Umbrella [Ziam]

• 26 Nightmare کابوس

[خدا ازت پاهاتو گرفت و به جاش دوتا بال فرشته بهت داد]

تقریبا دو ماه از عملش میگذره
حالش خیلی بهتر شده، هنوز نمیتونه درست حسابی دستشو تکون بده اما پیشرفت های زیادی داشته

پسر من خیلی با اراده هست، اون باعث میشه هر لحظه بهش افتخار کنم
راستش لیام آینده من دیگه از کاراش سوپرایز نمیشم چون اون همیشه بهترینه

جدیدا برام برنامه ی روزانه مینویسه

اشتباه نکن اونو به خودم تحویل نمیده، برنامه پیش خودشه و سر ساعت زنگ میزنه بهم اعلام میکنه وقت چه کاریه

لیام آینده لطفا بهو بگو که حافظت بهتر از منه
نمیخوام یه دکتر فراموش کار احمق باشم

باید همه چیز رو سریع یادم بیاد چون من تو همه چیز سریعم میدونی که؟

در کل دارم بهترین روز های زندگیم رو میگذرونم و جز مشکلات مالی شدید مشکلی ندارم

اینکه هربار پسرم یه ذره دستشو تکون میده و قشنگترین لبخندش رو میزنه منو خوشبخت ترین مرد دنیا میکنه
وقتی میخنده انگار تو صحرا گل شکافته میشه

زین بهم میگه لبخند زدن رو دوست داره چون بعد از اینکه لبخند میزنه قیافه ی من خیلی زیبا میشه

راست میگه لیام آینده؟
زین از من چیزایی میدونه که حتی خودمم خبر ندارم ازشون

-Lp

دفتر رو بست و کنار گذاشت. نگاهی به تخت کناریش جایی که زین به زیبایی یک الهه به خواب رفته بود انداخت

هر دو پتو رو کنار زده بود پس لیام بعد از اخم غلیظی پتو ها رو دوباره تا گردنش بالا کشید
به هیچ عنوان دلش نمیخواست پسرش توی این هوای سرد سرما بخوره

صدای غرغر آرومی که شبیه به ناله های یک بچه گربه بودند به گوشش خورد و سریع خودش رو به تخت رسوند
زین نیمه بیدار بود و داشت برای خواب بیشتر التماس میکرد

لیام : بیدار شو دیگه تنبل کوچولو

زین پتو ها رو با یک دست کنار زد : گرمم شده..سوختم لیوم

لیام : نمیدونی توی خواب چندبار پتوت رو درست میکنم
اگه میدونستی اینطوری نِق نمیزدی

گفت و بعد از جیبش ناخن‌گیر کوچکی رو بیرون آورد، وسیله ای که همیشه صدای زین رو در میاورد و اون پسر رو خشمگین میکرد

زین : نه الان نه اصلا لیوم

لیام : دستتو بده به من خرمالو

به هر حال همیشه با قدرت بدنیش پیروز میدان بود، فرقی نمیکرد زین چقدر تلاش کنه اگر موفق نمیشد با کلامش لیام رو خام کنه پسر بزرگتر طی چندثانیه با استفاده از بازوهای قدرتمندش به خواستش می‌رسید