Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sığınak 37. Bölüm • Paramparça
❄️
Terleyen avuç içlerimitaytıma silip, kendimi biraz olsun toparladıktan sonra, "Bana ait." diye konuştum.
Gözleri donuklaştı. Başını hafif bir açıyla milim kıpırdattığında kaşları havaya kalktı. "Benim neden haberim yok, neden saklama gereği duydun?"
"Benim de yeni haberim oldu." dedim. "Söyleyecektim zaten, zamanını bekliyordum."
Gözlerini kapatıp açtığında elâ gözlerinin içinde parlayan öfke kıvılcımlarına şahit oldum, daha çok hayal kırıklığı vardı ama kızgınlığı bariz belliydi. "Hangi zaman Efsun?" diye sordu ürkütücü bir sakinlikle "Karnın belli olmaya başladığında mı mesela?"
Derin bir nefes aldığımda, "Bilerek yapmadım." dedim dişlerimin arasından. "Sana oyun oynamışım gibi davranmayı keser misin?"
Parmaklarının arasındaki test çubuğunun çatırdama sesiyle eli yumruk oldu. "Yine arkamdan iş çevirdin!" dedi, öfkeli sesine tekrar bürünmüş, sesi sonlara doğru daha sert çıkmaya başlamıştı. "Bana böyle bir şeyin olmayacağını söylediğinde ne kadar samimiydin?"
Güçlü tutmaya çalıştığım bakışlarımı gözlerinden kaçırmamaya çalışırken boğazımdakiyumruyu yutkunarak itelemeye çalıştım ama olmadı. "Sen ne dediğinin farkında mısın?" dedim, sesim hiç olmadığı kadar şaşkın çıkmıştı. Bu bebeği sanki tek başıma yapmışım gibi davranması ve beni bunun için suçlaması canımı yakıyordu.
Gözlerini üzerimden çekip yanımdan çıkıp gittiğinde ise bıraktığı yerde kala kaldım. Banyonun kapısı büyük bir gürültüyle kapandı ve tutamadığım göz yaşlarını serbest bıraktım, bu çok fazlaydı. Ruhuma kadar sızan hayal kırıklığı ve üzüntüyle, kendimi kocaman dünyanın içine sıkışıp kalmış gibi hissediyordum.
Bakışlarım kendiliğinden yere kayarken bedenim güçten düşmüş gibi arkamdaki kapıya yaslanıp yere çöktüm. İçimde taşıdığı umut kırıntısının tamamı uçup gitmişti. Ne diye şaşırıyordum ki, en başından bu yana tavrını açıkça ortaya seren birinden bunları duymak zaten beklediğim acı bir gerçekti. Ama içimde yine de küçücük bir umut oluşmuş, bana bakan şefkatli gözlerin bu bebeği kabul edeceğini umut etmiştim. Şimdi fark ediyorum da, ben aslında sadece kendimi kandırmışım.
Dakikalarca oturduğum ıslak zemine ellerimi dayayıp güçlükle ayağa kalkarak odaya geçtim. Yoktu. Kalbimdeki sızı ve karnımdaki bebekle yapayalnız bırakmıştı beni. Evde olduğunu bile bilmiyordum.
