Everything has Changed

Chapter 1

Ξύπνησα απο τον ήχο της βροχής που χτυπούσε μανιακά το παραθυρό του δωματιού μου.Κοίταξα γύρω και το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο ρολοι που ηταν κρεμασμενο στο τοιχο απεναντι,ηταν περασμενες 3 το πρωι. Τα ματια μου μετακινηθικαν και και κοιταξα εξω απο το γυάλινο παράθυρο για αρκετα λεπτα,παρακολουθοντας αμιλητη την βροχη που χτυπουσε λυσασμενα το γυαλι.Συνειδητοποιήσα πώς αυτή είναι η τελευταιά μου νυχτα στο Σίδνεϊ,στην πολη που μεγαλωσα και εχτισα την ζωη μου.Δεν μπορω να πιστεψω πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός, ακομη θυμαμαι τα λογια της μητερας μου οταν μου ανακοινωσε αυτη την μεγαλη αλλαγη που ερχεται στην ζωη μας,εμοιαζε λες και ηταν χθες.Έιναι λες και ο χρονος  πάει εναντίον μου διοτι γνωριζει πως δεν ειμαι ετοιμη για αυτο το κεφαλαιο στην ζωη μου.Η τελευταιά μέρα που ακούω τον ήχο της βροχής σε αυτό το δωμάτιο,σε αυτό το δωμάτιο όπου έχω περάσει όλη μου την ζωή,δεν ξερω αν ειμαι ετοιμη να αφησω αυτο το κομματι μου εδω,σε αυτο το δωματιο.Η  ζωή είναι άδικη μερικες φορες, και πολύ μάλιστα, δεν ειναι οτι παραπονιεμαι για την ζωη μου η κατι τετοιο,οχι,απλα ειναι αδικο να περνουν αποφασεις για σενα ενω εσυ δεν συμφωνεις καν και απλα τις δεχεσαι επειδη δεν εχεις αλλη επιλογη.Νιώθω τα μάτια μου να καίνε και η αληθεια ειναι πως δεν θέλω να κλάψω,όχι τώρα,οχι σημερα τουλαχιστον.Τις εχω υποσχεθει πως θα προσπαθησω τουλάχιστον να δεκτω ολο αυτο,πρέπει να είμαι δυνατή για εκείνη.Της αξίζει κάτι πολύ καλύτερο απο την ζωη που ειχε εδω με εκεινον, τον πατέρα μου,το τερας εκεινο που αλλαξε τις ζωες και των δυο μας.Στην σκέψη και μόνο νιώθω το στομάχι μου να ανακατέυεται θελοντας να ξερασω στην θυμισει του προσωπου του.Μας κατεστρεψε. Περνω μια βαθια ανασα και απομακρινω το βλεμμα μου απο το παραθυρο προσπαθοντας να ξανά κοιμηθώ.Η  αυριανη μέρα θα είναι μεγάλη και έχω ανάγκη ύπνου.Έκλεισα τα μάτια μου μετα απο ώρα αφου καταφερα να ηρεμισω αρκετα.

Ενιωθα το κρυο ιδρωτα να λουζει το μετωπο μου και την ανασα μου να επιβραδυνεται γρηγορα λες και πασχιζα να βρω τροπο να αναπνευσω ξανα. Η ίδια εικόνα κάθε φορα, η ιδια εικονα που με βασανιζει εδω και αρκετα χρονια μην με αφηνοντας να κοιμηθω.Η ίδια ανάσα να με αγγίζει κανοντας με να νιωθω αηδια.Δεν μπορουσα να διακρινω καθαρα την φωνη, αλλα μπορω να πω με σιγουρια πως ηταν ανδρικη,βραχνη,σκληρη που εκανε το σωμα μου να τρεμει απο φοβο,τις τριχες μου να σηκωθουν και την ανασα μου να κοβεται.Τοσο τρομακτικος θεε μου.

"όχι,άσε με"

Φώναζα δυνατα και έτρεχα μακριά,μακρια απο το δυνατο του κρατημα.Ενιωθα τις χοντρες του παλαμες πανω στο καρπο μου να τις σφιγγει δυνατα μεχρι που μπορουσα να δω το μπλε χρωμα να διαγραφεται στο δερμα μου.Ξύπνησα ξανα αποτομα και κοιταξα γυρω μου προσπαθοντας να βρω την ανασα μου και να επαναφερω τους παλμους μου πισω στο κανονικο.Έιμουν δρωμένη και τα μαλλια μου κολλούσαν στο προσωπό μου.Οι εφιαλτες αυτοι με βασανιζουν χρονια τωρα,με κυνηγάνε χρόνια και δεν μπορω να κανω τιποτα για αυτο.Ειναι παραξενοι,καθε φορα  η ιδια εικονα,τα ιδια λογια.Τα δάκρυα τρεχουν απο τα μάτια μου  καθώς την ιδια στιγμη το φώς του δωματίου ανάβει και αντικρίζω την μητέρα μου πανικοβλητη να ερχεται κοντά μου και με τραβάει δίπλα της,κλεινοντας με ετσι στην αγκαλια της.