«យល់គឺយល់ហេីយ តែអ្វីដែលសំខាន់ គឺយេីង
ស្រឡាញ់ថេយ៍»
«តែថេយ៍ មិនបានស្រឡាញ់ទ្រង់»
«ពិតមែនហ្ហេស?»អធិរាជព្រះចន្ទ ទម្លាប់ទឹកមុខចុះ
បែរខ្នងដេីរចេញ លែងចាំស្ដាប់ចម្លើយពិតចេញពីបបូរមាត់
ក្រពុំ ខណៈនៅក្នុងដេីមទ្រូងអួលណែនរកថាមិនត្រូវ។
«ថាលេង ហាសហា»អាល្អិត សេីចស្ញេញ លោត
ហក់ឱបកអធិរាជម្ចាស់បេះដូង រួចតោងកាយក្រាស់ជាប់
មិនខ្ចីលែង។
«លែង»អធិរាជព្រះចន្ទ បន្លឺសូរសៀងតិចៗ បង្គាប់បញ្ជាឲ្យក្មេងនៅលេីខ្នង ចុះចេញពីទ្រង់ តែក្មេងខ្លះក្បាលរឹងមិនខ្ចីស្ដាប់ រឹតតែមិនព្រមធ្វើតាម។
«មិនស្រឡាញ់យេីងផង ឱបយេីងធ្វេីអី?»ដឹងថាមុន
នេះ ថេយ៉ុង និយាយលេង ប៉ុន្តែមានដឹងអត់? ថាពាក្យនិយាយលេងមួយម៉ាត់ៗ វាបានធ្វេីឲ្យបេះដូងថ្មត្រជាក់ស្រេងដូចតំបន់ប៉ូល វាប្រែជាប្រេះបែកខ្ទេចខ្ទាំ?
«អីយ៉ាស់ៗ ចេះងរដូចក្មេងទៀត»មិនញ៉ោះញ៉ងតែមាត់ដៃដែលទំនេរ ក៏លូកទៅច្បិចចង្ការបស់អធិរាជព្រះចន្ទ ញីលេងទាំងសេីចកក្អឹក ធ្វើដូចគេអាយុស្របាលនឹងខ្លួន។
«យេីងមិនមែនក្មេង!»ជុងហ្គុក តបទៅវិញទាំងមុខក្រញ៉ូវ
រួចចាប់ប្របេះដៃតូចស្រឡូនដូចបន្លាក្រូចចេញពីចង្កេះ
បោះជំហានឡេីងទៅលេីពូក រួចប្រះខ្នងទម្រេតព្រះកាយ
ផ្ទំ។ បេី ថេយ៉ុង ឃាត់ឃាំងយ៉ាងនេះទៅហេីយ ទ្រង់ក៏
មិនអាចសម្លាប់ទឹកចិត្តមនុស្សដែលទ្រង់ស្រឡាញ់បាន
ឡេីយ អ្វីដែលធ្វើដេីម្បី ថេយ៉ុង បាន ទ្រង់នឹងធ្វើ។ ឲ្យតែ
គេសប្បាយចិត្ត ទ្រង់ក៏អស់កង្វល់។
«សុំទោស កុំខឹងថេយ៍អីណា»កំលោះតូច សសៀរឱប
កាយក្រាស់ពីក្រោយ ធ្វើមុខកំសត់លួងលោមប្រុសបណ្ដូលចិត្តកុំឲ្យខឹងនឹងពាក្យសម្តីឥតគម្របមុននេះ។
អ្នកណាថា គីម ថេយ៉ុង មិនស្រឡាញ់អធិរាជព្រះចន្ទ
នោះ? ឃើញមុខ សុំទះពីរបីកំផ្លៀងហ្មង! តែថា...
អ្នកដែលនិយាយ គឺជា គីម ថេយ៉ុង ខ្លួនឯងហ្នឹងហេីយ គ្មាន
អ្នកណាផ្សេងទេ អ៊ីចឹង គួរណាតែទះខ្លួនឯង។
YOU ARE READING
ម្ចាស់បេះដូងអធិរាជព្រះចន្ទ
Romanceជាតិនេះ ស្នេហារបស់ពួកយើងមិនសមប្រកប សុំប្រាថ្នាឲ្យជាតិក្រោយពួកយើងបានជួបគ្នាជាថ្មី
