១០០ឆ្នាំ ពិតជាយូរខ្លាំងណាស់ មានអ្វីៗជាច្រើនត្រូវ
បានប្ដូរផ្លាស់ទៅតាមពេលវេលា និង ទីកន្លែង។ បីដូចជា
ទីនេះអ៊ីចឹង ដំបូងឡើយ ជាផ្ទះមួយខ្នងផ្ទាល់ដី មានសមា
ជិកចំនួន៤នាក់រស់នៅ។ ក្រោយពីសមាជិកម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារលាចាកលោកទៅ គ្រប់យ៉ាងក៏ប្រែជាស្ងប់ស្ងាត់។
កន្លងផុតជាច្រើនឆ្នាំ លោកលី និង ប្រពន្ធក៏បានស្លាប់ ទៅតាមអាយុកាល និង បុណ្យបាបដែលបានសាងពីជាតិមុន រួមជាមួយនឹងច្បាប់ធម្មជាតិដែលបានកំណត់។ ចំណែក យ៉ាងសុី ក៏មានគ្រួសារ បែកផ្ទះទៅរស់នៅខាងប្ដី។
ដីដ៏ធំ អមដោយដេីមឈេីខៀវស្រងាត់ និងផ្ទះមួយខ្នង ត្រូវបានទុកចោល។ ដោយចិត្តមិនដាច់ យ៉ាងសុី
ក៏សម្រេចចិត្តប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិចុងក្រោយឲ្យទៅ
ខាងរដ្ឋបាលគ្រប់គ្រងក្នុងតំបន់ ដេីម្បីសាងសងសាលារៀនសម្រាប់សិស្សានុសិស្សពិការ ទុកជាគ្នីគ្នា កំដរ ថេយ៉ុង បងប្រុសជីដូនមួយដ៏ល្អ ប៉ុន្តែអាយុខ្លីរបស់នាងកុំឲ្យឯកា។
ពាក្យចាស់លោកពោលថា នៅឆ្ងាយណាយចិត្ត
មិនខុសពី យ៉ាងសុី ដែលប៉ុន្មានឆ្នាំបន្ទាប់ក៏បាត់មុខមិន
ដែលបានមកលេងផ្នូរបងប្រុស។
តេីមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលមានអាយុវែងច្រើនជាង១០០ឆ្នាំ? យ៉ាងសុី ក៏ស្លាប់បាត់ទៅតាមធម្មជាតិរបស់មនុស្សលោក រីឯគ្រួសារខាងប្ដីក៏កាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយ ផ្នូររបស់ ថេយ៉ុង ក៏ត្រូវទុកចោលឲ្យនៅកណ្ដោចកណ្ដែងខាង
ក្រោយសាលារៀន គ្មានសូម្បីតែនរណាម្នាក់នឹករលឹកមក
បោសសម្អាតឫមកលេងបានម្ដង ក្រៅពីមនុស្សម្នាក់...
មនុស្សម្នាក់ដែលស្មោះត្រង់ ស៊ូទ្រាំ រង់ចាំ រហូត
ពេលវេលារបស់គេក៏មកដល់ ចុងក្រោយ គេក៏ត្រូវ
ស្លាប់។
ព្រហ្មលិខិតកំណាចណាស់ ទុកឲ្យគេរស់នៅរងទុក្ខ
តែម្នាក់ឯងរហូតដល់ទៅ១០០ឆ្នាំ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិត មិន
សូម្បីតែទុកពេលឲ្យគេ១ឆ្នាំ ដេីម្បីរស់នៅជាមួយមនុស្ស
ជាទីស្រឡាញ់។
YOU ARE READING
ម្ចាស់បេះដូងអធិរាជព្រះចន្ទ
Romanceជាតិនេះ ស្នេហារបស់ពួកយើងមិនសមប្រកប សុំប្រាថ្នាឲ្យជាតិក្រោយពួកយើងបានជួបគ្នាជាថ្មី
