Everything has Changed

Chapter 31

El's Pov:

Αφηνοντας τον Μαντ κατω,ειμαι εδω τωρα με το τηλεφωνο στο χερι χωρις να γνωριζω τι ακριβως εχω κανει.Δεν ξερω καν τι σκεφτομουν την ωρα που πληκτρολογουσα τον αριθμο του Αλλαν.Κατι μεσα μου ομως ελεγε πως αυτος,ναι αυτος,θα με ηρεμουσε.Οσο σπαστικος και αν ηταν βαθια μεσα μου ηξερα πως μπορω να βασιστω πανω του για κατι.Ηξερα πως θα με βοηθουσε οπως εκανε και την πρωτη φορα.Ακουω την ανησυχη ανασα του να ακουγεται στο ακουστικο οση ωρα κανεις απο τους δυο μας δεν μιλαει.Τα νεα δακρυα τρεχουν στα μαγουλα μου και εγω προσπαθω απλα να σταθεροποιησω την φωνη μου,να μπορεσω να βγαλω καμια λεξη απο το στομα μου.Δεν μπορω να πιστεψω πως ο Μαντ μπορεσε να κανει κατι τετοιο σε μενα,ενω την ιδια στιγμη μου πουλουσε ψεματα και βλακιες.

"Ελ?Γαμωτο μιλησε μου,τι επαθες?Εισαι καλα?Διαολε Ελ πες μια γαμω λεξη επιτελους."

Τον ακουω να λεει και διωχνω τις σκεψεις μακρια για λιγο.Σκουπιζω τα δακρυα μου και περνω μια βαθια ανασα,πρεπει να βρω μια οποιαδηποτε δικαιολογια για να δικαιολογησω το ξαφνικο τηλεφωνημα που του εκανα,και μαλιστα σε τετοια κατασταση που ειμαι αυτη την στιγμη.

"Τιποτα Αλλαν.Μην δινεις σημασια,εμ συγγνωμη μαλλον καταλαθος σε πηρα,δεν..δεν ηταν προθεση μου."

Απο μεσα μου εβριζα τον εαυτο μου για τις ηλιθιες φτηνες δικαιολογιες που του ειπα,αλλα δεν ειχα αλλη επιλογη.Ο Αλλαν θα θελει να μαθει γιατι τον πηρα και κυριως γιατι κλαιω,και εγω δεν ειμαι ακομη σε θεση να του πω ολα αυτα που εχω μαθει αποψε.Δεν ειμαι ετοιμη να παραδεχτω πως ειχε δικαιο,πως ειχε δικαιο για ολα αυτα που ελεγε για τον Μαντ.Ποσο ηλιθια ειμουν τελικα..νομιζα πως τον ηξερα καλα,ενω απο οτι φενεται ειμαι η μονη που δεν ηξερε τιποτα.Τιποτα απολυτος.Δεν αξιζα κατι τετοιο απο εκεινον,τα διελυσε ολα για κατι παροδικο?Ξεφυσαω και κοιταζω την ξυλινη κλειστη πορτα του δωματιου μου.Καθομα εδω ενω ξερω πως πισω απο αυτη λιγα βηματα μακρια ειναι εκεινος.Ο Μαντ,το αγορι μου.Που ηθελα τοσο απελπιστικα να τον δω,πεθαινα να τον δω βασικα,μου ειχε λειψει.Χαρικα τοσο οταν τον ειδα επιτελους ξανα,και πανω που πηγα να απολαυσω την χαρα,το κατεστρεψε λεγοντας μου εκεινα.

"Οο για το θεο Ελ.Σταματα τις μαλακιες,ξερεις πως εγω δεν σε πιστευω,δεν εισαι καλη στα ψεματα.Απλα πες μου τι εχεις.Γαμωτο γιατι κλαιες?"

Ηταν ανησυχως σε υπερβολικο βαθμο.Μπορω να το ορκιστω κιολας πως πρωτη φορα τον βλεπω ετσι,κατ'ακριβεια,δευτερη αν λαβουμε υποψη και την πρωτη φορα που με ειδε να κλαιω στο δρομο.Ο Αλλαν δεν ειναι απο τα ατομο που ανησυχουν η κατι τετοιο.Αντιθετα νοιαζεται μονο για την παρτη του και για αυτο μου φενεται καπως παραξενο ολο αυτο.Αλλα δεν θελω ακομη να του πω το τι εχει γινει με τον Μαντ,ειναι κατι μεταξυ εμενα και του Μαντ,κανενου αλλου.Ειδικα του Αλλαν,δεν εχω καμια ορεξη απολυτως να αρχιζει το κυρηγμα και την κοροιδεια του τυπου "Στα ελεγα εγω".Θα το ξεπερασω μονη ολο αυτο,το μονο σιγουρο πως με εμενα και τον Μαντ ολα εχουν τελειωσει πια.Δεν υπαρχει τιποτα αλλο που να μας συνδεει.