Cairo McLaury (completed)

Chapter 8

"C'mon!" ang pagyaya ni Ishmael kay Cairo. And without even thinking, his hand caught Cairo's hand. And he gently pulled her towards the direction of the shallow Cliff. They slowly made their way down the rocky cliff.

"Wait! Dahan-dahan baka mahulog ako!" ang narinig niyang angal ni Cairo sumusunod naman ang mga paa nito sa paghakbang.

He let out low chuckle, "I promise I won't let you fall," ang kaniyang nakangiitng sagot. Sabay kindat niya rito.

"Ugh, I doubt that," he heard Cairo whispered and she tried to pull her hand from his grip but he only made his grip tighter.

"What?" he answered while chuckling.

"How could I trust you when you? After what you did?" she seethed at him. And again she pulled her hand away from him. But because they were beginning their descent below the rocky cliff.

Kaya naman mas hinigpitan pa niya ang paghawak niya sa kamay nito. At nang sandaling iyun ay mukhang wala na rin namang balak si Cairo na bumitiw sa pagkakahawak sa kaniya dahil ng asa matarik na ang mga batong pababa patungo sa batuhan na humahalik sa dagat at kung saan nababasag ang malalaking alon.

Hindi niya sinagot ang sinabi nito. At hinayaan na niya iyun na lumipas pa at mas binigyan nila ng atensiyon ang kanilang pagbaba sa batuhan. Hanggang sa maabot nila ang parte ng mga bato kung saan nababasag ang mga alon.

Tumayo silang magkatabi habang nakatanaw sa kanilang harapan. Kung sa itaas ng lighthouse ay matatanaw ang kalakawakan ng karagatan at ang mga kabundukan mula sa kabilang parte ng Vill Elena.

Sa kanilang kinatatayuan ay mas malapitan nilang nasaksihan ang lapad ng azul na sul na karagatan at ang tayog ng mga kabundukan na tila isang hakbang lang mula sa kanilang kinaroroonan.

"Es tan hermoso," ang kaniyang bulong habang nanatiling nakapako ang kaniyang mga mata sa magandang tanawin s akanilang harapan.

The wide blue sky was painted in pastel colors of orange, lilac, yellow, and pink. While the sun was beginning its descent on the horizon ready to retire for the day.

"It never fails to remind me of Villacenco," he heard Cairo whisphered and he knew, what Cairo was talking about. For he too witnessed the beautiful sunset view in Villacenco.

A few seconds passed while they stood there on the rocky cliff while staring at the beautiful sunset in front of them. As the salty water and mist touched their faces.

They were both quiet. Maybe they were both engulfed with the beautiful scenery, kaya naman hindi na napansin pa ni Cairo na hanggang sa sandaling iyun ay hawak pa rin niya ang kamay nito.

But he knew at hindi nawala iyun sa kaniyang atensiyon. Dahil sa habang hawak niya ang kamay ni Cairo ay naalala niya ang sinabi ng kaniyang abuelo kanina lamang. Tungkol sa babaeng darating sa kaniyang buhay. Hindi lamang kilig and lujuria ang kaniyang mararamdaman. Kundi contentamiento. Contentment.

At iyun ang kaniyang nararamdaman niya nang sandaling iyun. He was so contented to stand there and just stare at the horizon while holding her hand.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Cairo at hinayaan niyang humampas ang malakas na hangin na may kasamang spray ng tubig mula sa nababasag na alon.

"Grabe ang ganda, namiss ko na tuloy ang Villacenco," ang kaniyang sambit. Dahil sa katulad nang sunset view na nasa kaniyang harapan. Ganun din ang sunset na mayroon ang Villacenco. Ang pagkakaiba lamang ay sa alon ng mga kabundukan nagtatago ang araw at hindi sa malawak at azul na azul na karagatan. Sing azul ng mga mata ni Ishmael.