*****
"Saçların uzunmuş.." dedi ama tereddütü epey açıktı adamın.
Ama bugün denilenden sonra yanlış anladı kız, adamın bundan rahatsız olduğunu düşündü nedense, daha yeni görüyordu Giray saçının hepsini. Tam olarak olmasa da düğünleri bile olmuşken...
Ben de hoş geldiiiim, ayy aksamalar aksamalar, bir işim rast gitmiyor sürekli bir şeyler çıktı.
Sizleri fazla tutmadan bölüme alayım canimleer, oy vermeyi ve satır aralarına düşüncelerinizi bırakmayı unutmayınızzz
Keyifli okumalaarrrr 💓
*******
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
******* 33.Bölüm
********
Bilmem neden tutkunum sana Neden yangınım ölesiye Her sabah gözlerimi açınca Neden ilk sen gelirsin aklıma Yaşamaktan önce Neden sensiz soğuk ellerim Söyle neden İçim üşüyor sensiz her gece
*******
Bir soğuk oluyor geceleri.
Rüzgâr ters esmeye başlamış, kıbleden gelen sıcaklar kesilmiş, ağaçlar yapraklarını soldurmuş, bulutlar havanın sıcağından değil ayazından çekinmiş. Gökyüzünün mavisi bile soluklaşmıştı.
Tıpkı Dilrûba gibi siyaha bulanmış, rengini kaybetmişti her şey.
Yas, köşkün duvarları bile susmuştu. Kavgalar daha sessiz edilir olmuş, avluda rüzgarla sürüklenen iki üç yaprak gibi belli belirsiz yaşamaya başlamıştı evin içindekiler. Hele de gün yüzü görmemiş tazecik iki sevdalı yürek, onlar ayrı bir sürüklenmişti.
Fakat bağlılık ayrı bir şeydi. Giray iki haftadır köşkten dışarı bir adım atmamıştı.
Nedeni apaçık Dilrûba'ydı tabii. Bulması gereken bir katil, halletmesi gereken dolambaçlı ihanetler, durumunun ağırlığını haber aldığı Serim, Bahriyelinin ölen kardeşi derken derdi başını aşmıştı.
Gidip bizzat halletmesi gereken işleri de vardı, çoğuna eli kolu yetişse de adının değil kendinin geçmesi gereken sokaklar birikmişti.
Ama Dilrûba'yı yalnız bırakmaya ne gönlü el veriyordu ne de bir adım uzağına gitmek istiyordu.
Sessizdi genç kız, korkutan bir suskunluğu, telaş ettirecek bir durağanlığı vardı. Babasının vefatından sonraki her günü aynı geçiyordu, sabahları kuş kadar yemek yiyip arka bahçedeki gül bahçesine gidiyor, solgun yapraklarını döken gülleri seyrederek elişi yapıyordu.
Günün belli zamanlarında Giray da yanına çıkıp yalnız bırakmamaya çabalıyordu. Nazlı dahil kimseyle konuşmuyordu Dilrûba. Kendisi de sohbet etmeye çalışıyor, bir süre sonra Dilrûba'nın tek tük yanıtlarına dayanamayıp yaklaşıp sarılıyordu.
Dilrûba'nın bu hali üzse de, canını iğne deliğinden geçirir gibi sıkıntılara soksa da elinden gelen tek şey destek olmak, ardında durmaktı. Bunu da atlatacaklar, hayatlarına devam edeceklerdi biliyordu. Tek temennisi bunun hızlı bir şekilde olmasıydı.
