Everything has Changed

Chapter 40

Allan's Pov:

Ηταν λες και δεν υπηρχε τιποτα αλλο γυρω μου,περα απο αυτη.Γνωριζω πως ειμουν ο μαλακας που πριν λιγο την εκανε να νιωσει ασχημα,που πιθανο να την εκανε να κλαψει,αλλα νιωθοντας την τοσο κοντα σε εμενα,με εκανε να τρελενομαι κυριολεκτικα .Ενιωθα το σωμα μου να αναζηταει το αγγιγμα της,λες και εξαρτομουν απο αυτο,δεν μπορουσα να απομακρινθω και να την διωξω απο μενα.Τα γαλαζια μεγαλα ματια της κοιταζαν τα δικα μου με περιεργεια,αναρωτιοταν τι σκατα εκανα τωρα,οπως αναρωτιεμαι και εγω ο ιδιος το τι κανω.Ουτε εγω δεν ξερω τι κανω η αληθεια,δεν ξερω και αυτο εχει καταντησει γαμημενα κουραστικο.Δεν θελω να της μιλαω,δεν θελω να την αγγιζω,δεν θελω να ειναι στην ζωη μου.Θελω να την απομακρινω απο την κολαση στην οποια ζω,την κολαση που αποκαλω ζωη,τον τροπο που ζω,ειμαι βουτηγμενος μεσα σε σκατα και ποτε δεν θα καταφερω να βγω απο μεσα.Δεν θα συγχωρουσα τον εαυτο μου αν την τραβουσα και αυτη μαζι μου,οσο και να το ηθελα.Δεν θα ηθελα να μπλεχτει και αυτη.

"Πρεπει να παω Αλλαν.Δεν ..δεν νιωθω και τοσο καλα και θα προτειμουσα να γυρισω σπιτι.Εξαλλου δεν εχουμε να πουμε κατι εμεις οι δυο"

Μου λεει και γυρναει το βλεμμα της αλλου.Το μισω αυτο,μισω το γεγονος πως την κανω να μην θελει καν να με βλεπει,να μου μιλαει.Και φταιω φυσικα εγω για αυτο,δεν μπορω να το αρνηθω,αν το εκανα θα ειμουν πολυ μαλακας.

"Περιμενε Ελ.Να σε παω εγω τουλαχιστον;Ξερω πως δεν θες καν να μου μιλησεις αυτη την στιγμη,αλλα διαολε ασε με να σε παω σπιτι.Ναι;"

Ειπα και μεσα μου ευχομουν να την πεισω.Οχι επειδη ηθελα να της μιλησω,να ειμαι κοντα της,να την κανω να νιωσει καλυτερα,αλλα και λογω του Κρις.Απο τοτε που ο μαλακας προσπαθησε να την πλησιασει,εχω μια επιφυλαξη απεναντι σε ολους που την πλησιαζουν.Ο κρις εχει ανδρες σχεδον σε ολη την πολη,μην ξεχναμε πως ειναι ο πιο σκληρος εμπορας ναρκωτικων.Δεν παιζει παιχνιδια,οταν θελει να διεκδικησει κατι,θα το κανει.Με καθε κοστος,με οτι και αν στοιχηση.Δεν ξερω ποτε θα ξανα κανει την επομενη του κινηση, η ποτε θα προσπαθησει ξανα να τελειωσει αυτο που αρχισε.Ειναι αδιστακτος.Γι'αυτο αλλωστε εγω και εκεινος κατα καποιο τροπο μοιαζουμε και ειχαμε δεθει πολυ.Μεγαλωσα μαζι του,εμαθα τα πιο βρωμικα και επικυνδινα πραγματα απο αυτον,εκεινος με διδαξε τα βασικα και εγω σιγα-σιγα εγινα αυτος που ειμαι σημερα.Μου εμαθε πως δεν πρεπει να εχω συναισθηματα,να μην δειχνω ελεος και οικτο στον εχθρο,να τον βγαζω απο την μεση με ενα πατημα στην σκανδαλη του οπλου.Ο ηχος της σκανδαλης μου εφερνε ευχαριστηση,το να βλεπω πως εβγεναν απο το δρομο οσοι ηθελαν να μου παρουν την θεση,και το θρονο της πολης,με ικανοποιουσε.Αυτος ειμουν,ενας δολοφονος,εγληματιας.Αλλα ποτε δεν με πειραξε,και ποτε δεν με ενοιαξε.Ειμουν εγω για τον εαυτο μου και για κανενα αλλο.Η μονη οικογενεια που εχω ειναι τα αγορια-και η Σαμ,αν την λαβω υποψη λογω του Στιβ-δεν ειχα κανενα αλλο περα απο αυτους.Εχω χαθει για χρονια με τους δικους μου,και δεν θελω να ξανα ακουσω τιποτα για αυτους.Επιπλεον,ο Κρις μολις μου ειχε μαθει αρκετα αρχισε να επικεντρωνεται στις δουλιες του και δεν ειχε χρονο για μενα.Ετσι βρηκα τα αγορια,γιναμε ενα, ως η συμμορια της Καλιφορνιας.