𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 49

Point of view Lucy Hale
Zuchtend loop ik de school binnen. Ruby en ik hebben een week school geskipt maar vandaag moesten we dan echt naar de school. Vandaag is dus ook de dag dat ik Rafe onder ogen moet komen, wat ik liever niet wil.

Ruby komt aan gesjokt en laat zich tegen me aan vallen.

"Ik heb zo geen zin hierin" Zegt ze terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legt.

"Ik ook niet" Ik duw snel wat spullen in mijn kluisje en sla hem dan hard dicht.

"Nog een week skippen? Of voor altijd?" Ze kijkt me met puppy ogen aan.

"Nope, we moeten nu echt weer gaan leren" Zeg ik en ik duw haar hoofd weg.

De bel gaat en we sjokken de trappen op, wat ons op levert dat we 5 minuten te laat zijn, de docent ons heel boos aankijkt maar toch zegt dat we mogen gaan zitten én de hele klas die ons aankijkt, inclusief Rafe.

Ik laat me op mijn stoel zakken en gooi mijn boeken op tafel. Ruby doet niet eens moeite om iets te pakken en legt haar hoofd op tafel. Ondertussen zie ik mijn telefoon oplichten, wanneer ik zijn naam op het scherm zie, groeit de glimlach op mijn gezicht.

goedemorgen prinses, lekker geslapen? hoe is het?

Met een glimlach beantwoord ik zijn berichtje, Ruby zucht hard.

"Wat?" Vraag ik.

"Wat?" Doet ze me na.

"Je zou die lelijke, verliefde kop van je is moeten zijn, jeetje mina" Zegt ze en ze rolt met haar ogen.

"Het spijt me dat jij nou eenmaal niet zo goed met jongens bent" Kaats ik terug.

"Houd je bek" Zegt ze boos.

"Niet zo chagrijnig joh" Ik begin te lachen. Ze negeert me en gaat verder met haar dutje.

"Mevrouw Hale en Scott, stoor ik jullie theekransje?" Roept de docent hard door de klas, waardoor iedereen ons nogmaals aankijkt.

"Nee hoor, alleen uw irritante hoofd irriteert mij" Fluistert Ruby.

"Wat zei u, mevrouw Scott?" Ik schiet in de lach terwijl Ruby mij een doodsblik geeft.

"Niks hoor, ik houd me mond al" Zegt ze, deze keer duidelijk.

"Fijn" Zegt hij en hij gaat verder met zijn les. Ik kijk de klas rond tot mijn blik die van hem vangt, hij klemt zijn kaken op elkaar en kijkt weg.

Ik richt me snel op mijn boeken en kijk de rest van de les niet meer op. Alleen als Ruby iets zegt kijk ik haar aan.

Ik zucht opgelucht als de bel gaat en ik mijn spullen inpak.

"Ik ga ff naar de wc, ik zie je zo" Zegt Ruby en ze is weg. Ik doe aanstalten om weg te lopen als de docent mij tegenhoud.

"Lucy Hale" Zegt hij en hij kijkt van zijn blad, over zijn bril, naar mij.

"Dat ben ik" Zeg ik.

"Waar was u vorige week?" Vraagt hij.

Ik probeer zo onopvallend te kijken en antwoord het eerste wat in mij opkomt.

"Het spijt me meneer, mijn kat is zondagavond overleden en ik was er echt kapot van, nu nog steeds als ik er aan denk" Ik doe mijn best om wat nep tranen op te laten komen.

"Ach meisje toch, mijn excuses, ga maar snel naar je vrienden toe, sterkte" Zegt hij snel en geschokkeerd.

"Dank u wel" Knik ik en ik loop snel weg. Zodra ik de deur uit ben, veeg ik de tranen van mijn wang.

"Lucy?" Hoor ik naast me. Ik kijk recht zijn blauwe ogen.

"Hoi Rafe" Zeg ik snel en ik kijk weg.

"Wat is er? Heb je gehuild?" Hij zet een stap naar me toe.

"Nee, er is niks" Zeg ik.

"Oké, kijk ik wilde even zeggen dat het spijt van vorige week. Het was niet mijn bedoeling zo te doen" Zegt hij, zijn blik lijkt medelevend.

"Het is al goed" Zeg ik en ik forceer een glimlachje.

"Weet je dat zeker?"

Ik knik.

"Oké" Zegt hij, een ongemakkelijke stilte valt.

"Ik ga maar eens op zoek naar Ruby" Verbreek ik die stilte na een aantal seconde.

"Ja ja, is goed. Ik zie je nog wel" Zegt hij. Ik knik en loop dan de trappen af.

What de fuck is er zojuist gebeurd? Rafe bood zijn excuses aan? Ik was zo gefocust op Rafe dat ik mijn moment met mijn docent vergat, ik glimlach bij het idee. Ik had het nog nooit zo geprobeerd maar toen JJ het me van de zomer liet zien, zei hij dat ik dat moest gebruiken om ergens onderuit te komen. Schijnbaar werkt het dus heel goed.

Ik schrik op uit mijn gedachte als ik iemand mijn naam hoor roepen.

"Jezus man, ik heb je overal gezocht" Ruby komt hijgend naast me staan.

"Ja die docent van geschiedenis begon te zeiken" Zeg ik terwijl we de aula binnenlopen.

"Het zal wel eens niet" Zegt Ruby. We gaan aan een vrije tafel zitten terwijl ons gesprek vervolgt.

++++
Ik laat mijn tas van mijn rug glijden en leg mijn sleutels aan de kant. Ik heb Ruby net thuis afgezet, dat wou ze aangezien ze al een week niet thuis is geweest. Ik heb gezegd dat ze me kan bellen als ze wilt praten of ik haar moet komen ophalen, ik wil er voor haar zijn in deze situatie.

Ik loop de woonkamer in waar mijn vader aan de tafel zit. Zijn hoofd ligt in zijn handen.

"Oh, hoi pap" Zeg ik verbaasd. Hij is nooit thuis op dit tijdstip. Om hem heen liggen allemaal papieren.

"Lucy, ik had je niet gezien" Zegt hij, hij kijkt me aan. Zijn haar zit wild en de wallen onder zijn ogen zijn overduidelijk. Om hem heen liggen papieren, het lege whiskeyglas wijst erop dat hij weer aan de drank is gegaan.

"Pap" Zeg ik en ik kijk hem teleurgesteld aan.

Hij kijkt van mij naar het glas.

"Lucy, het is niet wat het lijkt, geloof me. Dit is geen terugval" Hij staat snel op maar grijpt gelijk de tafel vast.

"Je zei dat het klaar was" Zeg ik, ik voel de tranen omhoog komen.

"Dat is het ook lieverd, geloof me" Verdedigt hij zichzelf. Ik gris het glas van de tafel.

"Wat is dit dan?"

"Het was maar een glaasje" Hij begint zelf ook bijna te huilen.

"Je had het beloofd pap, je zei dat je het nooit meer zou doen" Mijn stem breekt midden in de zin.

"Het spijt me Lucy, echt waar, het gebeurde gewoon" Hij laat zichzelf weer in de stoel vallen.

Ik knijp even in mijn arm om te kijken of het echt is, pas als ik de pijn voel realiseer ik het me, mijn vader heeft een terugval gehad, en dat is nog maar het begin.

Ik kijk naar de papieren op de tafel, het logo van het bedrijf staat er op, maar wat me als eerst opvalt is de naam die er op staat, op alle bladen.

Dit kan niet waar zijn.