«បងស្រឡាញ់អូន ជុប៎»
«អូនក៏ស្រឡាញ់បងដូចគ្នាតែ...កុំឲ្យអូនតាមទាន់ឲ្យសោះថាបងកុហកអូនរឿងរៀបអភិសេក!»ប្រយោគដំបូង
ថេយ៉ុង បង្ហេីរសំឡេងស្រាលស្រទន់យ៉ាងផ្អែមល្ហែម
ត្រជាក់ដល់បេះដូង តែដល់ប្រយោគចុងក្រោយ បែរជានិយាយក្នុងចិត្តដោយទឹកមុខមួយដែលពិបាកវាស់ស្ទង់ជម្រៅចិត្តទៅវិញ។
បន្ទាប់ពីសម្រាកយកកម្លាំងកំហែងបានដូចធម្មតា
គូស្នេហ៍ខុសឋានក៏ដឹកដៃគ្នាសំដៅទៅផ្ទះវិញ។
ថេយ៉ុងស្លៀកខោពណ៌ខ្មៅជេីងខ្លីលេីជង្គង់ ពាក់អាវធំរបស់អធិរាជព្រះចន្ទ ព្រោះអាវដែលបានពាក់មុនពេល
បង្កាត់ភ្លើងស្នេហ៍ កំលោះតូច បានបោះបណ្ដែតទឹក
បាត់ទៅហើយ។
«ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?បេីដេីរចូលផ្ទះ អ៊ំប្រុសអ៊ំស្រីប្រាកដជាសង្ស័យ»មកដល់មុខផ្ទះ នាយល្អិត ឈប់ទ្រឹងសញ្ជឹងគិតអំពីវិធីចូលក្នុងបន្ទប់ដោយមិនឲ្យអ្នកណាដឹង។ គិតមួយស្របក់ គំនិតដ៏ឈ្លាសវៃក៏រំលេចឡេីង។
«សម្លឹងមុខបងបែបនេះ មានអ្វីឫ?»ជុងហ្គុក លេីក
ចិញ្ចេីមសួរម្ចាស់ចិត្ត ខណៈព្រះនេត្រទតមេីលកំលោះតូច ដែលកំពុងតែសម្លឹងមេីលទ្រង់ឥតព្រិច។
«បីអូន»
«បីហ្ហេស?បីទៅណា?»
«ប្រុសឆ្កួត!បីអូនហោះចូលក្នុងបន្ទប់ ឫមួយបងចង់ឲ្យអ៊ំស្រីស្ដីឲ្យអូន?»
«ចុមមែនក្មេងនេះ!»អធិរាជព្រះចន្ទ បានត្រឹមតែ
គ្រវីក្បាលហួសចិត្ត។ បានទ្រង់ជប់លុយ ជប់កម្រាលឲ្យ
ក៏ញៀនញ៉ាមឲ្យទ្រង់ប្រេីយុទ្ធសិល្ប៍ម្ដងហេីយម្ដងទៀត។
បោកយកខ្លួនប្រាណហើយបោកឲ្យប្រេីយុទ្ធសិល្ប៍ទៀត
ក្មេងកំហូច!។
«លឿនឡេីង»កែវភ្នែកភ្លឺថ្លាដូចដួងខែសម្លឹងមេីល
ប្រុសស្នេហ៍ម៉ក់ៗ រួចបោះដៃឡេីង បំណងឲ្យ ជុងហ្គុក
បីហោះចូលក្នុងបន្ទប់តាមការស្រមើស្រមៃ។
أنت تقرأ
ម្ចាស់បេះដូងអធិរាជព្រះចន្ទ
عاطفيةជាតិនេះ ស្នេហារបស់ពួកយើងមិនសមប្រកប សុំប្រាថ្នាឲ្យជាតិក្រោយពួកយើងបានជួបគ្នាជាថ្មី
