*****
"Saçların uzunmuş.." dedi ama tereddütü epey açıktı adamın.
Ama bugün denilenden sonra yanlış anladı kız, adamın bundan rahatsız olduğunu düşündü nedense, daha yeni görüyordu Giray saçının hepsini. Tam olarak olmasa da düğünleri bile olmuşken...
Bu bölüm biraz ağır geldi bana, yani bilmiyorum ruh halimden dolayı da olabilir ama yazarken fazlasıyla es vermem gerekti ama çıkan sonucu beğendim. Umarım siz de beğenirsiniz.
Şuracığa güzel bir gül alabilirim... 🌹
Keyifli okumalar 💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aytekin Ataş- Gitsen de
🥀
34.Bölüm
🥀
Binbir türlü hali var insanlığın.
Düşmesi, kalkması, yürümesi, bastığı yeri göremeden koşması... Ölmesi.
Ölmeden ölmesi hem de.
Kastı vardı hayatın, en çok Dilruba'ya gösteriyordu zalim yüzünü. Tüm dikenlerini, tüm keskin çarklarını, alabildiğine zehirli oklarını..
Hepsi de milim şaşmadan hedef alıyorlar, en sevdiklerinden, en derinlerinden, en taze hislerinden vuruyorlardı. Yüzü, elleri, kalbi kan revan içinde kalana kadar devam ediyordu zulmüne, teklemiyordu hiç şiddetle kalkan eli.
Gözleri kararıp da aniden uykuya dalar gibi bilinci kapanınca iki üç laf ilişmişti kulağına. O odadan taşan seslerden daha beterdi duydukları. Daha dehşet verici, kabuslarının kanlı canlı karşısında durur hali.
Bahriyeli hain demişti o kapının ardındaki zevci Giray. 'Dilruba'nın babasının canına kast etmiş.'
Hayret etmiş, hatta dehşete düşmüştü. Beklenmedik bir anda gelen sert bir darbeydi bu, sendelemişti güvendiği yerden aldığı darbeyle. Yasının siyah bulutları henüz dağılmaya başlamış, yaraları yeni yeni kapanmaya durmuşken kulağına çalınan bu 'rahmetli eceliyle ölmedi' lafı, hatta ihtimaliye bile tüm duvarları çatırdamıştı.
Ama yıkılmaya dahi vakti yoktu Dilruba'nın. İlla bir darbe daha yiyecek, un ufak olacaktı. En büyük düşmanı kendi kaderiydi.
Çok değil, iki nefeslik bir zaman sonra gelmişti o darbe de başına üşüşen kadınlardan, 'Gebe midir Dilruba?'
Değildir Dilruba, bunca acının üzerine bir de gebe değildir Dilruba.
'Değilim' diye de haykırmak istiyordu. Yoktu öyle bir şey! Hem karnına bakıyordu sürekli, ölçüyordu. Hiç büyümesin diye yemek yemediği dahi oluyordu.
Olmamalıydı. Eğer karnında bir can varsa kendi canını vermeye dünden razıydı. Olmamalıydı, bir cana kıyamazdı ama eğer bir can zalim bir adamın işkencesiyle kendi bedeninde hayat bulacaksa yaşayamazdı.
