Everything has Changed

Chapter 34

Ακομη στέκομαι εκει που με ειχε αφησει.Δεν εχω καταλαβει πολλα η αληθεια είναι,δεν ξερω πως να εξηγησω ακριβως τα λογια του Αλλαν.Ηταν τοσο παράξενος καθως ελεγε εκεινα που ελεγε,ηταν λες και ηταν άλλος ανθρωπος,αλλος χαρκτηρας.Δεν ξερω.Κουναω το κεφαλι μου για βγαλω τις παραξενες σκεψεις που βασανιζαν το μυαλο μου εκεινη την στιγμη,και για ακομα μια φορα για αυτό εφταιγε ο Αλλαν,κανεις άλλος.Ειχε τον τροπο να μου χαλαει την διαθεση κάθε φορα και οσο και να προσπαθουσα να μην επηρεάζομαι από τα λογια του-τα σκληρα λογια του μερικες φορες-,τις κινησεις του..δεν μπορουσα.Γιατι εκεινος παντα ειχε τον τροπο να κανει τα πραγματα με τον δικο του μοναδικο τροπο.Ξεφυσαω και κατευθύνομαι προς το τμημα Β001,μπορει να εχω αργησει αρκετη ωρα τωρα,πηγενω ετσι και αλλιως,καλυτερα από το να χασω ολοκληρη την περιοδο αυτή.Επιπλεον,δεν φτανουν όλα αυτά που γινονται με τον Αλλαν,εχω να μιλησω με την μαμα και να βγω και με τον Σκοτ.
Φτανω μπροστα από την πορτα και την χτυπάω ώστε να παρω απαντηση και να μπω μεσα.Την χτυπάω αργα τρεις συνεχομενες φορες και περιμενω να ακουσω την φωνη της Σπαρκς να μου λεει να περασω.


"Περαστε παρακαλω"

Την ακουω να λεει,και τραβάω το χερουλι για να περασω.Τα αδιάκριτα βλεμματα των υπολοιπων μεσα στην ταξη γυριζουν επανω μου,επειδη απλα είναι περίεργοι για το ποιος μπηκε ακριβως στην ταξη.Τους κοιταζω και επειτα στρεφομαι την καθηγητρια η οποια με κοιταζει ηδη.Τα μαυρα μικροσκοπικα γυαλια της βρισκονταν στην ακρη της μυτης της,καθως τα μαυρα ματια της ηταν καρφωμένα επανω μου περιμενοντας μια λογικη εξηγηση για την αργοπορια μου.Η καθηγητρια Σπαρκς αν και σαραντα χρονον περιπου,ειχε τον καταλληλο τροπο για να ντύνεται σωστα για την ηλικεια της,με αυτό εννοω πως δεν ντυνοταν κακογουστα όπως οι περισσοτερες,αντιθετα θα μπορουσα να πω πως ντύνεται αρκετα καλα για την ηλικεια της.


"Συγγνωμη που αργησα,δεν ενιωθα και πολύ καλα."

Λεω το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο,ξερω ακούγεται σαν μια φτηνη δικαιολογια σαν τις περισσοτερες αλλα αυτή μου ηρθε και δεν ειχα άλλη επιλογή.Η Σπαρκς μπορει να καταλαβει αρκετα,εχει αισθηση λενε,δεν ξερω,ελπιζω απλα να με πιστεψε για να μην εχω να σκέφτομαι και αυτό αργοτερα.Καθομαι διακριτικα αφου μου δινει την αδεια και προσπαθω να συγκεντρωθώ σε αυτά που ελεγε η Σπαρκς,ματαια όμως το μυαλο μου ταξιδευε αλλου σημερα.Ειχα να σκεφτω πολλα,πραγματα που βασανιζουν το μυαλο μου ακομη,εκτος από τον Αλλαν.Αυτο είναι ένα θεμα που ποτε δεν θα βρω μια λυση.Το γεγονος ότι θα μιλησω με την μαμα σε λιγες ωρες με αγχωνει για διαφορους λογους,και ο κυριως λογος είναι το ότι θα μιλησουμε για τον πατε-εννοω τον ανδρα εκεινον-μτα από τοσο καιρο,μετα από τοσα χρονια που πιστευα πως είναι νεκρος.Τωρα μαθαινω ξαφνικα πως ζει,και είναι στην Καλιφορνια ξανα.Με τρομαζει η ιδεα αυτή.Το ότι μπορει να υπαρχε περιπτωση να τον δω μετα από τοσα χρονια,το ότι μπορει να με πλησιασει,να μου μιλησει,να με αγγιξει.Ανατριαχιαζω μονο που το σκέφτομαι,αυτος ο ανθρωπος-αν μπορω να τον χαρακτηρισω ετσι-δεν είναι πατερας μου,ποτε δεν ηταν αλλωστε.Ηταν ένα κτηνος που απλα κατεστρεψε τη ζωη της μητερας μου και μενας.Αυτος ευθυνεται που μετακομίσαμε,που αλλαξαμε την ζωη μας,που εχασα τα παντα,που βλεπω εκεινους τους εφιάλτες,Ολα εκεινος τα εκανε.Τον μισω,και ναι είναι πολύ σκληρη λεξη,δεν μισω κανενα ανθρωπο στον κοσμο,αλλα εκεινος..εκεινος με κατεστρεψε!
Ο ηχος του κουδουνιού χτυπησε δυνατα και με εκανε να ταρακουνηθώ απότομα.Δεν καταλαβα ποτε περασε τοσο γρηγορα η ωρα και ότι το μαθημα εληξε.Μαζευω τα πραγματα μου και πηγενω προς την πορτα για να βγω εξω,οταν ακουω μια φωνη πισω μου,της Σπαρκς.

"Κρυστελλ,μπορεις για λιγο?"

Κουνάω το κεφαλι μου και την πλησιάζω.Βγαζει τα γυαλια της και ενωνει τα χερια της πριν μιλησει.