កេីតជាតិថ្មី ប្រហែលជាល្អជាងជាតិនេះ។ ជាតិដែល
រង់ទុក្ខទោសមិនចេះចប់មិនចេះហេីយ ជាក្មេងកំព្រា ឪពុក
ស្លាប់ចោលតាំងពីបាតជេីងក្រហម រស់នៅជាមួយលោក
តារហូតបានអាយុ៥ឆ្នាំ លោកតាក៏ប្រគល់តួនាទីនេះឲ្យ
អ៊ំប្រុសអ៊ំស្រីមេីលថែជំនួសវិញ។
តាំងពីតូចដល់ធំ មិនដែលស្គាល់ក្ដីស្រឡាញ់ពេញ
បរិបូរណ៍ តែងតែខ្វះចន្លោះប្រហោងមករហូត មាននេះ
ខ្វះនោះ មាននោះ ខ្វះនេះ រហូតថ្ងៃមួយបានជួបជាមនុស្ស
មនុស្សពិសេសម្នាក់ ពិសេសខ្លាំងបំផុតដែលអាចធ្វើឲ្យក្មេងប្រុសបេះដូងថ្មធ្លាក់អន្លង់ស្នេហ៍ត្រឹមតែការស្រមើស្រមៃ។
«បងធ្វើឲ្យអូនហត់ហេីយ សុំទោស»កំហុសគ្រប់យ៉ាង
មកពីទ្រង់ វត្តមានរបស់ទ្រង់បានធ្វើឲ្យក្មេងប្រុសដ៏បរិសុទ្ធ
ម្នាក់ប្រឡាក់ប្រឡូសជាមួយនឹងពពួកទេវតា ជាពពួកមួយ
ដែលគ្មានរូបរាងពិតប្រាកដ ត្រឹមតែជាការស្រមើស្រមៃ
របស់ពពួកមនុស្សលោក។
«មិនមែនជាកំហុសរបស់បង អូនទៅវិញទេ ជាក្មេង
រំខាន តាមតោងទាមបង ព្រមទាំងអង្វរបងឲ្យបន្ទាបកាយ
ក្បែរអូន»គេខុសខ្លួនឯងដែលទាមទារចង់បានហួសព្រំដែន។ ប៉ុន្តែបេីគិតៗទៅ គ្មាននរណាម្នាក់ខុសនោះទេ ពួកគេ
គ្រាន់តែស្រឡាញ់គ្នា ចង់រួមរស់ជាមួយគ្នាដូចមនុស្សទូទៅ
ក្ដីស្រឡាញ់ មិនមែនជាកំហុស។
ភាសាស្នេហាដ៏ផ្អែមល្ហែមលាក់បង្កប់ទៅដោយភាព
ឈឺចាប់នៅតែរសាត់កងរំពងពេញក្នុងរន្ធត្រចៀក ហើយ
មិនយូរប៉ុន្មាន ថេយ៉ុង ក៏ទន់ត្របកភ្នែកគេងលង់លក់បាត់
ទៅ។
«អូនជាកម្លាំងចិត្តនៃបង បេីអូនចុះចាញ់ទៅហើយ
តេីបងមានថាមពលឯណាតតាំងប្រឆាំងព្រហ្មលិខិត?»
អធិរាជព្រះចន្ទ ដាក់សំនួរសួរម្ចាស់កែវភ្នែក ប្រេីប្រាស់
សំឡេងស្រាលស្អក និង អារម្មណ៍អួលណែនចេញមក។
ទ្រង់មិននិយាយ មិនបង្ហាញ មិនបានន័យថាទ្រង់មិនខ្វល់
មិនបានឈឺចាប់។ រាល់ថ្ងៃនេះ ប្រឹងខ្លាំងណាស់ ប្រឹងដោយ
មិនឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដឹងថាទ្រង់បានប្រឈមមុខ
ជាមួយអ្វីខ្លះត្រឹមតែរយៈពេលដ៏ខ្លីនេះ។
YOU ARE READING
ម្ចាស់បេះដូងអធិរាជព្រះចន្ទ
Romanceជាតិនេះ ស្នេហារបស់ពួកយើងមិនសមប្រកប សុំប្រាថ្នាឲ្យជាតិក្រោយពួកយើងបានជួបគ្នាជាថ្មី
