Everything has Changed

Chapter 39

El's Pov:

Εχει ξημερωσει κιολας,οι ακτινες του ηλιου διαπερνουν τις κουρτινες του παραθυρου και χτυπανε στο κρεβατι.Ανοιγω τα ματια μου αργα για να συνηθισω το εντονο φως.Ειναι νωρις,ακομη 6:30 και ο ηλιος ηδη βρισκεται ψηλα ζεστενοντας την πολη.Το καλο με την California ειναι πως δεν κανει τοσο κρυο οσο εκανε στο Σιδνεϊ,αν εξαιρεσεις τις νυχτες εκεινες που απλα κανει ψυχρα.

Σηκωνομαι απο το κρεβατι , τραβαω το στρωμα απο πανω μου και ακουμπαω τα ποδια μου στο κρυο πατωμα.Πλησιαζω το παραθυρο και κοιταζω εξω,ελπιζοντας ο Σκοτ να ειναι καπου εκει,πραγματικα το ευχομουν.Επρεπε να απολογηθω για χθες,φερθηκα απαισια,χωρις φυσικα να το θελω,αλλα το εκανα.Εφυγα χωρις καν να δικαιολογησω τον εαυτο μου,εφυγα και απλα ειπα μια φτηνη δικαιολογια του τυπου "Πρεπει να φυγω,θα μιλησουμε αργοτερα".Αυτο το "αργοτερα" δεν ηρθε ποτε,δεν τον ενημερωσα οτι ειμουν σπιτι,και ουτε καν τον ρωτησα αν ειναι ενταξει,αν πηγε σπιτι.Ειμαι απαραδεκτη,και δεν ηταν καν δικο μου φταιξημο.Ελπιζω τουλαχιστον να τον δω αργοτερα στο σχολειο και να μπορεσω να του μιλησω-αν φυσικα θελει-και να απολογηθω.Βασικα αυτος που πρεπει να απολογηθει ειναι ο Αλλαν.Αυτος φταιει εμμεσα για οσα συναιβησαν.Αν απλα τον αφηνε να ερθει μαζι μας η απλα να τον ενημερωνε για οσα συναιβησαν,δεν θα ηταν ετσι η κατασταση τωρα.Δεν θα ντρεπομουν τοσο αυτη την στιγμη να τον αντικρυσω,να του μιλησω.Δεν θα χρειαζοταν καν να απολογηθω για κατι που δεν φταιω.

Ξεφυσαω και απομακρινομαι απο το παραθυρο,αφου γνωριζω πως δεν εχω ελπιδα να τον δω τωρα.Οποτε το αφηνω για αργοτερα,και ευχομαι απλα να θελει να με ακουσει.Τα γυμνα μου ποδια χτυπανε στο κρυο ξυλινο πατωμα καθως διασχιζω το δωματιο μου για να παω στο μπανιο και να πλυθω.Ακουω θορυβο απο κατω και ξερω πως η μαμα εχει ηδη ξυπνησει και βρισκεται κατω,δεν μπηκα ομως στον κοπο να της φωναξω η κατι.Μπηκα απλα στο μπανιο και ανοιξα το νερο για να πλυθω,αφου το εκανα,μορφαζοντας λογω της θερμοκρασιας του νερου,αρπαξα την βελουδινη μωβ πετσετα και καθαρισα το προσωπο μου.Επειτα γυρισα στο δωματιο μου για να αλλαξω.Δεν ειχα ορεξη σημερα για σχολειο,και γενικα για το οτιδηποτε.Ενιωθα αυτο το συναισθημα το αγνωστο,αυτο το αισθημα που σε κανει να νιωθεις ασχημα χωρις καν να υπαρχει λογος,το αισθημα που κανει την καρδια σου να ποναει και να σφιγγεται λες και θα βγει απο την θεση της.Ενιωθα ασχημα..και δεν ηξερα καν τον λογο.Η μπορει και να ηξερα,και απλα να μην ηθελα να το σκεφτω.Ανοιξα το ντουλαπι και προσπαθησα να βρω κατι να βαλω,αν και τιποτα δεν μου τραβουσε την προσοχη.Αρπαξα το μαυρο τζιν και μια απλη μαυρη φανελα.Τα φορεσα βιαστηκα και επειτα εβαλα τη γκριζα ζακετα μου,ηταν λιγο μεγαλη μου,μολις δυο νουμερα,αλλα μου αρεσε ετσι.Φορεσα τα all stars κι ειμουν ετοιμη να βγω απο το δωματιο οταν προσεξα το προσωπο μου στο απεναντι καθρεφτη.Τα μαλλια μου καθως και το προσωπο μου ηταν σε μια χαλια κατασταση.Μαυροι κυκλοι ειχαν σχηματιστει κατω απο τα ματια μου και το προσωπο μου φαινοταν κουρασμενο εξαιτιας της ανησυχης νυχτας που περασα.Πλησιασα τον καθρεφτη και κοιταξα το ειδωλο μου.Πηρα τα μαλλια μου σε μια ψηλη-χαλαρη αλογοουρα και περασα το ζεστο σιδερο πανω στην κοτσιδα.(αφου περιμενα να βρασει φυσικα).Τουλαχιστον τωρα δεν δειχνουν τοσο χαλια οσο προηγουμενος.Προσπαθησα να κανω κατι και στο προσωπο μου αλλα δεν ηξερα τι,δεν ηθελα ωστοσο να βαφτω στο σχολειο οποτε απλα εβαλα μια ενηδατικη και βγηκα απο το δωματιο αρπαζοντας την τσαντα μου.