Geçmişini, tozlu sayfalara gömüp halının altına süpüren Karaca, zamanla geçmişinin onun için açtığı çukura düşüyor. İçinde yüzleşmesi gereken koca geçmişi ve önünde hesap vermesi gereken birinin olduğu gerçeği onu kasıp kavuruyor.
Bataklık misali o...
<33Nerede kalmıştık bakalımm. Bölümler biraz uzun olabilir ama ikiye bölemediğim için ve beni, aslına bakarsanız onları daha iyi anlayabilmeniz için bir tık daha uzun yazmaya karar verdim. Anlayışınız için teşekkür ederim. Çok sıkmıyorum sizi ve satırlarımla baş başa bırakıyorum. İyi okumalar diler, emek için yıldıza basmanızı rica ederim.<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17.Bölüm: Hafızanın Sessiz Vaveylası
.|Karaca'nın Güncesi|.
Ben kayboldum günlüğüm. Bu sıralar çok oluyor biliyor musun. Zihnimde bir oyun kuruyorum gibi o oyunda kayboluyorum. Hayaller farklı uyanış aynı oluyor. Hep mutlu uyuyorum ama çığlık atarak uyanıyorum.
Bir keresinde rüyamda benle neredeyse aynı olan birini gördüm. tek bir farkla o kız biraz daha benden uzundu. Ama onunla oyun oynamak istedim annem hayallerime giremeyeceği için rahatlıkla oyun oynayabilirdim. Sonra bir baktım birisi bana bağırıyor. Ben gibi çığlık atıyor bende mecburen uyanmak zorunda kaldım.
Şimdiyse her şeyi yine unutuyorum. O kızı bile unuttum. Tek bir şeyden emindim o da benden çok daha güzel oluşuydu. Kime göre neye göre deme çocuk olsam da onun güzel olduğunu her şekilde anlıyordum çünkü teni çok pürüzsüzdü. Benden daha beyaz bir teni var. Neyse sadece bunları hatırlıyorum sonrası çok silik. Belki diğer sayfada anlatırım. Sonra görüşürüzz...
Nefes seslerinin eşlik ettiği dört duvar arasında yorgun kirpiklerimin altından birkaç kere görüşümü netleştirmeye çalıştım. Her yerim ağrıyor gibiydi. Sanki bir şeyden dolayı çok kasılmıştım. Yutkundum ardından nerede olduğumu anlamaya çabaladım.
"Güzelim, iyi misin?" Pars'ın hem heyecanlı olan ama aynı zamanda endişe de barındıran karanlık hareleri bende gezindi. İyiyim demek istedim ama yorgun gibiydim.
"İyiyim." Elimi tutup dudaklarına bastırdı. Korkmuş gözüküyordu. Hala neden burada olduğumu anlamayan gözlerle ona bakarken yutkunup boğazımı temizledim. Doğruldum ve oturur bir pozisyona geçip gözlerimi kıstım.
