Cairo McLaury (completed)

Chapter 23

"Buenos días, su alteza, es un placer verlo de regreso," ang bati ng kaniyang secretary sa matagal nang panahon na si Francisco. Ito rin ang secretary ng kaniyang ama noong nabubuhay pa ito.

Tumango lang siya bilang pagsagot at dire-diretso siyang naglakad hindi sa kaniyang opisina na nasa loob mismo ng kaniyang bahay o sa pananalita ni Cairo ay isang palasyo. Ang kaniyang mga paa ay tuloy-tuloy na humakbang ang kaniyang mga paa paakyat sa grand staircase ng kaniyang tinutuluyan na bahay na kaniya pang minana sa kaniyang namayapang ama. Duque de los cielos del este, na kaniya ring minana na titulo.

"Quieres que te haga una lista anticipada de todos tus compromisos para el mañana?" Francisco kept on asking him while he was walking just behind him.

"Ugh," ang kaniyang sambit, and his shoulders fell while he was walking briskly. All he wanted that moment was to locked himself inside his bedroom.

"Ahora no Francisco," ang kaniyang nanlalambot na sambit. He felt like all his strength was drained that very moment. It was like the moment he stepped his feet in the soils of Monte de Oro, the burden of his royal duties, fell so hard in his shoulders.

"Te ves desgarrado tu alteza," it was not a question but a statement from Francisco. Maybe he noticed that something was bothering him.

He let out a loud sigh and he stopped walking and stood outside, just in front of his bedroom door.

"Si," ang matipid niyang sagot.

Tumango si Francisco at matipid itong ngumiti, "bueno este es el primero de ti."

Hindi siya sumagot at sinalubong lamang niya ang mga matatanda nitong mga matang puno pa rin ng kaalaman.

"Then I'll leave you so you can rest, just give me a summon if you need me, your highness," ang paalala pa nito sa kaniya bago ito muling tumango at tahimik na naglakad pabalik sa ibaba ng bahay.

Sinundan niya lamang ito ng tingin hanggang sa tuluyan na itong nawala sa kaniyang paningin at naiwan siyang nag-iisa sa malawak na second floor landing.

Isang buntong-hininga ang muli niyang pinakawalan at saka niya hinarap ang pinto ng kaniyang silid para pihitin ang knob at itulak ito para pagbuksan niya ang kaniyang sarili.

Humakbang siya papasok at agad na bumati sa kaniya ang pamilyar niyang silid. At kung ang buong kabahayan ay puno ng mga mamahalin at antigong gamit, na minan apa niya sa kaniyang ama. Ni isang muebles ay wala siyang inalis o binago sa pagkakaayos ng mga kagamitan.

He find it a waste of time and money if ipaparefurnished niya ang buong kabahayan. Na hindi rin naman niya tutuluyan nang matagal dahil kapag naging hari na siya, sa Palacio Corazon de Duquesa na rin siya maninirahan kasama ang kaniyang magiging reyna at ang kaniyang magiging pamilya.

Kaya naman ang kaniyang opisina at silid na lamang ang kaniyang ipinabago at marka nito ang pagiging isang Ishmael Malvar. Minimalist and simple, and someone who loves clean and open spaces.

Naglakad siya papasok hanggang sa matunton niya ang balkonahe ng kaniyang silid. Idinikit niya ang kaniyang sarili sa metal railing kung saan umikot din ang kaniyang mga daliri.

He took a deep breath, letting the cool Monte de Oro air fill his lungs and the cool breeze kissed his cheeks. And it became familiar to him, not because he was in Monte de Oro, but the breeze that touches his skin was as cool and fresh like in Villacenco.

A place that he can only live in his dreams, ang sambit ng kaniyang isipan. At biglang pumasok sa kaniyang isipan ang imahe ni Cairo na nakasakay sa kabayo.