Everything has Changed

Chapter 57

El's Pov:

Ενα δυνατο κρατημα με εκανε να ξυπνησω απο τον βαθυ υπνο μου.Ανοιξα σιγα τα βλεφαρα μου και προσπαθησα να προσαρμοστω στο σκοταδι που απλωνοταν γυρο μου.Το χερι που ηταν τυλιγμενο προσεκτικα γυρο μου ηταν του Αλαν,θεε μου δεν ηταν ονειρο ολο αυτο,ειχε συμβει στα αληθεια.Ο Αλαν ηταν οντως χτυπημενος στο δωματιο μου και κοιμοταν κοντα μου.Μια ανακουφιση διαπερασε το σωμα μου,ωστοσο δεν ηταν αρκετη για να με καθησυχασει,ο Αλαν παραμενε χτυπημενος και εγω να μην γνωριζω το τι ειχε συμβει ακριβως.Τι και αν ειχε μπλεξει πολυ χειροτερα απο πριν;Κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου και γυρισα προς το μερος του απομακρινοντας ελαφρα το χερι του οταν ακουσα ενα μουγκριτο πονου να βγενει απο τα χειλι του.Πονουσε,και ηταν απολυτα φυσιολογικο.Τον παρατηρουσα καθως τα ματια του ηταν κλειστα και αναπνεε με δυσκολια,ισως σε καθε εισπνοη ο πονος να ηταν αφορητος.Το μετωπο του ηταν λουζμενο με ζεστο ιδρωτα πραγμα που φανερονε πως ειχε σηκωσει πυρετο.Απομακρινθικα απο κοντα του αθορυβα για να μην τον αναστατωσω και κατευθυνθικα προς το μπανιο.Αρπαξα ενα πετσετακι απο την ντουλαπα και την εβρεξα με παγωμενο νερο,επειτα απλα γυρισα πισω στο δωματιο μου κοιταζοντας το δωματιο της μητερας μου.Δεν μπορω να φανταστω τι θα γινοταν αν απλα ξυπνουσε και εβλεπε τον Αλαν στο κρεβατι μου.Εκλεισα την πορτα προσεκτικα πισω μου και την κλειδωσα.Ο Αλαν εδειχνε ακομη ανησυχος και με τρομαζε αυτο αλλα δεν ηθελα να χασω την ψυχραιμια μου αυτη την στιγμη, αν δεν τον βοηθησω εγω νομιζω δεν θα μπορεσει κανεις να το κανει.Ειναι φανερο πως ο Αλαν ηρθε εδω διοτι ηθελε μονο εγω να τον βοηθησω, δεν ηθελε να παει καν στο νοσοκομειο.Απομακρινα ομως καθε σκεψη μακρια και τον πλησιασα,ακουμπησα το μετωπο του και εβραζε απιστευτα, ειναι λογικο ομως μιας και το κοψιμο του ηταν αρκετα βαθυ και επιπλεον δεχτικε τα ραμματα χωρις καν μορφινη.Ξεφυσησα και τον σκουπισα με μερικα χαρτομαντηλα και επειτα ακουμπησα την παγωμενη πετσετα στο μετωπο του.Ο Αλαν κουνηθικε ελαχιστα και ανοιξε τα βλεφαρα του, τα ταλαιπωρημενα ματια του εστιασαν σε εμενα.

"Γιατι δεν κοιμασαι;"

Με ρωτησε απαλα.Νομιζω ειναι απο τις ελαχιστες φορες που η φωνη του βγενει τοσο ψυθιριστη και απαλη.Του χαιδευω τα μαλλια και στερεωνω την πετσετα καλυτερα στο κεφαλι του.

"Εχεις σηκωσει πυρετο.Κοιμησου"

Του ειπα και αποφυγα τα εντονα ματια του που εξεταζαν τα δικα μου συνεχως.Εγλιψα τα χειλι μου για να τα υγρανω νιωθοντας αβολα για καποιο περιεργο λογο.Νιωθω πως αυριο τα πραγματα δεν θα ειναι ετσι "καλα" μεταξυ μας και αυτο με αγχωνει, δεν θελω να ξυπνησει και να μου φερθει ξανα ασχημα η να με διωξει μακρια του.