Everything has Changed

Chapter 55

El's Pov:

Ανοιγω διστακτικα τα ματια μου αφου οι ακτινες του ηλιου με τυφλωναν,φαινεται πως ξεχασα να κλεισω τις κουρτινες του παραθυρου μου χθες βραδυ καθως εμπαινα μεσα στο δωματιο.Ανακαθομαι στο κρεβατι και χασμουριεμαι αφου τεντωσω ολο μου το σωμα.Νιωθω τοσο κουρασμενη,που απλα θελω να προσπερασω αυτη την βαρετη δευτερα και να μην παω σχολειο,ωστε να μεινω στο κρεβατι ολη μερα.Σηκωνομαι και αφου ντυνομαι βιαστικα,με ενα τζιν παντελονι και ενα ζεστο πουλοβερ,πιανω τα μαλλια μου σε μια ατυμελητη αλογοουρα και βγενω απο το δωματιο για να πληνω το προσωπο μου.Πισω στην συνηθισμενη μου ρουτινα.Ανοιγω το παγωμενο νερο και ριχνω στο προσωπο μου,αφου καθαριζομαι πηγαινω ξανα στο δωματιο μου αρπαζοντας τα πραγματα μου.Ακουω θορυβο κατω,η μαμα ειναι ξυπνια και ακομη να φυγει για δουλεια.Θεε μου βοηθα με.

Κατεβαινω τις σκαλες και πηγαινω στην κουζινα,η μαμα φτιαχνει το ζεστο της συνηθισμενο καφε και καθεται σε μια απο τις καρεκλες.Κοιταζω την ωρα, εχω ακομα λιγα λεπτα για να καθισω και να συζητησω μαζι της καποια θεματα.Και ειχα ολη νυχτα ωστε να σκεφτω καλα καποια καλη δικαιολογια ωστε να παω με τον Αλαν στο Κανσας.Δεν ειμαι σιγουρη βεβαια,αν ολο αυτο θα παει καλα,αλλα αξιζει μια προσπαθεια.Τα πραγματα με την μητερα μου ηδη δεν πανε καλα, αν γινει ακομη χειροτερο δεν θα βλαψει κανενα.Περνω μια ανασα και αρχιζω να μιλαω.

"Καλημερα μαμα"

Της χαμογελαω αδυναμα και βαζω λιγο καφε και στην δικη μου κουπα.Ηρθε η ωρα να βαλω ενα τελος σε μερικα πραγματα και να κανω ενα καλο και για τις δυο ωστε να ειμαστε απο κοινου ευχαριστημενες.

"Καλημερα Ελ"

Απανταει μονοτονα,φαινεται ακομη τσαντισμενη και το καταλαβαινω.Προσπαθω να ηρεμισω τον εαυτο μου για να συνεχισει.

"Ξερεις μαμα, σκεφτικα μερικα πραγματα χθες και πιστευω πως εχεις δικαιο"

Αρχισα.Την ειδα να κατεβαζει αργα την κουπα της πραγμα που δειχνει πως εχω την προσοχη και το ενδιαφερον της.Με παροτρινει να συνεχισω να μιλαω και ετσι κανω.Δεν εχω αλλη επιλογη τωρα.

"Εχεις δικαιο.Ο Αλαν ειναι κακη επιρροη για μενα,εχεις δικαιο πως πρεπει να απομακρινθω απο εκεινον.Και αυτο θα κανω,θα ακολουθησω την συμβουλη σου.Συγγνωμη μητερα, εγω δεν-"

Την βλεπω να χαμογελαει και απο μεσα μου καταριεμαι τον εαυτο μου που λεω ψεματα στον ανθρωπο που με μεγαλωσε και ηταν παντα κοντα μου.Δεν ειχα αλλη επιλογη ομως, επρεπε να την πεισω πως θα απομακρινθω απο τον Αλαν, για το καλο και των δυο μας.Επρεπε να ειναι ησυχη σχετικα με αυτο το θεμα, και επρεπε εγω να εχω το κεφαλι μου ησυχο χωρις καποιος να μου λεει τι να κανω.Με πλησιαζει και κραταει τρυφερα το χερι μου, τα ματια της δειχνουν ελπιδα, ελπιδα πως ισως και να λογικευτηκε η κορη της.Πως εγινε οπως πριν, η μαμα δυσκολευτευται να καταλαβει ομως πως μετα που γνωρισα εκεινον,τιποτα δεν θα ειναι οπως πριν.Αλλαξα και μαζι αλλαξαν ολα.