Geçmişini, tozlu sayfalara gömüp halının altına süpüren Karaca, zamanla geçmişinin onun için açtığı çukura düşüyor. İçinde yüzleşmesi gereken koca geçmişi ve önünde hesap vermesi gereken birinin olduğu gerçeği onu kasıp kavuruyor.
Bataklık misali o...
<33Merhabalar, bölümü okumaya gelen herkese teşekkür ederim. İyi okumalar dilerim. Oy ve yorum yapmayı unutmayınn. Nedense düzenli bölüm atamıyorum. Ama halledeceğim.<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
34.Bölüm: Oyunların Bitiş Tarihi
Oyun vardı. Oyunlar vardı. Her şeyin maskesi vardı. O kadar fazla sahteydi ki, ben kendi benliğimden şüphe etmiştim. Ben bu son olanlardan sonra kendimden bile soğumuştum. O kadar şüpheli yaklaşıyordum ki kendime. Tanımıyordum. Yıllardır kendimleydim ama kendime de bir o kadar uzaktım.
Bulunduğum ana Pars'ın sesi sayesinde geldim. Muhtemelen kağıdı okumuş öğrenmişti. Elini yanaklarıma çıkarıp tenimi okşarken dudaklarımı araladım. "Asır," Bir şey söylememe izin vermeden beni göğsüne yasladı. Çenesini saçlarımda sabitleyip elini saçlarımla ensem arası bir yerde sabitledi. Yutkunup göğsündeyken boşlukta asılı kaldım.
"Tamam tamam, bir şey yok bir şey yok bitanem. İyi misin?" Kafamı salladığımda nefeslerimi düzene koymak için çabaladım. İçimde hissettiğim bu tuhaf his beni etkisi altına aldı.
İkizimdi.
Arya benim ikizimdi.
Beynimde çakan şimşekler oluşurken tuttuğum nefesimi verdim ve Pars'tan ayrılıp kendimi toparlamaya çalışır şekilde hareketlendim. Masanın üstüne kağıdı ve zarfı bırakıp ellerimi yüzüme çıkardım. Yıkarmış gibi yüzümü ovuşturdum. Kendime gelmeliydim. Her ne kadar çok çıkmazda olsam da aşmam ve bir yol bulmam gerekiyordu.
Her şeyi yoluna koymam lazımdı. Annemi öldürmek istiyordum. Ona olan o yirmi bir yıllık nefretimi kusmak istiyordum. Bunu yapacaktım ama önce etrafımdakilere hiçbir şey olamıyorsam da birazcık umut olmalıydım. Onlar iyi olmalılardı.
Kafamda beliren birkaç plan vardı. Pars kollarımdan tutup yüzünü görmem için beni kendine çevirdiğinde gözlerimiz buluştu. "İyi misin?" Kafamı sallayıp gülümsedim güç de olsa. Kafam allak bullaktı ama yoluna koyacaktım. Bu girdiğimiz enkazdan kendimi de çevremi de sağ annemi ölü çıkaracaktım.
