Cairo McLaury (completed)

Chapter 38

Mahigpit na pumikit ang mga mata ni Ishmael habang nakalapat ang kaniyang pisngi sa malambot na unan. Ngunit ramdam niya ang bigat na nakadagan sa kaniyang ulo na kumikirot ang sentido ng sandaling iyun.

"Ugh," ang kaniyang ungol at sinapo ng kaniyang kamay na hirap siyang iangat sa kaniyang ulo. Thinking that he would be able to smooth the throbbing of his head.

He squeezed his eyes shut. His eyes were still not ready to wake up even though his mind was already awake and it started to run on recollecting why the hell did he wake up with a throbbing head.

It's morning, his body has its own alarm at nagigising siya araw-araw sa ganung oras sa umaga. Kaya naman pilit niyang ibinuka ang talukap ng kaniyang mga mata kahit pa mabibigat pa rin ang mga ito katulad ng kaniyang ulo.

His sight was still a bit hazy that's why he blinked several times as he struggled to push himself para bumangon mula sa kaniyang pagkakadapa sa kaniyang kama.

He griamced and squinted his eyes and he pushed open his eyes at luminaw na ang kaniyang visión at ang unang tumambad sa kaniya ay ang nakabukas na pintuan ng kaniyang veranda.

Hindi niya iniiwan iyun na bukas kaya naman nagtaka siya kung sino ang nag-iwan ng pintuan ng kaniyang veranda na nakabukas.

He combed his hair at nang yumuko siya ay doon niya lang napansin na wala siyang suot na pang-itaas. Ang white-longsleeved shirt na suot niya kagabi ay wala na sa kaniyang katawan at ang tanging natira niyang saplot ay ang kaniyang gray slacks.

"What happened?" ang kaniyang bulong at saka niya itinulak ang kaniyang sarili habang nakaupo patungo sa gilid ng kaniyang kama upang maibaba niya ang kaniyang mga paa sa sahig.

He took a glimpse on the phone that was on top of his side table. He reached for the receiver and placed i ton his ear before he pushed a button to make a call.

"Coffee please," ang kaniyang sambit at saka niya ibinalik ang receiver sa cradle ng telepono at isang buntong-hininga ang kaniyang pinakawalan. At muli siyang tumanaw sa nakabukas na sliding doors ng kaniyang veranda.

He pushed himself up to stand at saka siya humakbang palabas ng veranda at kaniyang binati ang malamig na hangin ng Monte de Oro.

He curled his fingers on the railings at saka niya pinagmasdan ang tanawin sa ibaba mula sa kaniyang kinaroroonan. At natunton ng kaniyang mga mata ang bunton ng mga puno at ang daan sa pagitan nito patungo sa cottage na tinutuluyan ni Cairo.

"They had dinner last night," ang bulong niya. Then what?

Ngunit natigilan ang kaniyang pagre-recall ng mga pangyayari nang marinig niya nag mahihina ngunit maririin na mga pagkatok sa labas ng kaniyang silid. Nilingon niya ang pintuan at dali-dali siyang naglakad papasok para pagbuksan ang kumakatok niyang butler sa labas ng pintuan.

"Buenos Dias su alteza," ang bati nito sa kaniya na may pagtango.

Tumango siya bilang sagot and he pulled open the door to widen the gap para makapasok ito sa loob ng kaniyang silid bitbit ang tray na may carafe ng bagong kulong kape at tasa.

Inilapag nito ang tray sa kaniyang mesa at ipinagsalin siya ni Enrique ng kape sa kaniyang tasa.

"Se siente bien, su alteza?" Enrique asked him while he handed him his cup of black coffee.

"Gracias," bulong niya at saka siya tumango, "Me siento un poco pesado en la cabeza," dugtong niya saka siya humigop ng masarap na kape at agad nitong natulungan ang kaniyang dugo na gumising.

Tumango si Enrique bilang sagot and when he took his first sip, he faced Enrique.

"Who left the veranda doors open?" ang kaniyang tanong at sinalubong ni Enrique ang kaniyang nagtatanong na mga mata.