Break The Rules

Rozdział 6

- Ile masz lat?- moja młodsza siostra kontynuowała rozmowę z kierowcą.

- Na ile wyglądam?- ściszył muzykę.

- Dwadzieścia pięć.- powiedziała pewnym tonem.

Śmiech rozległ się obok mnie. Pierwszy raz go takiego rozbawionego widziałam. Nie wiedziałam że aż tak dobrze się dogaduje z dziećmi. Veronica mi opowiadała jakim złym ojcem jest ale patrząc na niego w ten sposób nie sądziłabym że jest złym ojcem. Jest troskliwy i każdy ojciec taki powinien być.

- Na prawdę?- zerknął na nią gdy staliśmy na czerwonym świetle.

- A ile masz?- odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Trzydzieści siedem.

Skierowałam swoją twarz w stronę okna by nie mógł zauważyć mojego zdziwienia. Co prawdę wiedziałam że był stary w końcu ma córkę w moim wieku. Ale jeśli dobrze liczę zaczął być ojcem w wieku dziewiętnastu lat. To tyle ile ja mam teraz lat. Nie wyobrażam sobie mieć teraz dziecka.

Po paru minutach dotarliśmy pod odpowiedni adres.

- Dziękujemy.- zmusiłam się do uśmiechu.

Pan Mathews zmarszczył brwi i ścisnął wargi razem. Przyglądał mi się długo.

- Wszystko okej?- spytał nie odrywając ode mnie wzroku.

Poczułam jak oczy mnie zaczęły szczypać. Mocno westchnęłam próbując powstrzymać łzy.

- Pewnie. Jak zawsze, wszystko jest okej.- wymamrotałam. Spojrzałam na siostrę która już wysiadła z auta.

- Nie prawda. Nie widziałem cię jeszcze takiej.- był skupiony na moich oczach w których poczułam łzy.

- To maska, proszę pana. Tylko dziś zapomniałam ją założyć.- złapałam za klamkę i wysiadłam.- Jeszcze raz dziękujemy.- powiedziałam przed zamknięciem drzwi samochodu.

Samochód odjechał dopiero gdy weszliśmy do domu.

W domu panowała cisza. Teraz tak będzie przez przynajmniej tydzień. Zamykają się w sobie a po paru dniach znowu udają cudowny związek. Nawet mnie to już nie dziwi. Zawsze tak było i zawsze tak będzie.
Tacy już są moi rodzice.

Gdy usiadłam na swoim łóżku zaczęłam się zastanawiać jak pan Mathews odczytał z mojej twarzy że jestem inna niż zawsze. Może przez wory pod oczami. Albo lekko rozmazanym makijażu. Przecież faceci takich szczegół nie dostrzegają. Jednak szybko wybiłam go sobie z głowy.

Wstałam i powędrowałam do pokoju obok.

- Masz zadanie domowe?- spytałam Aurelię.

- Tak.- przytaknęła.

- Zacznij a jeśli coś nie zrozumiesz to mnie zawołaj.

- Chyba dam radę sama.- upewniła mnie.

- Będę dumna.- uśmiechnęłam się w jej stronę.

Przebrałam się w pokoju. Położyłam się pod kołdrą i zanim się obejrzałam zapadłam w sen.

..

Sean

Nie powinno mnie to interesować. Na prawdę. Nie powinno. Jednak mnie interesowało. Wyglądała jakby nie spała całą noc. I jeszcze te łzy które napłynęły do jej oczu gdy się zapytałem czy wszystko okej.
Wysiadłem ze swojego samochodu i wszedłem do mojego domu. Lucy już nie było a Veronica cały tydzień jest u swojej matki. Pierwsze gdy zapropnowała mi ten pomysł byłem załamany. Poczułem się jakby chciała ode mnie uciekać. Zostawić mnie samego. Jednak moja rodzicielka powiedziała bym dał jej tą przestrzeń.