𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 55

Point of view Ruby Scott

Ik kijk naar mijn boeken terwijl de muziek door mijn oortjes dreunt. Hij staat veel te hard, wat zeer doet aan mijn oren maar ik hoef het geruzie van beneden niet te horen.

Ik probeer me te focussen op de wiskunde boek wat voor mij ligt, dit is echt easy. Zonder moeite maak ik de 10 huiswerk opdrachten, geen idee waarom, over een paar weken ben ik hier weg.

Ik hou van mijn moeder maar ik houd het hier niet lang vol. Dit huis zit vol nare herinneringen en als ik Lucy niet had ontmoet, had ik hier al niet eens meer geweest. Dat heb ik haar niet verteld, dat herinnert me alleen maar aan de pijn die ik toen voelde en die zij verlicht heeft. Ze gaf me hoop met haar positiviteit en geweldige plannen. Nu ga ik samen met haar naar Outer Banks, ik sta bijna te springen om weg te gaan.

"Ruby, ik heb al je al drie keer geroepen" Mijn vader komt de kamer binnen gestormd en kijkt me woest aan. Ik schrik niet eens meer van zijn harde stem, ik ben het onderhand wel gewend.

"Doe die stomme oortjes nou is uit, zo hoor je niks"

Om gezeik te verkomen doe ik ze maar uit en zeg ik dat ik er aan kom. Hij knikt en loopt dan weg.

Ik neem een grote hap adem voordat ik naar beneden kom. Het is elke keer een verrassing hoe de avond gaat verlopen.

Stilletjes eet ik mijn eten op terwijl ik luister naar mijn vaders verhaal.

Hij vertelt hoe zijn werk was en over zijn toffe uitje met collega's waar hij morgen heen moet.

Ik zou willen dat hij altijd zo was, zo vrolijk en vol enthousiasme. Dit is de vader met wie ik ben opgegroeid en die ik echt ken. De man die s'nachts dronken thuis komt en heel het huis in splinters slaat, ken ik niet. Mijn vader zou nooit zijn vrouw slaan, laat staan zijn dochter.

Gek hoe iemand ineens kan veranderen.

"Ruby? Heb je gehoord wat ik zei?"

Ik schrik op uit mijn gedachte en kijk in mijn vaders ogen.

"Nee, sorry, ik was aan het denken" Zeg ik.

"Oh, nou, ik heb geregeld dat we op vakantie kunnen volgend jaar, ik heb twee weken vrij" Zegt hij.

Ik glimlach knikkend.

"Super leuk" Zeg ik.

"En jij mag bepalen waar we heen gaan" Zegt hij met een knipoog.

Ik fake een grote glimlach en bedank hem.

Ik heb mijn ouders nooit pijn willen doen, maar ik kan niet meer bij ze zijn. Ik voel me niet eens als hun dochter, ze hadden überhaupt nooit een kind moeten krijgen voordat ze hun zaken op orde hadden.

Het doet mij pijn om mijn ouders pijn te doen, maar hier blijven doet nog meer pijn.

Ik wil een nieuwe start en die begint in Outer Banks, samen met Lucy.

"Zal ik even afruimen" Zeg ik en ik pak de borden. Mijn moeder geeft me een lieve glimlach.

Ik ruim de tafel af en zet alles in de vaatwasser, daarna was ik alles af.

"Ik ga mijn huiswerk maken" Zeg ik en ik loop naar boven.

Na een halfuur klinken de schreeuwende stemmen al weer door het huis, ik wou dat het ophield.

Pas als ik het gerinkel van glas hoor, gevolgd door een harde klap besluit ik naar beneden te gaan.

Mijn vader staat schreeuwend tegenover mijn moeder, waarbij de tranen over haar wangen stromen.

"Ik maak je helemaal af!" Roept hij en hij wilt op haar af stormen.

"Pap!" Gil ik en ik pak zijn hand. Hij schrikt op en geeft me een harde duw naar achter. Ik klap tegen de klap, die met als gevolg kapot gaat en je het geknisper van hout hard door het huis hoort.

Ik kom tegen de grond en grijp naar de pijnlijke steek die door mijn rug gaat.

"Ruby!" Roept mijn moeder die zich naar me toe haast.

"Gaat het lieverd, het spijt me zo" Zegt ze terwijl ze me omhoog helpt.

"Jij hoeft geen sorry te zeggen" Zeg ik tegen haar terwijl ik mijn vader boos aan kijk.

"Jij, je bent nog erger dan ik dacht. Ik dacht dat dit alleen kwam door je alchohol gebruik maar dit gaat te ver, je kan niet uit het niets er op los gaan slaan" Ik spuug de woorden naar me toe.

"Ruby, ik had niet door wat ik deed, alsjeblieft-" Ik kap hem af.

"Je hebt nooit door wat je doet, je komt elke keer terug met je stomme sorry maar sorry lost het niet op" Boos kijk ik hem aan.

"Praat niet zo tegen me! Ik ben je vader" Als blikken konden doden was ik nu echt morsdood geweest.

Maar gelukkig is mijn woede erger en sterker.

"Jij bent mijn vader niet, al heel lang niet meer. Een vader slaat zijn dochter niet, een vader is niet zo laf" Zijn blik veranderd en hij kijkt me leeg, naast me staat mijn moeder te snikken.

"Houd je bek nou is wijf" Zegt hij woedend naar haar.

"Zo praat je niet tegen je vrouw!"

"Dat bepaal jij niet klein etterbakje" Mijn woorden hebben hem niet veranderd, niks gaat hem ooit veranderen.

"Ruby, ga naar boven" Zegt mama en ze gaat voor me staan.

"Nee mama, ik blijf" Zeg ik. Ze geeft me dé blik en ik knik. Ik wil net de trap op lopen als ik mijn moeder hoor.

"Ga, pak je spullen en ga weg. Ik wil je hier niet meer zien, blijf bij Ruby uit de buurt" Haar stem klinkt zacht maar duidelijk.

"Val dood" Roept hij en dan klinkt de harde klap van de voordeur. Ik laat me tegen de muur naar beneden zakken en begin te huilen.

Waarom moet dit?

A/N

Hoii, weer een nieuw hoofstukjee. Ik wou ook een keer vanuit Ruby schrijven zodat jullie een beetje een idee hebben hoe ze denkt en is.

Let me know wat je ervan vinddtt xx