Geçmişini, tozlu sayfalara gömüp halının altına süpüren Karaca, zamanla geçmişinin onun için açtığı çukura düşüyor. İçinde yüzleşmesi gereken koca geçmişi ve önünde hesap vermesi gereken birinin olduğu gerçeği onu kasıp kavuruyor.
Bataklık misali o...
<33Hepinize merhabalar. Okumaya geldiğiniz için her birinize çok teşekkür ederim. İyi okumalar dilerim.<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
33.Bölüm: Delirmeye Ramak Kala
"Annene orospu deme Alya." Bir hışımla ona dönüp baktığımda kan beynime sıçramıştı. Yanılgıya uğramış gibi hissediyordum. Yutkunup afallayan tavrımı gizledim. Gözlerimi ondan ayırmadan anlamlandıramayarak ona baktım.
"Ben Alya değilim ve benimle düzgün konuşmayı öğren." Yüzüme doğru bir kahkaha atıp elinin acısıyla kasıldı, gülüşü yarıda kesilmişti.
Yanımdaki korumaya bir bakış atıp konuşmaya başladım. Sakin kalıp bir şey düşünmemeye çalışarak ona döndüm.
"Arya Hanımın kolunu sarın ama odadan çıkarmayın. Konuşmamız henüz bitmedi." Sonda keskin gözlerim ona değse de bir şey demeden sözüm bitince arkama dönüp ilerledim. Pars'ı göremediğimde yanılgıya düşsem de onun odasına adımlayıp elimdeki eldivenleri çıkardım ve kapıyı tıklattım.
Onun sesi beni sarınca içeri girip kapıyı ardımdan kapatmıştım. Kapının arkasına yaslanıp yutkundum. Gözlerimi kapattım ardından da bir süre sessiz kaldım. Pars oturduğu çalışma masasından kalkıp yanıma adımladığında yorgun irislerim onu buldu.
İçimde tutamadığım duygumu safça sunarken kollarımı ona dolayıp sarıldım. İstemsizce hıçkırıklarım odayı doldururken yutkunamıyor gibiydim. Ondan intikamımı alırken çok iyiydim. O kadar iyi gelmişti ki. Ama bu bana Ege'yi getirmemişti. Getirmeyecekti.
Beni sıkıca saran kolları etrafımıza duvar örmüş beni dünyadan uzaklaştırıp sakinleştirirken onda kayboldum. Ona karışmışım gibi hissettim. Onda buldum kendimi. Ruhumu ruhuna yasladım. Çünkü biliyordum ihtiyacım olan her şey ondaydı. Derdimin dermanıydı. Bendi. Ruhum ruhuydu. Ona her sarılışımda kalbimin yanındaki boşluğu dolduruyordu. Ona her sokulduğumda içimi ısıtıyordu. O zihnimi yumuşatıyordu, beni uyuşturuyordu. Bağımlı hale getiriyordu.
"Pars, bana bir şeyler söyledi." Onunla konuşursam rahatlardım bunu biliyordum. Arya'nın karşısında her ne kadar güçlüysem Pars'ın karşısında da o kadar güçsüzdüm. Ben bir tek ona saftım.
