαθει για τον υποτιθεμενο μπαμπα μου,και τωρα αυτο,τον τσακωμο με την μαμα επειδη απλα δεν λεει να καταλαβει καποια θεματα.Κυριως δεν θελει να καταλαβει εμενα.Δεν θελει να καταλαβει πως ο αγαπημενος της Μαντ εκανε ενα τετοιο τεραστιο λαθος,και απλα με κατηγορει για ολο αυτο χωρις καν να ξερει τιποτα περισσοτερο.Κανονικα δεν θα επρεπε να ειναι διπλα σε μενα?Να με στηριξει σε ολο αυτο?Φυσικα και οχι,εδω μιλαμε για την Τζουλιετ Εβανς,που απλα ποτε δεν θα παρει το δικο μου μερος σε τιποτα.Κοιταει απλα το δικο της.Εξαιτιας της και του πατερα μου ειμαι εγω ετσι σημερα.Δεν θελω να φανω αχαριστη η κατι τετοιο,ξερω πολυ καλα τι ειχε κανει ο μπαμπας σε εκεινη,αλλα εχει αλλαξει η ζωη μου.Εμενα ποιος θα με σκεφτει?

"Εισαι νευρικη?"

Ακουω την βραχνη-κατ' τα αλλα Σεξυ-φωνη του Αλλαν απο διπλα.Γυρναω το κεφαλι μου και τον κοιταω,και αυτος ηδη με κοιταει κανοντας το στομαχι μου να γυρισει αναποδα.Δεν καταλαβα για ποιο πραγμα μιλουσε ακριβως.Για το ξεσπασμα πριν λιγο?

"Εγω δεν.."

Αρχισα αλλα ουτε εγω δεν ηξερα τι ελεγα.Ειμουν σε χαλια κατασταση και δυσκολα μπορουσα να σκεφτω η να συνδιασω καποια πραγματα.

"Εδω και ωρα μπλεκεις τα δακτυλα σου.Χαλαρωσε"

Μου λεει και ριχνει ενα χαμογελο στο τελος.Δεν ειχα παρατηρησει πως επαιζα με το στρυφομα της μπλουζας μου.Μαλλον ναι ειμουν νευρικη οχι μονο για οσα εγιναν με την μαμα,αλλα κυριως λογω του οτι ειμουν ξανα στο αμαξι του Αλλαν,και με ειχε δει σε μια περιεργη κατασταση πριν λιγο.Δεν θελω να με θεωρει αδυναμη η τρομερα ευαισθητη,γιατι δεν ειμαι απλα.Τοσο καιρο τα κραταω μεσα μου χωρις να μιλησω η να παραπονεθω για κατι,και καποια στιγμη ξεσπασα.Ανθρωπινο.

"Συ..γγνωμη απλα ειμαι ακομη ταραγμενη.Συνηθως δεν ειμαι ετσι"

Παραδεχομαι και τον βλεπω να χαμογελαει ξανα.Εχω αρχισει να πιστευω πως το κανει επιτιδες στα αληθεια.Ειναι ακομη πιο γοητευτικος οταν γελαει.Ανασηκωνω τους ωμους μου.