Geçmişini, tozlu sayfalara gömüp halının altına süpüren Karaca, zamanla geçmişinin onun için açtığı çukura düşüyor. İçinde yüzleşmesi gereken koca geçmişi ve önünde hesap vermesi gereken birinin olduğu gerçeği onu kasıp kavuruyor.
Bataklık misali o...
<33Nasılsınız bitanelerim. Bölümler ilerledikçe heyecan dorukta okumaya devam ediyoruz, yani ben yazmaya siz okumaya. Kitabım beş bin olmuşşş. Rakamlar büyüdükçe içerideki korkum artıyor ama hallederiz sakinim. Neyse boş yapmaya yer arasam da siz bölümü okuyun. Bu arada ilerideki bölümler bomba. Aman neyseee şimdi size iyi okumalar dilerim.<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11.Bölüm: Huzurun Sesi
3 Aralık 2022
.|Karaca'nın Güncesi|.
Yaralar acıtmak için miydi? Hiçbir yara acı çekmeden iyileşmez miydi? Acı neydi ki? Bunca yaşanılan hayatlar, acı üzerine kurulmuş yıllar, görmezden gelinen anlar. Her şey ne içindi? Yaşadığım hayat ne içindi?
İnsanoğlu hep bir arayış içerisindeydi. Sürekli bir şeyler keşfetmek ve insanlara bu keşiflerini anlatmak isterdi. Peki ya anlatmak isteyip de bastırılanlar. Hayat kısacıktı. Bugün gördüğümüz kişiyi yarın belki de hayatımızda bir daha hiç göremeyecektik.
Hayat bu kadar kısayken neden insanlar birbirine böyle zararlar veriyordu? Neden arkasından bunca acı çekiyorduk? Düşüyorduk ve kalkamıyorduk. Birinin kaldırmasına ihtiyaç duyuyorduk. Denemiyorduk. Yeniden başlamayı denemiyorduk. Geçmişe takılıp kalıyorduk. Zamanında yapamadığımız şeyleri keşke yapsaydım sözüyle tamamlayıp pişmanlık duyuyorduk.
Pişman olmak. Ne kadar da acı verici öyle değil mi? Yaptığın belki de yapmak zorunda kaldığın o şeye karşı duyulan kötü bir his. Geçmeyen bir his. Vicdanının sesi. Senin içindeki sesin. Keşke yapmasaydım, keşke böyle olmasaydı, çok pişmanım. Ne kadar da yakın gelen sözcükler bunlar.
Hepimiz hayatımızda bir kere de olsa pişman olmuşuzdur öyle değil mi? Ben oldum. Hem de bir çoğu kez. Bedelini hayatımla ödedim. Acı ama gerçek.
Bazen gerçekler acıtır ve insanın içinde bir ukte bırakır. Geçmez öyle kolay kolay. Sol tarafında hep bir boşluktur o. Alışırsın zamanla geçti zannedersin. Meğer geçmez sadece üzerine bir şey örtmüşsündür. Kaldırdığında toz yığınıyla birlikte yüzüne çarpar. Gerçekler gün yüzüne çıkar.
