Everything has Changed

Chapter 32

Els'Pov

Αφου περιμεναμε κατω με την αγωνια μας να αγγιζει το κοκκινο,ο Μαντ κατεβηκε κουνοντας αρνητικα το κεφαλι του.Τοποθετει τα χερια του στην μεση του και μας κοιταζει.

"Δεν υπαρχει τιποτα επανω.Απλα ειχε πεσει ενα διακοσμητικο,απο τον αερα μαλλον."

Χαμογελαει ευγενικα και ξανα καθεται στην θεση του,η μητερα μου τον μιμηται και αυτη.Εγω εξακουθω να κοιταζω προς στις σκαλες,αλλα αφου αντιλαμβανομαι πως με κοιταζουν και οι δυο,καθομαι και εγω στην δικη μου θεση.Η διαθεση μου ηταν χαλια,και το μονο που ηθελα αυτη την στιγμη ειναι να παω να ξαπλωσω για λιγο,οσο μπορεσω δηλαδη.Ολο αυτο με εχει διαλυσει ψυχολογικα.Η μαμα και ο Μαντ μιλουσαν συνεχως για διαφορα θεματα,και αναρωτιεμαι πραγματικα πως μπορει να ειναι τοσο ανετος με ολο αυτο θεμα μπροστα στην μαμα μου.Εννοω,δεν επρεπε τουλαχιστον να ντρεπεται λιγο?Να νιωθει καπως αμηχανα οταν της μιλαει και την κοιταζει στα ματια?
Δεν ασχολουμε ομως αλλο,αρκετα το εκανα για αποψε,η μαμα θα μαθει την αληθεια απο μενα αφου μαλλον ο Μαντ δεν εχει το θαρρος και την δυναμη να της πει κατι τετοιο.Θα της μιλησω καποια στιγμη,ισως οταν φυγει ο Μαντ αυριο να το κανω κιολας.Αφου επιτελους φαγαμε και βοηθησα την μαμα να μαζεψει το τραπεζι,ηθελα επιγον να παω στο δωματιο μου να παρω την Λου πρεπει να μαθω αν εχει γινει κατι περισσοτερο και εγω δεν το ξερω η μου το εκρυψε ο Μαντ.Το γεγονος οτι αυτη ηξερε και δεν μου ειπε τιποτα με κανει να θυμωνω και να νιωθω διπλα προδομενη,αλλα ισως δεν εφταιγαν αυτες.Δεν ξερω τι να πιστεψω πια.

"Εμ,θα παω για λιγο στο δωματιο μου,εχω ξεχασει κατι,θα σε περιμενω πανω Μαντ."

Του χαμογελαω ψευτικα για να πειστει η μαμα,ασχετα οτι νιωθω γελοια που το κανω,και ανεβαινω επανω.Η μητερα μου με κοιταζε με καπως περιεργο τροπο οταν ανεβηκα επανω η αληθεια ειναι,σιγουρα δεν την αδικο κιολας.Σιγουρα θα νομιζε πως δεν θα αφηνα λεπτο τον Μαντ μονο του η οτι δεν θα εφευγα καθολου απο διπλα του,αλλα εκεινη δεν ξερει ακομη τιποτα.Αν δεν γινοταν ολα αυτα που ειχα μαθει αποψε,φυσικα και δεν θα τον αφηνα αλλωστε μου ειχε λειψει γιατι να τον αφηνα?Τωρα ομως..τωρα ειναι ολα διαφορετικα μεταξυ μας.Ανεβαινω τα σκαλια στα γρηγορα και ανοιγω την πορτα του δωματιου κλεινοντας την πισω μου μολις μπαινω μεσα.

"Ειι ηρεμησε,εγω ειμαι.Εμ γεια σου Ελ"

Ακουω μια φωνη πισω μου και ειμαι ετοιμη να φωναξω οταν ακουω την φωνη του Αλλαν.Περνω μια ανασα και προσπαθω να σταθεροποιησω τους παλμους της καρδια μου που χτυπανε σαν τρελοι απο τον φοβο.Ο Αλλαν ειναι εδω,στο δωματιο μου και δεν ξερω καν πως μπηκε.Θεε μου αν τον δει η μητερα μου θα γινει χαμος.