Geçmişini, tozlu sayfalara gömüp halının altına süpüren Karaca, zamanla geçmişinin onun için açtığı çukura düşüyor. İçinde yüzleşmesi gereken koca geçmişi ve önünde hesap vermesi gereken birinin olduğu gerçeği onu kasıp kavuruyor.
Bataklık misali o...
<33Merhabalar efenim. Bendeniz semaa. Bölümler nasıl ilerliyor böyle yaa. Ben arka planda bir çalışıyorum görmeniz lazım. Hayat maratonu bir yandan zihin maratonu bir yandan öyle geçinip gidiyoruz iştee. Kitabım altı bin olduu. Bir sonraki bölüm çarşamba unutmayınn<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.Bölüm: Zihin Çukuru
.|Karacanın güncesi|.
Silah ne zaman dururdu? İçerisindeki lanet mermi bitince mi? Biri ölünce mi? Birileri yaralanınca mı? Belki de biri dur deyince. Ya dur diyecek kadar bile zamanımız kalmazsa? Ya çıkış yolu olmadığı için durduramadıysak ve üzerine gittiysek?
Hangimiz yaşıyor? Hangimiz yaşamın ne demek olduğunu biliyor. Ne için yaşıyorsunuz? Yaşamak sizin için sıradan hayat maratonuna uymak mı? Aileyle vakit geçirmek mi? Çocuğunuzla yerde oturup oyun oynamak mı? Bulunduğunuz şartlarda sürekli ders çalışıp okumak mı?
Yaşamımızda kaç defa istediğimiz şeyleri yapmak için çaba sarf ettik ki? Hep çevre, hep çevre bize ne yapmamız gerektiğini söyledi. Bir karar verdiniz sizi caydırmak için ellerinden geleni yaptılar. Bazen de daha kararı almanıza fırsat vermeden size öneride bulundular.
Onların söyledikleri onlara öneri gibi geliyor bizeyse dört duvar, kilitli bir kapı. Çıkış yok, sanki onların dediği dışında hiçbir çıkış yolu yokmuş gibi. Anahtarın yerini bilmiyoruz ki o odadan çıkalım. Fırsat vermiyorlar ki o anahtarı bulalım.
Bu Karaca'nın güncesi, ama burada Karaca'nın hayatı dışında insanların çizip oynattığı birinin hayatı yazıyor. Sayfaları çevirdikçe gerçek su yüzüne çıkıyor.
Söylediklerinin zihnimi bulandırmasına izin vermek istemiyordum. Hala enerjim var gibiydi ki eve gidince Pars'ın beni toparlayacağına emindim. Kesinlikle onun ve ufaklığın eğlenceli şeyler yaptığına emindim. Aklıma geldikçe bile istemsizce sırıtıyordum. Gerçekten Pars'ın üzerimdeki etkisi çok büyüktü. Biz ne zaman bu hale geldik ya?
Ne yapacaksın zamanı bırak hayatını yaşa kızım bu günlerini ileride çok ararsın valla.
Kapının önünden çantamdaki anahtarı almak için çantama elimi uzatmıştım ki Pars'ın sanki beni bekliyormuş gibi kapıyı bir anda açması beni şaşırtmıştı. Beklenmedik bir şekilde irkilmişken onun elini kapıya yaslayıp bana tatlıca sırıttığını gördüm.
